به گواه اسناد تاریخی،در قرن هفتم و هشتم پس از میلاد تا قرن دوم بعد از میلاد،ترکان التایی جز در شمال چین و در صحاری گُبی در هیچ کجای دیگری وجود نداشتند.در این دوران تنها سکاهای اریایی از سرزمینهای روسیه به خاک ماد و اشور و حتی بخشهای غربی اسیا تا سواحل مدیترانه هجوم می اوردند و مادها با انها می جنگیدند.بعدها نیز کوروش و داریوش به  دفعات با انها جنگیدند.

وانگها تنها در قرن دوم بعد از میلاد بود که ترکان از صحراهای شمال چین به اسیای میانه هجوم اوردند و جنگهای حماسی شاهنامه ملهم از دفاع ایرانیان دوران اشکانی در برابر یورش ترکان به مرزهای انسوی جیحون است.رستم که خود از نژاد سکاها و ساکن سکستان و یا سیستان است در این جنگها دلاوریها از خود نشان می دهد.فردوسی در شاهنامه این همه را به نظم در اورده است.

______________________________________________________

نشانی اصلی  مقاله

صفحه ی مربوط به سکاها در آذرگشنسپ

از بلاگ فردا: مرگ کورش و ملکه تومروس ملکه ی قلابی پان ترک ها

دوست گرامی‌مان آقای «……» ضمن پیام خود، مقاله‌ای را معرفی کرده‌اند که در آن، «رستم» پهلوان حماسی ایران، «ترک» دانسته شده است نویسنده‌ی این مطلب مضحک – که از پان‌ترکیست‌های نام‌دار است[حسین فیض الهی وحید] و به دروغ خود را «دکتر» نامیده است – از آن رو که قوم ترک (به مفهوم شاخه‌ای از نژاد زرد؛ و نه ایرانیان آذری) فاقد هر گونه شخصیت و شهره‌ی علمی و هنری و فرهنگی است،‌ بسیار کوشیده است که مفاخر و شخصیت‌های نام‌دار ایرانی و غیرایرانی را ترک‌تبار جلوه دهد و نام و افتخار آنان را به سود نژاد زرد و قوم ترک مصادره نماید؛ افرادی مانند نظامی گنجوی، ابوریحان بیرونی، بابک خرم‌دین، و اینک: رستم دستان! نویسنده‌ی پان‌ترکیست این مقاله‌ی مضحک، نخست از طریق «نسب شناسی» (!) برای رستم، خاندانی ترک می‌سازد و نیای‌اش را فردی به نام «تورک» معرفی می‌کند و سپس، گویی که از نزدیک با رستم دوستی و مراوده داشته است، می‌نویسد: «رستم‌ به خوبی‌ مسلط‌ به‌”زبان‌ ترکی‌” بود و چون‌ زبان‌ مادری‌اش‌ بود آن را با سلاست‌ کامل‌ حرف‌ می‌ زد»!!! اما نمی‌دانم که چگونه می‌توان برای فردی اسطوره‌ای چون رستم که ماهیتی تاریخی ندارد، نسب‌نامه درست کرد و آدرس آباء و اجدادش را به دست آورد و حتا از سلاست زبان‌اش سخن گفت؟!! آخر، ساده‌لوحی و خودفریبی تا چه حد؟ … نویسنده‌ی مذکور، در ادامه‌ی همین بحث می‌نویسد: «در کتاب‌ “بندهش‌” نسب‌ رستم‌ به‌ همین‌”تورک‌” می‌رسد». اما این ادعا، دروغ و یاوه‌ای محض است و چنین سخنی در کتاب پهلوی «بن‌دهش» وجود ندارد. نژادپرستان پان‌ترکیست به سبب انحطاط عمیق اخلاقی خود، هیچ گاه از دروغ‌گویی ابایی نداشته‌اند.
نویسنده، سپس می‌کوشد که قوم «سکا» را – که ظاهراً اسطوره‌ی رستم متعلق به آنان بوده است – «ترک» جلوه دهد. اما برای اثبات این ادعای خود، هیچ گونه سند صریح و معتبری را نمی‌تواند ارائه کند و تنها کاری که از دست‌اش بر‌می‌آید، آن است که نام چند نویسنده‌ی پان‌ترکیست ترکیه‌ای بی‌سوادتر از خود را ردیف کند و بگوید که چون این عده، سکاها را ترک دانسته‌اند (که البته حقیقت این ادعا نیز مشخص نیست)، پس سکاها قطعاً ترک هستند!! … چنین است استدلال و منطق جماعت پان‌ترکیست.
باید این نکته را یادآوری کنم که امروزه در آریایی بودن سکاها جای هیچ گونه شک و تردیدی نیست و این حقیقت، از بررسی نام‌ها، زبان بازمانده (ختنی-واخی)، اساطیر و ادیان این قوم به خوبی بر می‌آید.

