پیوند به مقاله ی اصلی

چنانکه نشان داده شد، گویشوران زبانهای مادی و پارسی باستان و پارثی و غیره همواره خود را “آریایی”(ایرانی) a appelé. Les langues actuelles de l'Iran font également partie de la branche nord-ouest ( Parthe est un exemple de sa période médiane ) et sud-ouest (L'exemple de la période moyenne est le persan sassanide) میباشند و این دو زبان نیز بسیار به هم نزدیک بودند.

اگر به چند گروه دیگر نگاه کنیم شاید پرسش بالا حل شود. چینیان دارای گویشها و زبانهای متفاوت ولی از یک ریشه هستند. زبانهایی مانند کانتونیس- ماندرین-تایوانیس-هویی-وو- ژین-پینگ…همه زبانهای چینی هستند(و بسیار با وجود یک ریشه بودن با همدیگر چنان نی‌سانی دارند که گویشور یک زبان چینی زبان دیگر آن را نمیفهد) ولی همگی جزو قوم چینی هستند. در چین قومهای دیگر هم هستند که جزو قوم چینی نیستند مانند مغولها و ایغورها و تاجیکان (Les Perses) و غیره.

همچنین در رابطه با کشورهای عربی همین نکته بس که عربی مراکش با عربی عراق بسیار تفاوت دارد و قابل فهم نیست. اما زبانهای عربی چون ریشه‌ی مشترک دارند این مردمان نیز عرب شناخته میشوند.

اما در رابطه با ایرانیان، به این سخن ابوریحان بیرونی و مسعودی برمیگردیم:

ابو الحسن مسعودی در التنبیه و الاشراف میینویسد:«پارسیان قومی بودند که قلم‌روشان دیار جبال بود از ماهات و غیره و آذربایجان تا مجاور ارمنیه و اران و بیلقان تا دربند که باب و ابواب است و ری و طبرستان و مسقط و شابران و گرگان و ابرشهر که نیشابور است و هرات و مرو و دیگر ولایت‌های خراسان و سیستان و کرمان و فارس و اهواز با دیگر سرزمین عجمان که در وقت حاضر به این ولایت‌ها پیوسته‌است، همهٔ این ولایت‌ها یک مملکت بود، پادشاه‌اش یکی بود و زبان‌اش یکی بود، فقط در بعضی کلمات تفاوت داشتند، زیرا وقتی حروفی که زبان را بدان می‌نویسند یکی باشد، زبان یکی است وگر چه در چیزهای دیگر تفاوت داشته باشد، چون پهلوی و دری و آذری و دیگر زبان‌های پارسی.»
دنباله ی این نوشته را بخوانید »

پیوند به مقاله ی اصلی

خوشبختانه در رابطه با کاسپیان نامهای برخی از سربازان آنها(sous la tutelle des Achéménides) On le trouve dans un texte araméen en Égypte et ces noms avaient des racines iraniennes. Par conséquent, les Caspiennes devraient être soit iraniennes, soit iranisées (Cela signifie la langue et la culture iraniennes acceptées) connaissait.

http://www.iranica.com/articles/caspians-gk

پروفسور رادیگر اشمیت میگوید:

The Caspians have generally been regarded as a pre-Indo-European, that is, a pre-Iranian, people and have even been identified by some scholars with the Kassites (e.g., Herzfeld, loc. cit.). Onomastic evidence bearing on this point has now been discovered in Aramaic papyri from Egypt, in which several Caspians (Aram. kspy) are mentioned as belonging to the garrison there; their names, for example, *Bagazušta (see Grelot, PP. 101ff.), are, at least in part, unequivocally Iranian. The Caspians must therefore be considered either an Iranian people or strongly under Iranian cultural influence. (Caspians in Encyclopedia Iranica-Rudiger Schmitt)
دنباله ی این نوشته را بخوانید »

پیوند به نشانی اصلی مقاله matériel linguistique

از زبان مادی حدود ده لغت بیشتر وجود ندارد. دکتر آساطریان در این رابطه مینویسد:

http://www.azargoshnasp.net/Pasokhbehanirani/prolegomena-to-study-kurds.pdf

g. Asatrian, Prolegomena to the Study of the Kurds, Iran and the Caucasus, Vol.13, pp.1-58, 2009:

The Central Iranian dialects, and primarily those of the Kashan area in the first place, as well as the Azari dialects(otherwise called Southern Tati) are probably the only Iranian dialects, which can pretend to be the direct offshoots of Median (on the Medians and their language, see D’yakonov 1956; idem 1993; Mayrhofer 1968; Schmitt 1967; also Asatrian 2009) (pg 22)

یعنی تنها شاید زبانهای مرکزی کاشان و زبان تاتی آذربایجان را بتوانه ادامه مادی دانست. و ایشان لفظ “شاید” را بکار میبرند.

