ساسانیان ,هفتالیان و پان ترکیست ها

Original Dirección: Una respuesta panturquista sobre los sasánidas y los heftales

Decir la verdad y lanzar todo lo que puedas al objetivo y disparar más alto: esta es la virtud iraní.! (Nietzsche)

"El que aparta la cabeza de la verdad// Que sea torcido, y también es casta// Que vaya a la tierra y muera, quienquiera// Que sea una carga de la verdad y ya está// Todos, ser veraz para que desde la verdad// No venga a trabajar dentro de la casta//"

(Ferdowsi)

"Quien se vuelva hacia la verdad y la pureza, su lugar será una casa de luz con el cielo. Pero el mentiroso y el malo pasarán mucho tiempo con vergüenza y tristeza en las tinieblas y en el horno de luz.. "De hecho, las malas y feas intenciones del criminal lo dejarán atrapado en una vida miserable y en un tormento de conciencia".

Ahnoud Gat-Hot 30-párrafo 9

Una persona antiiraní llamada Mehran Behari ha escrito recientemente algunas peroratas sobre la dinastía sasánida, que muestran su intento de confiscar las civilizaciones de otras naciones.. این فرد بدون این که سندی را در تایید سخنان خود عرضه دارد، ادعاهای گوناگون نادرستی را به میان آورده است که در ادامه به چند نمونه از آن ها به طور مختصر پاسخ داده می شود.

Así comienza sus versos:

La historiografía oficial y gubernamental en Irán se basa completamente en el arcaísmo, el arianismo y la superioridad étnica persa.

Pan-Turcos como siempre, porque no hay rastros ni restos antiguos del pueblo turco, no como los arios. (iraníes), en Iran (Arriano) No lo encuentran, se apresuran a la historia mundial oficial y conocida.. La verdad es que el pueblo iraní (آریایی) Desde una época muy antigua, es decir, hace al menos tres mil años, preciosos escritores llamados los Gathas y un gran maestro como Zoroastro han dado a la humanidad. Aparte de esto, el primer imperio pluralista del mundo fue fundado por el aqueménida Ciro el Grande, y hay muchas inscripciones en el antiguo idioma persa. (Del siglo VI al IV a.C.), que es la continuación del persa actual, se ha mantenido (Sin embargo, los primeros textos escritos de los turcos se remontan al siglo VIII d.C.). En la era en que la nación iraní ha ido expandiendo su cultura y civilización, el nombre de los turcos no se ve ni se encuentra en ningún documento o memorial, y debido a este hecho, los pan-turcos tienen que confiscar civilizaciones que no tienen nada que ver. con Los turcos no tenían ni tienen, como Elam, Sumer, Media, etc. …, Ha cambiado.

Antes de responder al último artículo de Mehran Behari, debemos mirar su artículo anterior y exponer su ignorancia y las contradicciones entre estos dos artículos.. Mehran Behari en un artículo llamado "Aghaj Ari" (que es sobre la tribu Aghajari) Escribe:

"Herodoto en sus obras sobre el primer hijo de Heracles llamado Agathirs, Agathir-os, Agathyrs-(a nosotros) agathyr(s) Y también de una criatura mitad mujer mitad lobo llamada Catiar.(i) es nombrado. Algunos investigadores han considerado que ambos nombres están relacionados con Aghaja Aryas.

Pero Mehran no dice dónde Herdot hizo tal afirmación en su libro y qué investigador hizo una afirmación tan falsa.. ¿Qué tiene que ver Hércules, el héroe legendario de los griegos, con una tribu llamada Aghajari?!!!!

También continúa:

"Los datos históricos indican que en 460-466 d.C., los aghaj-arios llegaron al sur del Cáucaso en combinación con los hunos europeos o un grupo relacionado con los jázaros, atravesaron Azerbaiyán, atacaron la tierra de Media y entraron en Anatolia a través de Azerbaiyán.. La llegada de este grupo, que se menciona en los escritos sasánidas como Ak-katlar"

Esto también es incorrecto(y falsificando la historia) Qué, no existe tal nombre en ninguna de las inscripciones sasánidas, e incluso un investigador imaginario quiere asociarlo con Aghajiri.! Y de la misma manera, ninguna fuente ha mencionado que un grupo de la tribu Aghajari atacara la tierra de Media y luego entrara desde allí a la tierra de Anatolia.. Sería bueno que nos pudieran mostrar en qué inscripción sasánida aparece tal nombre.!

