نشانی لینک اصلی مقاله

در پیرامون داد و ستد واژگان زبانهای ترکی و زبانهای ایرانی میتوان به چند مقاله خوب اشاره کرد:

http://www.azargoshnasp.com/languages/Persian/persianmain.htm

En particulier, à:

علی اصغر دلبری:

L’interaction avec la langue persane et la littérature, la langue turque et la littérature Et

Persian loanwords in Anatolian Turkish Andreas Tietze- Est, 20 (1967) PP- 125-168

Persische Ableitungsuffixe im Azerosmanischen Andreas Tietze

Wiener Zeitschrift Fiir die Kunde des Morgenlandes (59/60) PP- 154-200, 1963/1964

همچنین مقاله فشرده ولی سودمند در رابطه با نفوذ زبانهای ایرانی بر زبان ترکی آذربایجان در اینجا درج میشود:

IX. Éléments iraniens en turc azéri

Azéri est, peut-être après ouzbek, la langue turque sur laquelle iranien a exercé le plus d’impact — principalement en phonologie, syntaxe et vocabulaire, moins en morphologie. Une grande partie de l’ingérence iranienne est également présente, quoique moins fortement dans d’autres langues turques, par exemple, Turc ottoman, mais de nombreux éléments sont spécifiques à l’azéri. La forte influence iranienne sur les Turcs Oghuz a déjà commencé en Asie centrale. L’Azerbaïdjan persan ayant été langue iranienne bien avant l’immigration turque, Il y a eu un sub approfondi- et adstrative impact iranien sur les dialectes de la région: certains d'entre eux, comme Aynallū et Qašqāʾī (bien que ces derniers sont parfois classés comme non azérie idiomes), sont particulièrement fortement Iranized. En outre, Persan comme langue culturellement dominante joue un superstrative — ou « toitures », rôle qui est encore aujourd'hui évident dans le sud de l’Azerbaïdjan avec son manque de normalisation linguistique et au bilinguisme général depuis longtemps.

Bien que généralement reconnu que l’influence iranienne sur l’azéri n’a pas encore été étudiée. Pour des recherches appropriées dans ce domaine plus d’informations sont nécessaires non seulement sur les différentes variantes d’azéri, mais aussi sur les dialectes locaux iraniens des régions contact, comme Tati et Ṭāleši.

Phonologie. Il y a des interférences considérables au niveau phonologique. Par exemple, tous les dialectes Azéris en Iran affichent des perturbations phonotaxiques, en partie en raison de l’influence iranienne. Particulièrement touchés est l’harmonie sonore turque, bien que moins en ouzbek. Nous trouver, par exemple, non-harmonique, c'est-à-dire, invariable suffixes like –max (suffixe de l’infinitif): bil-max “to know,« etc.. Ceci et autres phénomènes similaires sont généralement expliqués comme résultats de Iranization, c'est-à-dire, une rupture de l’harmonie vocalique et une tendance à neutraliser les voyelles et les prononcer au centre. Cependant, pas toutes les déviations des règles d’harmonie de voyelle du Standard turc peuvent être attribuées à des facteurs externes.

Une autre exception à une tendance commune de Turkic phonotaxiques, entendu principalement dans le discours instruit, est la simplification des groupes de consonnes. Ainsi, [Fikr] « pensée » se fait entendre au lieu de la forme intégrée [Viviane], etc..

En phonétique, il y a plusieurs exemples de l’influence sans doute iranienne:

Vocalisme. Une tendance (également connu en « Iranized » des dialectes Turcs d’Asie centrale) vers une façade prononciation des voyelles, par exemple, the shift of a > ä (K. Foy, 1903, p. 185). En conséquence, the short a in Arabic and Persian loanwords is rendered as a front vowel more often than in Turkish even in the neighborhood of emphatic and dorso-velar consonants, par exemple, bäxt “happiness” (turc baht). La tendance peut être valable aussi pour les voyelles non arrondies hautes. Même si, comme en ouzbek, Nouveau Uigur, etc., the phonetic distance between the front je and the back ï has been diminished, l’opposition phonologique est toujours maintenue. (Gagauz and Karaim similarly have a fronted pronunciation of Common Turkic ï under Slavic influence.) Dans plusieurs dialectes Azéris, ï is pronounced with the tongue slightly more advanced than in Turkish. Cependant, ce phénomène est difficile à diagnostiquer en termes d’interférence, Depuis lors on l’observe aussi dans les langues Kiptchak (Kazakh, Karakalpak, et Tatar). There are also reasons to suppose the existence of a neutral schwa in some Azeri dialects; M. V. Monteil mentions a sound “à peu près l’e fermé persan,« par exemple, mäne “me,« ade “his name” (instead of mäni, adï; FC. L. Johanson, 1978-79).