همانطور که گفته شد از زبان مادی تنها حدود ده لغت بجای مانده است. یکی از این لغتها spaka هست که در زبان خوانساری آن

محقق نامدار آلمانی به نام پروفسور مارتین وان برونسن میگوید:
دنباله ی این نوشته را بخوانید »

پیوند به مقاله ی اصلی Nation baloutche

واژه‌ی بلوچ هم در واقع به همین معنی است.

Il est important de noter que les sources ne mentionnent aucun dirigeant. Il est probable que les Balōč à cette époque étaient une série de communautés tribales ne partageant aucun sentiment d'appartenance ethnique commune. En fait, the name Balōč (Balūč) appears to have been a name used by the settled (and especially the urban) population for a number of outlaw tribal groups over a very large area. The etymology is unclear, as is that of Kūč (also written as Kūfeč, Kōfč or—arabized—Qofṣ), a name generally taken to refer to a comparable neighboring tribal community in the early Islamic period. The common pairing of Kūč with Balūč in Ferdowsī (see, e.g., Dehḵodā, s.vv.) suggests a kind of rhyming combination or even duplication, such as is common in Persian and historically related languages (cf. tār o mār). The Balōč may have entered the historical record as the settled writers’ generic nomads. Because of the significance of their activities at this period they would gradually have become recognized as the nomads par excellence in this particular part of the Islamic world. It is possible, for example, that Balūč, along with Kūč, were terms applied to particular populations which were beyond the control of settled governments; that these populations came to accept the appellation and to see themselves in the cultural terms of the larger, more organized society that was established in the major agricultural territories; but they remained, then as now, a congeries of tribal communities of various origins. There is also ethnographic evidence to suggest that Balūč, irrespective of its etymology, may be applied to nomadic groups by the settled population as a generic appellation in other parts of eastern and southern Iran.
B. Spooner, Encyclopedia Iranica, “Baluch: Geography, History, Ethnography”
دنباله ی این نوشته را بخوانید »

پیوند به مقاله ی اصلی مفهوم واژه‌ی کرد و قوم “کرد”

Auteur avec des recherches approfondies sur ce sujet(et textes et paroles historiques d'éminents chercheurs) بر این باور است که نام کرد تنها و تنها در معنی اصلی آن یک معنی اجتماعی داشته است و برای ایرانی‌زبانان که یک نوع شیوه‌ی زندگی خاصی داشتند. هرچند چند منبع کهن حتی اقوام غیرایرانی(مانند عرب) را نیز “کرد” دانسته‌اند.

خوانندگان می توانند به ادبیات کلاسیک فارسی نیز رجوع کرد. شاعران و نویسندگان پارسی گوی در قرن های اول اسلام واژهء کُرد را به معنای چوپان و شبان به کار برده اند.

رودکی گوید:

از بخت و کیان خود بگذشتم و پَردَختم / چون کُرد بماندستم تنها من و این باهو (باهو به معنای چوبدستی شبانان).

در اسرار التوحید نیز آمده است: کُرد بود و گوسفند دار. در گویش طبری امروز هنوز واژهء کُرد به همین معنا به کار می رود. عرب های سورستان (عراق و سوریه امروز) کُرد نامیده می شدند.

واژهٔ کرد در دوران تاریخی پس از حمله اعراب به ایران به معنای رمه گردانان و کوچ‌نشینان فلات ایران بزرگ به كار رفته است و هرگز معنی زبانی خاص یا قوم خاص یا فرهنگی خاص را نمی‌دهد. چنانکه امروز هم این واژه هنوز معنی زبانی خاص یا گروهی خاص را نمی‌دهد و در واقع زبان‌هایی وجود دارند که نامشان کردی است. برای نمونه زبانهای سورانی و کرمانجی نه یک گویش از هم بلکه دو زبان متفاوت در حد تفاوت انگلیسی و آلمانی شناخته می‌شوند.
دنباله ی این نوشته را بخوانید »

پیوند به مقاله ی اصلی مفهوم واژه‌ی کرد و قوم “کرد”

Auteur avec des recherches approfondies sur ce sujet(et textes et paroles historiques d'éminents chercheurs) بر این باور است که نام کرد تنها و تنها در معنی اصلی آن یک معنی اجتماعی داشته است و برای ایرانی‌زبانان که یک نوع شیوه‌ی زندگی خاصی داشتند. هرچند چند منبع کهن حتی اقوام غیرایرانی(مانند عرب) را نیز “کرد” دانسته‌اند.