Continúa sin aportar ningún documento para sus reclamaciones:

"Aghaj arios como los Kangars, Bulghar-Bulgars, Sabir-Savors, Yazir-Yezhars, Khalj-Qalachs, Avar-Abirs, Khazars, Huns y Agh Huns, Qipchak-Kumans, Barsil-Borchalis y …. Los grupos turcos más antiguos conocidos antes del Islam se encuentran en Azerbaiyán, Irán y Asia Menor.

Aquí se puede ver la inexactitud y falsificación de la historia.. Por ejemplo, los Qabchags nunca tuvieron presencia en Azerbaiyán en la era anterior al Islam.. Los búlgaros no tienen nada que ver con Azerbaiyán e Irán.. Los jázaros, que eran enemigos de los sasánidas, nunca se establecieron en Irán, Anatolia y Azerbaiyán durante la era sasánida.. Pero el punto que está relacionado con el artículo actual es el nombre ficticio "Agh Huns" que Mehran usa para referirse a Haftalian, mientras que el propio Heftalian no usa este título turco. (آق هون) solía referirse a sí mismos.

Pero este es otro ejemplo de este artículo.: "Zona residencial entreabierta (República de Ajaristán) Es el lugar de residencia de grupos prototurcos como iskitas y kimmers, y es uno de los primeros centros de concentración de turcos preislámicos en la región. Y de nuevo aquí, sin ningún documento, los escitas. (Escitia) y kimmerianos (Los kimmerianos ) ترک خوانده است در حالیکه همه کتابهای معتبر امروز و مراجع معتبر امروز و تاریخنگاران امروز و استادان دانشگاه های امروز و زبانشناسان امروز به صراحت این دور گروه را نه ترک بلکه ایرانی می دانند و می شناسند.

Entonces él dice:

Algunas de las fuentes consideran a los hunos como turcos, otras como mongoles y un grupo como iraníes, pero todos ellos son de piel amarilla.- Están de acuerdo en que son mongoloides.

Contrariamente a la opinión infundada de Mehran Behari, todas las fuentes no están de acuerdo en que los heftalianos sean de piel amarilla.! Los ejemplos de monedas de la época de los reyes Heptali prueban claramente este hecho.:

http://www.grifterrec.com/coins/huns/i_heph_266_o.jpg dracma de plata,anversohttp://www.grifterrec.com/coins/huns/aa_hunnic/i_heph_varV_aa_o.jpghttp://www.grifterrec.com/coins/huns/heph_198/i_heph_198_o3.jpg

http://www.fitzmuseum.cam.ac.uk/coins/recentAcqs/recentacqs_11.html

Así que la afirmación de Mehran Bahari de que "todas las fuentes" "están de acuerdo" en que los heptalianos son de piel amarilla quedó en las cenizas.. Pero la aplicación del título turco "Agh Hun" a los heftalianos tampoco tiene fundamento y tal nombre no se encuentra en ningún documento.. Sin embargo, en algunas fuentes, el título de hunos blancos se refiere a los heftalianos.. La falsificación de este nombre turco es la misma que la falsificación del nombre infundado y de fabricación propia "Ormuz Turkoglu" por manos de pan-turcos que, mediante el uso de cualquier tipo de documento, intentan crear palabras que suenan turcas. por sí mismos para poder usar cualquier nombre en cualquier país, hacer que un rincón del mundo parezca turco! Esto se explicará más.

Muchos documentos, incluidas las monedas existentes y los informes históricos, especifican que los gobernantes Haftali eran iraníes y no zordvianos.. En las investigaciones más recientes realizadas sobre el lenguaje de los heptales que conocemos:

X. Tremblay, Para una tienda de La Sérinde. Maniqueísmo entre los pueblos y religiones de Asia Central según fuentes primarias, Viena, 2001, pp. 183-88