The tendency towards front pronunciation is also manifest in the shift of yï– > je– in words like ilan “snake” (turc yïlan). Les dialectes du Sud montrent des formes fortement palatalisés k, g et l, par exemple, [Ćöć] for Common Turkic kök “root.” Thus, en dépit de « troubles » de la voyelle, la corrélation de palatale base syllabique est maintenue aussi dans les dialectes Azéris.

The relatively open pronunciation of ä approaches that of Persian a. Selon L. Observations de Ligeti, « cette voyelle azéri cherche toujours à se conformer, du moins en Perse et en Afghanistan, à la prononciation de l’a persan (UO tadjik) local » (1957, p. 114). Dans certains dialectes Azéris, comme en ouzbek, the long a: est plus ou moins arrondi, par exemple, [yå:d] « mémoire ». Généralement exotiques de voyelles turques en persan sont parfois remplacés par des sons plus familiers, c'est-à-dire, ö > ou, ü > en (M. Širäliyev, 1968, PP. 43f.), in non-initial syllables ï > en, etc.. C’est toujours une question ouverte, si dans certains dialectes restes des oppositions de quantité de voyelles turques ont été préservés sous l’influence des voyelles longues Persans. Whereas Turkish shows an aversion against Persian omment (< aw), this diphthong occurs frequently in Azeri (as well as Turkmen) dialects. Parallel to the Persian development omment < aw, even in native Turkic words low vowels are labialized in front of a labial element: aw > omment (often > ou:), par exemple, dowšan OU do:šan “rabbit” (<*taβïšγa:n, FC. turc tavšan).

Consonantism. An Iranian feature in the consonantism is the palatalization of certain consonants (notably k, g, je) mentioned above. As in Turkman and many Anatolian dialects, there is a regular substitution of the un-Persian fortis q: initially by voicing, par exemple, gal– “to remain,« guš “bird,” non-initially usually by spirantization, par exemple, yaxïn “near,« yatax “bed.” (In Standard Azeri the latter change is restricted to the first syllable boundary.) Azeri, as Persian, but contrary to modern Turkish, has both [x] et [h]. There is no resistance to z (with substitution by g, as in some other Turkic languages). Initial fricative γ-, which does not occur in Turkish, is accepted to some extent, essentially in educated speech: γeyrät “zeal” (FC. turc gayrät), etc.. The un-Turkic sound f is not only accepted in loanwords (häftä “week” against Kazakh apta), but also replaces native p in some dialects: par exemple, if “thread.” (This phonetical development is also met with in Turkmen and Uzbek dialects.)

Suprasegmental features. In some dialects a special intonation pattern at the end of yes/no-questions, possibly due to Iranian influence, replaces the interrogative particle mI.

Morphology. Iranian derivational suffixes found in Azeri are –baz, –dan, –dar, –je, –kar, –keš, –päräst, –stan, et –xana, etc.. Iranian prefixes such as bi– ~ be– et na– still play a role in word-formation. (All these elements were frequent in Ottoman Turkish but have now been largely abandoned.) The copula of the first person singular –(y)Am is usually explained as influenced by the corresponding Persian personal ending –suis. Optatives like al-a-m “I (may) take” resemble in their structure the Persian subjunctive (present stem + personal endings, e.g. bar-am “I take”). The Persian perfect of the type āmada (ast) “he has come” (past participle [+ copula]) may have corroborated the use of –(U)b(dUr) as the usual perfect form among the Turks of Iran. (For the various perfect forms, see M. Širäliyev, 1967, PP. 213-20.) Sonqori, Aynallū and Qašqāʾī (possibly not classifiable as Azeri dialects) use Persian –tar as a comparative suffix, par exemple, Aynallū yektär “better.” Iranian may also have influenced the aspect and temporal values, notably of the perfect forms, which function very much like the Persian perfect tense, par exemple, yazmïšam “I have written.” gälibsän “you have arrived.” (For Azeri and Turkish –mIš, see L. Johanson, Aspect im Türkischen, Mainz, 1971, PP. 289f.).