خوانندگان می توانند به ادبیات کلاسیک فارسی نیز رجوع کرد. شاعران و نویسندگان پارسی گوی در قرن های اول اسلام واژهء کُرد را به معنای چوپان و شبان به کار برده اند.

رودکی گوید:

از بخت و کیان خود بگذشتم و پَردَختم / چون کُرد بماندستم تنها من و این باهو (باهو به معنای چوبدستی شبانان).

در اسرار التوحید نیز آمده است: کُرد بود و گوسفند دار. در گویش طبری امروز هنوز واژهء کُرد به همین معنا به کار می رود. عرب های سورستان (عراق و سوریه امروز) کُرد نامیده می شدند.

واژهٔ کرد در دوران تاریخی پس از حمله اعراب به ایران به معنای رمه گردانان و کوچ‌نشینان فلات ایران بزرگ به كار رفته است و هرگز معنی زبانی خاص یا قوم خاص یا فرهنگی خاص را نمی‌دهد. چنانکه امروز هم این واژه هنوز معنی زبانی خاص یا گروهی خاص را نمی‌دهد و در واقع زبان‌هایی وجود دارند که نامشان کردی است. برای نمونه زبانهای سورانی و کرمانجی نه یک گویش از هم بلکه دو زبان متفاوت در حد تفاوت انگلیسی و آلمانی شناخته می‌شوند.
دنباله ی این نوشته را بخوانید »

نشانی مقاله قوم “فارس” ou le peuple iranien

داريوش و خشايار ـ پادشاهان هخامنشي ـ در پاره‌اي از متون بازمانده‌ي خود، خويشتن را «يك آريايي از تبار آريايي» مینامد و در عین حال “Parsi fils d'un Parsi”.

On peut dire qu'il y avait une branche du peuple aryen appelée Perses pendant la période achéménide. در رابطه با معنی واژه‌ی پارسی میخوانیم:

Jan Tavernier, "L'Iranica à l'époque achaménide (Californie. 550-330 AVANT JC.); lexique des anciens noms propres et emprunts iraniens, attesté dans des textes non iraniens. Volume 158 de Analecta de la Louvainie orientale. Éditeur Peeters, 2007. Pg 28:

{Il ne faut pas s'étonner que plusieurs propositions concernant l'étymologie de Parsa aient été avancées.. Aux yeux d’Hoffman (1940: 142) le nom est lié au vieil indien Parsu-, le nom de la tribu guerrière. Eilers (1954: 188: aussi Harmatta 1971c: 221-222) il utilise l'Assyrien Parsua pour prouver Parsa — évolué à partir de *Parsva-. Encore une fois Eilers (1987:49) trouve un autre vieux mot indien pour expliquer Parsa. Cette fois c'est "Parsu"-, "côte, faucille". Plus récemment Skalmowski (1995:311) a souligné que Pars(en)a est l'équivalent du vieux parsva indien, "la région des côtes, voisinage immédiat »}

Diakonoff, JE SUIS. (1985), “Médias I: Les Mèdes et leurs voisins”, à Gerchevitch, Il y a, Cambridge Histoire de l'Iran, 2, Cambridge University Press, pg 62:

According to E. Grantovski, le sens du terme est « côté », « côte » et comme étymologie, "ceux qui ont des côtes fortes".

And the eminent Iranologist George Morgenstriene has shown that Parsa, Pahlu, Pachto, Parthia and etc. are all cognates of the same word.

See: Morgenstriene, George 1973: ‘Pashto’, ‘Pathan’ and the treatment of R + sibilant in Pashto,dans: Indo-Dardica, Wiesbaden: Reichert, 168–174.
دنباله ی این نوشته را بخوانید »

نشانی مقاله قوم “فارس” ou le peuple iranien

داريوش و خشايار ـ پادشاهان هخامنشي ـ در پاره‌اي از متون بازمانده‌ي خود، خويشتن را «يك آريايي از تبار آريايي» مینامد و در عین حال “Parsi fils d'un Parsi”.