Está documentado y firmemente demostrado que su lengua era una lengua iraní oriental cercana al pastún y al escita.. En su artículo, Tremblay presenta primero un análisis de los nombres de los reyes heftalitas atestiguados en monedas y fuentes históricas, y luego un análisis de los títulos y nombres etnográficos de los heftalitas.. Por ejemplo, considera que el nombre Khingila es equivalente a la palabra manoea sogdiana xnγr y Vakhi xiŋgār que significa espada; Toramāna derivado de Tarua-manah- Y Mihirakula se deriva de Miθra-kula, que significa confiar en el sello.. el esta en la pagina 187-186 escribe que "… No es posible interpretar los nombres de los Heftales basándose en el idioma turco, y los hechos históricos no apoyan tal interpretación, ya que no hay rastro de la religión turca en estos nombres.. Pero sus nombres siempre se pueden interpretar en función de los idiomas iraníes.. A pesar de esto, los nombres de Haftali no son balkhi.. Los heftales eran de los iraníes orientales, pero no de los sogdianos.. Pero puedes distinguirlos de pashtos, pamir, iraníes y escitas. (circuncisiones) saber". Tremblay en la nota al pie no. 308 Escribe: «نام هون به اقوام گوناگونی داده شده است، اما هون ها مورد اشاره اروپاییان و هیونگ – نوی مورد اشاره چینیان، در اعصار پیش از میلاد، یقینا ترک نبوده اند».

Otro conocido artículo de investigación sobre Irán.(آریایی) Fue enfatizado por esta gente.:

k. Enoki, 'Sobre la nacionalidad de los heftalitas', Memorias del Departamento de Investigación de Tokyo Bunko, 18, 1959, pp. 1-58.

A diferencia de nosotros, Mehran Bahari no proporciona ningún documento que demuestre cómo y sobre qué base consideraba a los heftalianos como de raza amarilla.. Es sorprendente que a pesar de la obviedad del rostro de Haftalian en las monedas que se muestran arriba, él afirme que todos los eruditos creen que Heftalian tenía la piel amarilla.!! ¿Qué documento hay que Haftalian (Y no el nombre panturco creado por Agh Hunha.) eran amarillos!? Y donde "todas las fuentes" "están de acuerdo" en que los Hephtals son de piel amarilla, mientras que algunas de las fuentes más confiables, como se mencionó, no los consideran explícitamente de piel amarilla.. La clase dirigente de los haftalianos tenía nombres y títulos iraníes, como ha demostrado el artículo de Tremblay.. Es obvio que Mehran Behrai nunca ha leído "todas las fuentes", ni siquiera menciona una de ellas.!! Escribe descaradamente cada palabra que atraiga a los pan-turcos apátridas..

Por ejemplo, ADH Bivar en su artículo en Cambridge History of Iran (Volumen 3/1, 1983) Página 212 Escribe sobre los heftalianos.:

"Los científicos en sus teorías sobre el origen lingüístico y racial de estas personas (Hftalyan) No están de acuerdo".

¿Cómo es posible que Mehran Bahari los llame antiguos turcos que vivieron en Azerbaiyán e Irán un día y cambie sus palabras al día siguiente en otro artículo?! Sin embargo, todos sus comentarios están indocumentados..

Para falsificar el nombre infundado de Agh Hun, Mehran Bahari aprovechó el hecho de que algunos escritores romanos clásicos llamaban a los heftales hunos blancos para distinguirlos de las tribus zardanjad que los rodeaban, y cambió crudamente esta descripción a Fue traducida al Turco y el nombre original es Heftalah.. El nombre de esta tribu en chino es Yeda, y el nombre que ellos mismos se dieron es Hua, y otro nombre famoso son los heftalianos.. La razón por la que algunas fuentes romanas los llamaron Hunos Blancos es por la similitud de los nombres Hua y Hun.. Por lo demás, estas personas no eran en absoluto de piel amarilla, como lo demuestran sus monedas.. Pero además de las monedas de Haftali, hay un documento simultáneo que revela claramente la mentira de Mehran Bahari.:

Cerca, Historia de las guerras, Libros I y II, Biblioteca clásica de Loeb, vol. 1, pp. 12-15

پروکوپیوس، مورخ رومی، در مورد هفتالیان گزارش داده و به صراحت آنان را متفاوت از هون ها ذکر کرده و حتی نژاد و پوست آنان را سپید و جدا از هون های زردپوست دانسته است.

El profesor Richard Fry tiene esa opinión sobre los heftalianos (La herencia antigua de Irán, traducida por Masoud Rajabnia, Publicaciones científicas y culturales, 1377, p. 364):

"Determinar la composición racial de Khion o Haftal es una tarea difícil. Pero no hay evidencia de que los Khion estén separados de los Hephtals, pero la poca evidencia que tenemos indica que existe una conexión entre los Hephtals y los Khion, así como hubo una conexión entre los Kushanians y los Yue Chih.. En otras palabras, los Heftales eran quizás una tribu o tribu excelente y superior entre los Khion.. Se puede suponer que los elementos altaicos, es decir, los hunos, estaban entre los heftales, pero una vez más la evidencia apunta a los iraníes.. Es posible que algunos de los primeros narradores fueran hunos, pero todavía había muchos iraníes en Asia central, y la gente del este de Irán, incluidos los heftales, también eran iraníes.. Entonces se puede saber que el imperio de los Heftales en el este de Irán y el noroeste de la India era originalmente iraní.. Las delegaciones misioneras del zoroastrismo y maniqueísmo en Asia Central pueden haber provocado el aumento de elementos culturales del Irán occidental entre la gente de allí..