نویسنده این مطلب، در ادامه ادعا می‌کند که «کتیبه‌ای از قوم سکا به خط میخی در شوش پیدا شده و در آن لغات ترکی شناخته شده است». اما این ادعا نیز دروغی محض است و چنین کتیبه‌ای وجود خارجی ندارد. این مورد نیز چون بسیاری موارد دیگر، نشان می‌دهد که پان‌ترکیست‌های تجزیه‌طلب برای به کرسی نشاندن تخیلات پوچ خود هیچ واهمه‌ای از دروغ‌گویی و فریبکاری و شیادی ندارند.
یکی از مضحک‌ترین ادعاهای نویسنده مقاله آن است که می‌گوید: «سیمرغ [پروراننده‌ی زال] یک ایزدبانوی ترک بوده و در نتیجه رستم نیز فردی ترک بوده است»!!! آخر به این سخن ابلهانه چه پاسخی می‌توان داد؟!
نویسنده در پایان می‌کوشد که بر اساس اصول زبان‌شناسی (!) نیز رستم را ترک کند. او می‌گوید: «از لقب و صفات خود رستم از قبیل گرد و تهمتن می‌توان نتیجه گرفت که رستم ترک بوده است». این ادعای عقل‌سوز نویسنده در حالی است که در فارسی بودن واژه‌های «گرد» و «تهمتن» کم‌ترین تردیده وجود ندارد [نگاه کنید به: فرهنگ فارسی معین، ج۳،ص۳۲۳۲ و ج۱، ص۱۱۷۴] اما چه سود که از منظر پان‌ترکیست‌های خردباخته، واژگان، اشیاء، انسان‌ها، تمدن‌ها و خلاصه همه چیز و همه کس، ترکی و از آن ترکان است!! چنین است که نویسنده‌ی این مقاله‌ی مضحک می‌گوید: واژه‌ی «گرد» از «قورد» (= گرگ) ترکی برگرفته شده و «تهمتن» نیز از «توکمه تن» (= تن و اندام و ریخته شده!).
نکته‌ی جالب و بسیار مهمی که نویسنده‌ی این مقاله نیز نخواسته وارد آن شود – چرا که تمام بافته‌های‌اش را بر باد می‌دهد – این است که نام «رستم» و تمام نیاکان و فرزندان‌اش یکسره پارسی‌اند: کرشاسپ، نریمان، سام، زال، زواره، سهراب، بانوگشسپ، فرامرز، جهانگیر، زربانو، و حتا نام اسب‌اش «رخش».
به هر جهت، افکندن نگاهی گذرا بر ادعاهای نویسنده‌ی این مقاله، بی‌هیچ بحث و مداقه‌ای – به تنهایی – ابطال، بل که عمق جهالت و خودفریبی همه‌ی پان‌ترکیست‌ها بی‌وطن را برملا می‌کند

این شخص نیز از کتاب دیاکونوف از قول زهتابی نقل کرده که اسکیتیها ترک هستند ولی باز هم این یک تحریف پان ترکیستی می باشد.  زیرا بقول دیاکونوف: تنها مورد استمعال مجاز اصلاح آریایی درباره اقوامی است که در ازمنه باستانی خود خویشتن را اریا می نامیدند.  هندیان و ایرانیان(پارسیان) و مادها و اسکیتها و آلانها و اقوام ایرانی زبان آسیای میانه(۱۷) خود را آریا می خواندند ,  ولی دیده نشده است که حتی اقوامی که به یکی از دیگر گروهها و یا خوانواده های زبانی منتسب باشد خویشتن را به این نام بخوانند.(تاریخ ماد-ترجمه کریم کشاورز-ص ۱۴۳ – چاپ دوم)

با توجه به اظهار تمایل دوستان به ارائه‌ی آگاهی‌های بیش‌تر درباره‌ی سکاها، چکیده‌وار باید بگویم که قوم «سکا» (در پارسی باستان: Saka؛ در یونانی: Skythai؛ در چینی: Sai) قومی بزرگ، نیرومند و جنگ‌جو، و برخاسته از دشت‌های آسیای میانه بود که قبایل آن از حدود سده‌ی هفتم پیش از میلاد به بعد، از هند تا شرق اروپا، پراکنده شده بود. نام‌هایی مانند «سیستان» (= سکستان) و «سقز» (= سکز) یادگار حضور قوم سکا در این مناطق از ایران است. شواهد و مدارکی که دانشمندان را بر آن داشته است که سکاها را از اقوام ایرانی (= آریایی) به شمار آورند، همانا نزدیکی و پیوستگی کامل واژه‌ها و نام‌های سکایی و اساطیر و آیین‌های آنان با نمونه‌های ایرانی است. چنان که نام مهم‌ترین قبایل ساکایی، دارای ریشه‌ی ایرانی است: Saka haumavarga (در یونانی: Amyrgian Scythians؛ به معنای سکاهای ستاینده‌ی هوم)، Saka tigrakhauda (به معنای سکاهای با کلاهخود تیز)، Apa Saka (در یونانی: Abian Scythians؛ به معنای سکاهای آبی)، Saka paradraya (به معنای سکاهای فراسوی دریا)، MasSaka (در یونانی: Massagetai؛ به معنای سکاهای بزرگ). زبان‌های بازمانده از زبان کهن سکایی، یعنی «ختنی» (Khotani) و «استی» (Osseti) نیز به لحاظ گونه‌ی زبانی، جزء زبان‌های ایرانی طبقه‌بندی می‌شوند [تاریخ ایران کمبریج، جلد سوم – بخش دوم، ترجمه‌ی حسن انوشه، انتشارات امیرکبیر، ص ۴۷-۸۳۱؛ فرهنگ فارسی معین، جلد پنجم، ص ۱۳۸]. آگاهی ما از خدایان و آیین‌های سکاها، مبتنی بر گزارش هردوت است. وی نام ایزدان سکایی را چنین نقل می‌کند: «Papaios» (ایزد آسمان)، «Tabiti» (ایزد آتش)، «Api» (ایزد زمین)، «Goitosyros» (ایزد خورشید)، «Artimpasa» (ایزد باروری)، «Thagimasadas» (ایزد رودها)؛ که ریشه‌ی ایرانی بیش‌تر این نام‌ها شناسایی شده است [گئو ویدنگرن: «دین‌های ایران»، ترجمه‌ی منوچهر فرهنگ، انتشارات آگاهان ایده، ۱۳۷۷، ص ۳۱-۲۲۹].