On peut dire qu'il y avait une branche du peuple aryen appelée Perses pendant la période achéménide. در رابطه با معنی واژه‌ی پارسی میخوانیم:

Jan Tavernier, "L'Iranica à l'époque achaménide (Californie. 550-330 AVANT JC.); lexique des anciens noms propres et emprunts iraniens, attesté dans des textes non iraniens. Volume 158 de Analecta de la Louvainie orientale. Éditeur Peeters, 2007. Pg 28:

{Il ne faut pas s'étonner que plusieurs propositions concernant l'étymologie de Parsa aient été avancées.. Aux yeux d’Hoffman (1940: 142) le nom est lié au vieil indien Parsu-, le nom de la tribu guerrière. Eilers (1954: 188: aussi Harmatta 1971c: 221-222) il utilise l'Assyrien Parsua pour prouver Parsa — évolué à partir de *Parsva-. Encore une fois Eilers (1987:49) trouve un autre vieux mot indien pour expliquer Parsa. Cette fois c'est "Parsu"-, "côte, faucille". Plus récemment Skalmowski (1995:311) a souligné que Pars(en)a est l'équivalent du vieux parsva indien, "la région des côtes, voisinage immédiat »}

Diakonoff, JE SUIS. (1985), “Médias I: Les Mèdes et leurs voisins”, à Gerchevitch, Il y a, Cambridge Histoire de l'Iran, 2, Cambridge University Press, pg 62:

According to E. Grantovski, le sens du terme est « côté », « côte » et comme étymologie, "ceux qui ont des côtes fortes".

And the eminent Iranologist George Morgenstriene has shown that Parsa, Pahlu, Pachto, Parthia and etc. are all cognates of the same word.

See: Morgenstriene, George 1973: ‘Pashto’, ‘Pathan’ and the treatment of R + sibilant in Pashto,dans: Indo-Dardica, Wiesbaden: Reichert, 168–174.
دنباله ی این نوشته را بخوانید »

L'adresse de l'article d'origine: قوم ایرانی

Les scientifiques sont convaincus qu'un groupe appelé langues iraniennes(آریایی) y compris les langues dari (Dari est un type de Parsi, ce qui signifie en fait des Perses d'origine iranienne à l'époque islamique, et non un groupe spécifique comme nous le verrons.) et Laki, Lari, Lari, Gilki, Talshi, Sorani, Bakhtiari, Kurde, Zazai, Kalhari, Baluchi, Hurami, Jafi et langues centrales (Khansari, Golpaigani, Anarchie, Siondi, etc.) Toutes font partie des langues de la famille iranienne. La période médiane de ces langues est le parthe, le pahlavi, le sassanide, le scythe, le sogdien et le khwarazmi, et de la période antique, nous avons le madi, l'ancien scythe, l'ancien persan et l'avesta..

Voir par exemple:

Rüdiger Schmitt (Hg.): Compendium des langues iraniennes. Wiesbaden (Reichert 1989)

g. Windfuhr, Les langues iraniennes, Routledge, 2009

http://www.iranica.com/articles/iran-vi-iranian-languages-and-scripts

La carte ci-dessous explique cela dans une certaine mesure:

Bien sûr, d'autres langues iraniennes telles que Lori/Leki/Talshi/Gilki/Tabari/Dilmi/Horami/Zazai .. etc. n'est pas inclus dans cette carte(Parce que la carte ne montre que des exemples et pas tous ces dialectes/langues). D'un point de vue historique, ces groupes ont toujours vécu sur une terre commune et tous sont de la même descendance/race/langue d'origine..
دنباله ی این نوشته را بخوانید »

L'adresse de l'article d'origine Peuple aryen

داریوش کیانی

Un) Le mot "Ariya" dans la langue Avestan est "Iriya / Airya", également persan "Aryeh / Ariya» et la langue sanskrite «Ariya / C'est Arya. Ce mot-nom signifie "noble, honorable, libre et amical". [Frire, p 2 ; Froshi, p 11 ; Ismailpour, p 79].
قوم «آريايي» يا به تعبيري ديگر «هندوايراني» شاخه‌ي شرقي قوم بزرگي‌ست به نام «هندواروپايي» كه در هزاره‌ي سوم پ.م. از سرزمين‌هاي واقع در دشت‌هاي جنوب روسيه، نواحي شرقي و فرودست رود Dniepr ، شمال قفقاز و غرب اورال برخاستند و به تدريج بخش‌هاي گسترده‌اي از اروپا و آسيا را به دست آوردند [گيرشمن، ص 9 Et 4 ـ 52 ؛ دوشن‌گيمن (1375) P 21 ؛ بهار (1377) P 143 ؛ بهار (1376) ، ص6 ـ 385 ؛ بهار (1352) ، ص‌ هفده؛ فروشي، ص پنج؛ اسماعيل‌پور، ص 78].
دنباله ی این نوشته را بخوانید »