Sobre el nombre de los hunos blancos. (Y no el falso nombre panturco creado por Agh Hunha.) es bueno dar una explicacion. Profesor Richard Fry (El mismo libro, p. 63-362) Él escribe sobre este nombre.:

"Varias palabras en fuentes occidentales y del Cercano Oriente “سکا، هون و ترک” Todos se refieren a la gente de la estepa.. Pero los chinos tenían otros nombres para ellos.. پس همه مردمی که در دشت های آسیای میانه می زیسته اند یا از آن جا به خاور نزدیک یا اروپای شرقی در نیمه اول هزاره اول پس از میلاد آمدند، هون نبودند و این که در منابع غربی یا خاور نزدیک قومی را هون خوانده اند، کنایه از آن است که از دشت های آسیای میانه سرازیر شده اند نه این که به راستی هون باشند».

Este tipo de naming no es algo extraño y hay otros ejemplos.

"La palabra Turan no tiene nada que ver con la palabra turco, pero dado que los turcos que emigraron desde Asia Central dejaron un profundo impacto en la historia del pueblo iraní desde el siglo VI d.C. en adelante, estos dos términos fueron considerados uno y la modificación de Turan se confundió con esto y también se ha aplicado a los adolescentes. (Alif. llama al telefono: Relaciones entre iraníes y turcos a finales del período sasánida, Cambridge History of Iran, 3/1, Amirkabir Publications, 1380, pág. 727).

Y como la palabra "turco" en la literatura clásica inglesa y otras lenguas europeas también significa musulmán, o el nombre "bereber" que hoy designa a una tribu de África, o el título "indio" dado a los nativos de América, o La palabra Farang, que debería pertenecer sólo al pueblo franco alemán, es utilizada por todos los europeos en persa.. Por lo tanto, aplicar el nombre de hunos blancos a los heftales no los convierte en hunos, ya que el propio Procopio llamó a estos llamados hunos "blancos". (significa no mengloide) Los ha leído y los considera que tienen una cultura, un idioma y raíces separados de los demás hunos.. Por supuesto, como se explicó, las fuentes chinas, las fuentes iraníes y la mayoría de las fuentes de Heftal no han llamado a los hunos. Pero más que eso, la conexión entre hunos y turcos no se ha establecido definitivamente.. En cualquier caso, la etnia Xiongu también se discute hoy en día, y los estudiosos recientes no los consideran turcos.

Mehran Bahari continúa de nuevo:

Otro tipo de matrimonio, llamado poliandria, es el matrimonio simultáneo de varios hombres con una mujer.- También se ha visto entre varios pueblos de Asia Central, incluidos los arios de la India y otros indios, europeos y antiguos iraníes, pero nunca se ha visto esta poliandria entre los hunos y los turcos.

Nunca ha habido una forma oficial de Andrey pagado entre los zoroastrianos.. Pero Mehran Behari ignora completamente este tema, como si Polyandri fuera una de las costumbres de los heftales. (que anteriormente los había llamado Zardnejad y de ascendencia mongol/turca) e historiadores de camaradas chinos (como zhoushu, Liangshu) Han mencionado esta costumbre. (Mella. Enoki 1959). Entonces, lo que muestran todos los documentos y razones presentadas es que, en primer lugar, los heftales no eran de piel amarilla, y las monedas supervivientes y el informe de Procopio refutan la afirmación falsa e infundada de Mehran Bahari de que:Pero todo sobre piel amarilla.- Están de acuerdo en que son musulmanes.. Y en segundo lugar, "muchos" científicos, basándose en la evidencia disponible, creen que los heftalianos eran iraníes, y "todos" los científicos creen que la mayoría de las personas que vivían en su territorio eran de ascendencia iraní.. Pero Mehran Bahari ni siquiera sabe mucho sobre la historia de los turcos, aparte de la costumbre de la poliandria entre kirguises y kazajos en el siglo. 18 ha sido común(Mella. Enoki 1959)