Syntax. The impact of Iranian on Azeri syntax is particularly clear in the structure of complex sentences, especially in the sociolects of the educated. (Note that most of the features concerned occurred more frequently in Ottoman but have been given up in modern Standard Turkish; some subsist as substandard varieties.) There is a sort of replica syntax: Imitations of Indo-European language-type subordinative constructions are used instead of Turkic, left-branching, constructions, in which the subordinated elements are more or less expanded sentence constituents, morphologically based on verbal nouns, participles, and gerunds, FC. Bilirsänmi män kimäm? “Do you know who I am?« (instead of Mänim kim olduγumu bilirsänmi?); Heč kim dinmirdi, ondan ötrü ki, hamïnïn bu išdän xäbäri var idi (Mirzä Ibrahimov) “No one said anything, because everyone knew about this affair” (instead of Hamïnïn bu išdän xäbär olduγu üčün heč kim dinmirdi). As in Ottoman and Chaghatay, Persian subordinative conjunctions, alien to Turkic sentence structure, are widely used, particularly ki, which appears as a connective device between sentences of different kinds, par exemple, Görmüšäm ki, onlar xošbäxt olublar “I have seen that they have become happy” (instead of Onlarïn xošbäxt olduglarïnï görmüšäm); Bir ata ki, bu išlär ilä mäšγul olan, onun oγlu da išgüzar olar “Also the son of a father who occupies himself with these things becomes skilful” (instead of Bu išlär ilä mäšγul olan atanïn oγlu da išgüzar olar); Sizin väzifäniz budur ki, tä’lim veräsiz “It is your duty to teach” (instead of Sizin väzifeniz, tä’lim vermäkdir); Män istärdim ki, sän gälsän “I would like you to come” (instead of Sänin gälmäyini istärdim); Atasï ona pul verir ki, o gedä bilsin “His father gives him money in order that he may be able to go” (instead of Ou, gedä bilsin deyä, atasï ona pul verir); Kitabï ačïrdïm ki, gapï döyüldü “I was just opening the book as there was a knock at the door” (instead of Kitabï ačdïgda gapï döyüldü). Like the Iranian subjunctive the optative is often used as a sort of subordinative mood.

Several conjunctions (and/or connective adverbs) of Persian origin are used even in Standard Azeri, par exemple, ägär “if,« čünki “for,« gah . . . gah “now . . . maintenant,« häm “also,« hämčinin “also,« häṛčänd “although,« härgah “if,« nä . . . nä “neither . . . nor,« näinki “not only,« yainki “or,« yaxud “or,« zira “for.” However, both these and conjunctions of Arabic origin occur frequently only in educated speech. Other frequent adverbs, modal words, and particles are bäli “yes,« bälkä “perhaps,« bäs “well,« hä “yes,« hämišä “always,« mägär “really,« etc..

Lexicon. The Iranian elements in Azeri are especially numerous at the lexical level. Azeri possesses a large number of Iranian loanwords missing or rarely used in Turkish (asan “easy,« bar “fruit,« javan “young,« čäp “crooked,« girdä “round,« huš “consciousness,« kar “deaf,« köhnä “old,« küčä “street,« mis “copper,« payïz “autumn, fall,« šänbä “Saturday,« turš “sour,” etc.); idioms, par exemple, xahiš ediräm “please,« güzäšt elä “excuse me,« xudahafiz “good-bye”; numerous calques in phraseology (xoš gäl– “to please,” coined on Persian xoš āmadan, etc.); morphological contaminations as tanïš ol– “to know” = tanï-, FC. Persian dāneš “knowledge.” Some indefinite pronouns are of Persian origin, par exemple, hämin “the same.” här “every,« här käs “everyone,« heč “any.” It must be left to further research to sort out the different layers of elements borrowed in the course of the long Irano-Turkic symbiosis. There may be some phonetic criteria, par exemple, the majhūl vowel in forms like dost “friend” (Modern Persian dūst < dōst) points to an early date of borrowing, whereas ruzi “daily bread” (FC. Persian rūzī < rōzī) is a relatively late loanword.

The quantity of Iranian lexical elements differs significantly in the various forms of Azeri. Persian is more dominant in written than in spoken Azeri; the dominance is also more evident in the language of the educated. As for the innovatory vocabulary, northern Azeri often prefers Russian loanwords (par exemple, vaγzal “railway station”), where southern Azeri chooses Persian ones or accepts European words through the intermediary of Persian or Turkish (par exemple, istgah, gar, istasyon). Since, for several decades, there has been little, if any, cultural exchange between the two parts of Azerbaijan, the mutual intelligibility is decreasing. Whereas in Soviet Azerbaijan, the purist efforts have yielded considerable results, the Azerbaijani language of Iran, through school education and the growing influence of Persian mass media, remains very dependent upon Persian.

Bibliography : As G. Doerfer remarks in “Irano-Altaistica: Turkish and Mongolian Languages of Persia and Afghanistan” (in Th. A. Sebeok, ed., Current Trends in Linguistics VI, The Hague, 1970, PP. 217-34), there are “only sporadic remarks about the influence of Iranian on the Irano-Altaic languages.” (For details, see the bibliography added to Doerfer’s article.) A basic work on Azeri of Persian Azerbaijan is K. Foy: “Azerbajğanische Studien mit einer Charakteristik des Südtürkischen,« Mitteilungen des Seminars für Orientalische Sprachen zu Berlin, Westasiatische Studien 6, 1903, PP. 126-94; 7, 1904, PP. 197-265. Important remarks are found in T. Kowalski, Sir Aurel Stein’s Sprachaufzeichnungen im Äinallu-Dialekt aus Südpersien, Kraków, 1939; L. Ligeti, “Sur la langue des Afchars d’Afghanistan,« Acta Orientalia Hungarica 7, 1957, PP. 110-56; V. Monteil, “Sur le dialecte turc de l’Azerbâydjân iranien,« JA 244, 1956, PP. 1-77. General problems of Iranian influence are treated in K. H. Menges, “Indo-European Influences on Ural-Altaic Languages,« Word 1, 1933, PP. 188-93. See also L. Johanson: “Die westoghusische Labialharmonie,« Orientalia Suecana 27-28, 1978-79, PP. 63-107 and “Reproduktion, Widerstand und Anpassung: Zur lautlichen Iranisierung im Türkischen,” in R. Schmitt and P. Ou. Skjærvø, eds., Studia Grammatica Iranica. Festschrift für Helmut Humbach, Munich, 1986, PP. 185-201. Y. Z. Širvani, Äräb vä fars sözläri lüγäti, Baku, 1967. A standard work on Azerbaijani dialectology is M. Širäliyev, Azärbayjan dialektologiyasïnïn äsaslarï, Baku, 1967. See also G. Windfuhr, Persian Grammar, The Hague, Paris, and New York, 1979, PP. 188-89.

(L. Johanson)

و مقالات زیادی در این راستا نوشته شده است. در کل میتوان گفت که زبان ترکی بر زبان فارسی چندان اثری نگذاشته است. بقول پروفسور Xavier Planhol با نقل قول از کتاب گرهاد دورفر:

Xavier Planhol, “Land of Iran”, Encyclopedia Iranica. “The Turks, on the other hand, posed a formidable threat: their penetration into Iranian lands was considerable, to such an extent that vast regions adapted their language. This process was all the more remarkable since, in spite of their almost uninterrupted political domination for nearly 1,000 years, the cultural influence of these rough nomads on Iran’s refined civilization remained extremely tenuous. This is demonstrated by the mediocre linguistic contribution, for which exhaustive statistical studies have been made (Doerfer). The number of Turkish or Mongol words that entered Persian, though not negligible, remained limited to 2,135, c'est-à-dire, 3 percent of the vocabulary at the most. These new words are confined on the one hand to the military and political sector (titles, administration, etc.) et, on the other hand, to technical pastoral terms. The contrast with Arab influence is striking. While cultural pressure of the Arabs on Iran had been intense, they in no way infringed upon the entire Iranian territory, whereas with the Turks, whose contributions to Iranian civilization were modest, vast regions of Iranian lands were assimilated, notwithstanding the fact that resistance by the latter was ultimately victorious. Several reasons may be offered.”

Vingt mille mots en persan, turc revendication pan-turc qu'il n'y a pas scientifique, mais un tel discours n'a pas. از میان واژگان ترکی که گرهاد دورفر شمرده است اغلب در زبان فارسی امروزی کاربرد ندارد و اغلب عنوانهای نظامی و جنگ و جنگ​افزار و لوازم کوچ​نشینی و نام​های افراد میباشند.