برخلاف تبليغات نژادپرستان آريائى و آموزش رسمى دولتى در ايران – كه از سوئى ترك را مترادف زرد پوست دانسته و زردپوستان را نژادى پست مىشمارد و از سوى ديگر به وجود نژادى سفيد پوست و پاك بنام آريا معتقد بوده و به آرمانى ساختن خاندانهاى ساسانى و ּּּ مىپردازد٬ خاندان ساسانى نه تنها آريائى نيست بل كه به لحاظ تبارى خاندانى دورگه و ايرانى-آلتائى و از جنبه فيزيوتيپ نيمه زردپوست (Mnicoloid) es

Contrariamente a la opinión de los panturquistas, nadie duda de que los turcos originales son amarillos.. Este es un hecho que todos los científicos modernos conocen y reconocen.. Dado que este hecho ha puesto a los panturcos en problemas en sus esfuerzos por hacer que los azerbaiyanos de habla turca sean de ascendencia iraní, en cambio intentan destruir o expropiar otras civilizaciones en beneficio de los turcos.. Y ahora vemos que han agarrado a los heftales y a los sasánidas..

Los reyes sasánidas, como se ve en las monedas, pinturas y estatuas sasánidas, ninguno de ellos tiene el rostro y la figura de una persona de piel amarilla.. ¿Es posible que la familia sasánida con sus cientos de parientes y sus miembros, sólo por el matrimonio de uno de sus miembros con una mujer turca, que fue un regalo del Khaqan a Khosrow Anushirvan, pase a ser completamente de origen turco y Zardanjad?!! En la mayoría de las culturas orientales y occidentales, el linaje de una persona se cuenta según el padre.. Si queremos determinar la raza o ascendencia de alguien basándose en la madre, entonces tenemos que afirmar que todas las dinastías reales fueron de varias líneas y que ninguna dinastía nativa o indígena gobernó ningún país.. A pesar de esto, echar un vistazo siquiera a medias a las monedas sasánidas demuestra la invalidez de los esfuerzos de Mehran Bahari por hacer que los sasánidas fueran dorados.. Entre los iraníes cultos, nadie considera que los Zardos sean inferiores, pero se refieren a los Zardos. / Los Chashm Tang en la literatura persa antigua son tribus Zardous (Turcos, mongoles, oghuz, tártaros y khotai…) lo que causó muchas pérdidas a Irán y, por lo tanto, es bastante natural que algunas de estas tribus en la historia de Irán y algunos otros países (Grecia, China, Europa, Rusia, Armenia, India y…) Tener una imagen y reputación negativas.. Por ejemplo, en Irán, el ataque de los turcos ghaznavid(999 M), un ataque de los turcos selyúcidas(1030 M), un ataque de los turcos de Karajta (1141 M)Ataque turcomano de Ghoz(1156 M)Ataque mongol(1220 M)El ataque de Timur(1381 M) Y… Ha causado la destrucción de Irán.. Por lo demás, los chinos, los japoneses y otros pueblos civilizados de piel amarilla tenían y todavía tienen una imagen positiva a los ojos del público iraní.. Pero son los panturcos quienes, por considerar inferiores a los de piel amarilla, evitan y temen la asociación de los turcos con ellos.. Los pan-turcos, contrariamente al conocimiento general y universal, que considera a los turcos originales como altaicos y zardan, y a pesar de cientos de documentos que contradicen sus imaginaciones, niegan que los turcos originales sean zardan; Como si a los ojos de los pan-turcos, la piel amarilla de los turcos originales fuera motivo de vergüenza.! Si los panturquistas se consideran turcos, ¿qué intentan negar y ocultar la identidad principal de los turcos?! Esperando el día en que los pan-turcos no consideren a los turcos originales y verdaderos como un Zardanjad como una fuente de vergüenza.!