برای نمونه اردوبیگ(فرمانده‌ی سپاه)، باشلامیشی(فرماندهی)، برغو(شیپور)، توپوز (گرز)، چرخچی (راهبردکار جنگ)، سقناق(پناهگاه)، سوباشی، سیورسات، قراول، قلیچ (شمشیر)، قورچی (سلاحدار)، کوتوال(قلعه‌دارَ)، یغلق(غارت و تاراج)، ایلغار(غارت و تاراج)، یراق(تحجیزات جنگ).

کم و بیش میتوان گفت که واژگان زبان‌های تورکیک(چه زبان ترکی آذربایجان و چه زبان ترکی ترکیه) بیشتر در نظام و دیوان و لشکر زمانی کاربرد داشتند و امروز متروک گشتند. Cependant, dans des domaines tels que la religion et les mots persans dans la littérature turque et culture, l'art, le mysticisme et saisies usage courant est encore.

در ترکی بیست پسوند از فارسی برگرفته شده است در حالیکه فارسی یکی از این زبان گرفته است “چی” (هرچند نظریه نیز وجود دارد که این پسوند از زبانهای ایرانی به ترکی وارد گشته است و هنوز بررسی آثار عمیق سغدی و سکایی بر زبان‌های تورکیک تمام نشده است و خود نام “تورک” بنابر فرضیه‌های اخیر یک واژه‌ی سکایی(ایرانی) Est).

اما ترکی-آذربایجانی(و عثمانی) بیش از بیست پسوند (که واژگان ترکی نیز با ان میسازند) از فارسی گرفته است.

Persische Ableitungsuffixe im Azerosmanischen Andreas Tietze

Wiener Zeitschrift Fiir die Kunde des Morgenlandes (59/60) PP- 154-200, 1963/1964

برای نمونه پسوندهایی که ترکی آذربایجانی از فارسی برگرفته است:
Un)
آباد
سابیرآباد، کیروآباد، محمودآباد، جلق آباد..
Deux)
کی
چاپکی، پولکی، دامدامکی، جانکی،
Trois)
انه
عادلانه، دوستانه، شاعرانه
quatre)
باز
جانباز، قمارباز، حقه باز، اتباز، آشناباز، دوستباز، درنکباز، گپباز، گوشباز،لغباز، ماتریالباز،اجونباز ..
cinq)
چه
باغچه، کلچه، سرچه، تخچه، دوشکچه، گزنچه، گلونچه،
six)
دان
چندان، چاجدان، گلدان، نودان، جغدان، سوددان،
Sept)
دار
مالدار، دالاندار، حسابدار، ابریقدار، ماهسولدار، امکدار، اودار،
هشت)

گاه
دستگاه، عبادتگاه، اردوگاه،
Non)
کار، گار
صنعتکار، خدمتکار، پیشکار، فداکار، گناهکار
ده)
گیر
جهانگیر، باجگیر، کفگیر، جیبگیر،
یازده)
گذار
کارگذار، عشقگذار
دوازده)
Domicile
حبسخانه، دالیخانه، خسته خانه، چاپخانه، مهمانخانه، قهوه خانه، سودخانه، اپلیکخانه
سیزده)
ی
آبی، قهوه ای ، خرمایی، لاژوردی، نارنجی، دارچینی، کارپیچی، مخمری، شبلیدی،
چهارده)
استان
عربستان، ارمنستان، چلستان، داغستان، کندیستان، حبشستان، چهستان
پانزده)
کِش
آتشکش، خطکش، گجغکش، تاجکش، کیراکش، گجدکش، پیشکش
شانزده)

نامه
اغوزنامه، شهادتنامه، سلجوقنامه، هوپ هوپ نامه
هفده)
پرست
آتش پرست، بت پرست، خجل پرست، منفعت پرست، وطن پرست، گجماجپرست، بازارپرستلیک، ستلپرست، گجپرست، .
هیژده)
شناس
حقوق شناس، طبیعت شناس، ترپاقشناس،…
نوزده)
وری
جونگول وری، حاجوری ،
بیست)
زاده
باجزاده، شاهزاده، پشازاده، خانزاده،

Récupéré de:

Persische Ableitungsuffixe im Azerosmanischen
Andreas Tietze
Wiener Zeitschrift Fiir die Kunde des Morgenlandes (59/60) PP- 154-200, 1963/1964

پس نه تنها حروف پایه برای جمله سازی بلکه پسوندهای زیادی را ترکی از فارسی گرفته است.
حالا به چند کتاب دیگر بنگریم:

Un)
در دده قورقود حدود صد و هفتاد+ واژه فارسی است. در شهنامه دو سه تا واژه ترکی است که انها هم نام هستند و معنی خاصی در فارسی نمیدهند: قراخان، خاقان،

واژگانی فارسی در دده قورقود:

Vendredi aiguière, Shbchragh, Shbklah, Shahbaz, micro, acheter, parfois graves, journaliste, soudainement, Knox, PAS, Long, Sarwan, auvent, Srmvz · h, serveur, Chuck, l'agilité, de bobinage, blessés, prisonniers libérés …

Deux)

نخستین آثار منظوم ترکی اغوزی را دولتشاه سمقرندی ذکر کرده است. حسن اغلو از خراسان است. خوب است به این شعر نگاه کنیم:

آپاردى کؤنلومو بیر خوش قمر اوز٫ جانفزا دیلبر٫
نه دیلبر!؟ دیلبر-ى شاهید٫ نه شاهید!؟ شاهید-ى سرور
من اؤلسم٫ سن بت-ى شنگول٫ صوراحى ائیله مه غولغول!
نه غولغول!؟ غولغول-ى باده٫ نه باده!؟ باده-یى احمر
باشیمدان گئچمه دى هرگیز٫ سنینله ایچدیییم باده٫
نه باده!؟ باده-یى مستى٫ نه مستى!؟ مستى-یى ساغر
شها! شیرین سؤزون قیلیر٫ میصیرده هر زامان کاسید٫
نه کاسید!؟ کاسید-ى قییمت٫ نه قییمت!؟ قییمت-ى شککر
توتوشمایینجا در آتش٫ بلیرمز خیصلت-ى عنبر٫
نه عنبر!؟ عنبر-ى سوزیش٫ نه سوزیش!؟ سوزیش-ى میجمر
ازلده جانیم ایچینده٫ یازیلدى صورت-ى معنى ٫
نه معنى!؟ معنى-یى صورت٫ نه صورت!؟ صورت-ى دفتر
حسن اوغلو سنه گرچى٫ دوعاچىدیر٫ ولى صادیق٫
نه صادیق!؟ صایدق-ى بنده٫ نه بنده!؟ بنده-یى چاکر

می شود گفت که بیشتر واژگان این شعر فارسی هستند. حالا بنگرید به کهنترین نمونه های شعری که ما داریم از رودکی یا فردوسی.. هیچ کدام واژگان انبوه بیگانه نه ترکی نه تازی ندارند. اما این شعر ترکی پر از واژه فارسی است که از همان جمله اول: خوش، جانفزا، دلبر، نه، سرور، شنگول، غلغل، باده یی، هرگر، مستی، شها، شیرین، هر، زمان، آتش، سوزش، کاسد، شکر، ممجر، دقتر، بنده ، گرچه، ولی، مه، بی، چاکر، هرگز. ici
..

ان واژگانی هم که فارسی نیستند بیشتر تازی هستند. چند تا هم یونانی هست مانند عنبر.. Maintenant, cependant, mille deux cent ans, nous n'avons jamais été une fois de la poésie Littérature mots turcs persan est si.

Trois)
درصد بالایی از چامه‌های ترکی شاعران معروف عثمانی مانند نسیمی و فضولی و غیره فارسی میباشد و آنچه نیز از عربی به ترکی وارد شده است اغلب از راه پارسی بوده است و واژگان عربی خود معنی پارسی گرفته و به آن زبان وارد شدند. تنها نیم‌نگاهی به دیوان‌های ترکی نسیمی و فضولی و سایر شاعران عثمانی ترکزبان برای ثابت کردن این ادعا کافی است

برای نمونه:

صبحدم بلبل نیاز ایدیکجه گلدی نازه گل

راز عشقی در میان ایتدی آچیلدی تازه گل

اولدی صحن باغدا پیدا گل افشانلارینه

حاصلی دوندی چمن بزمنده آتشباز گل

اویمادی بیرگون هوای بلبل شوریده یه

میل ایدر دائم نسیم صبح ایله پروازه گل

بیریره جمع ایله-میش اوراق ناز و شیوه-یی

رشته جانندان ایتمیش بلبلون شیرازه گل

گوگلره ایرگوردی باقی غلغل عشقون سنون

سالمادین روی زمینه حسن ایله آوازه گل

در این شعر واژگان پارسی و سپس عربی بیش از واژگان ترکی اند!

یا به این عبارت فضولی، شاعر معروف ترکزبان عراقی بنگریم.