Madre de Ormuz IV “Caín”, la hija del Khaqan del Imperio Turco de Gouk y su padre Khosrow I Anushirvan, hijo de un príncipe del pueblo heptalita de piel amarilla. (آغ هون) Era (El nombre de esta princesa ha sido registrado en persa Navandakht.)…En el año 531, tras la muerte de Qabad I, subió al trono uno de sus hijos llamado Cosroes I, que más tarde fue apodado Anushirvan. (531 a 579) llegó(Según la tradición zoroástrica, Qabad estaba casado con su sobrina llamada Zanbaq. Zanbaq es mitad turco, resultado del matrimonio de la hermana de Qabad con un khagan turco.)ּ Khosrow Anushirvan, este rey medio amarillo, es considerado uno de los sultanes sasánidas más famosos y recibió el título de Adel debido a algunas reformas financieras y administrativas. . Se ha afirmado que su reinado fue el período de gloria y autoridad política, militar y cultural del gobierno sasánida. . Antes de sentarse en el trono real, mató a Mazdak y a sus seguidores con la ayuda de los nobles y sacerdotes zoroástricos, y con la ayuda de 30.000 guerreros de piel amarilla, Agh Hun, y reprimió la rebelión popular e ilustrada de los mazdakianos. . خسرو اول انوشيروان بعد از نيم قرن سلطنت در سال ٥٧٩ بدرود حيات گفت و با مرگ او ، دوران سلطنت پسرش هرمز چهارم٬ شاه ترك ساسانى آغاز گرديدּ

El Quad 1, contrariamente a la supuesta afirmación de Mehran Behari, no tenía ninguna conexión relativa con los turcos o incluso con los haftalianos, que no eran de raza amarilla.. Tampoco ningún documento que hayamos consultado afirma que Quad se casara con una sobrina mitad turca llamada Zanbaq.! Y no hay ningún documento que pruebe que Anushirvan sea "medio amarillo".. Si Mehran Bahari hubiera proporcionado un documento, podríamos haber tomado en serio sus palabras sobre Khosrow Anushiran.. Pero en la historia de Tabari (La historia de los iraníes y árabes durante el período sasánida, Theodor Noldeke, Instituto de Investigación de Humanidades y Estudios Culturales, 1378, p. 165) Se menciona sobre la madre de Anoushirvan.: «[quaz] Mientras iba, cayó camino a Neishabur; Él y un pequeño grupo de compañeros que lo acompañaban eran todos anónimos.. El hijo de Sokhra, Zarmhar, también estaba en este grupo.. Allí le pidió a Kowaz que deseara tener una esposa y que se lo dijera a Zarmehr y le pidió que le buscara una mujer de buena familia.. Zarmehar así lo hizo y fue donde la esposa del señor de la casa, que era uno de los jinetes.. Este hombre tenía una hija soltera muy hermosa.. Zarmehar le habló a esa mujer sobre su hija y le ordenó que se la entregara a Kowaz.. La mujer le dijo esto a su marido, y Zarmehr obligó a marido y mujer a hacer lo mismo y les prometió lo que deseaban, hasta que se dieron por vencidos y la muchacha que “Nivan Decht” Su nombre fue dado a Kuaz.. Kwaz se acostó con esa chica esa noche y ella le quitó a Anusharvan.. Según la narración de Tabari, la madre de Anushirvan era hija de un jinete. (Un soldado de alto rango del ejército sasánida.) Nishaburi llamado Nivan Dekht (significa chica valiente) ha sido.

El rostro de Khosrow Anoushirvan, como lo muestra el grabado de esta moneda.:

http://www.grifterrec.com/coins/sasania/w/kh_I/i_sas_khI_w_195_o.jpghttp://www.grifterrec.com/coins/sasania/khusroI/i_sas_khusroI_o1.jpg

http://www.grifterrec.com/coins/sasania/sas_khuI_1.html

Es completamente iraní, entonces, ¿cómo se le puede llamar groseramente rey medio amarillo?(ریش انبوه و بینی غیرپهن و چشمان درشت..) همه دیگر ادعای مهران بهاری نیز بدین سان فاقد هر گونه سندی و مدرکی است. Esta afirmación infundada y hecha por él mismo de que Anoushirvan mató a Agh Hun, Mazdak y sus seguidores con la ayuda de 30.000 guerreros de piel amarilla no tiene otro origen que la imaginación de Farbe Mehran Behari.. زیرا که نه قومی به نام آغ هون وجود دارد و نه هفتالیان زردپوست هستند

Por lo tanto, Mehran Bahari nunca podrá probar que Khosrow Anushirvan era mitad de piel amarilla, y ni siquiera puede probar que Hormuzd, el llamado Turkzad, con esa barba espesa y ojos grandes, que no es diferente de los sasánidas antes y después de él. , era de piel amarilla.. Aparentemente, la ascendencia de Hormazd era algo entre la raza sasánida iraní y la raza Khaqan.. Sin embargo, la tierra de la que surgió y gobernó el propio Khaqan turco tenía varios pueblos de origen iraní, indio, escita, sogdiano y takhari, y en este sentido, no hay ningún documento que demuestre que el propio Khaqan tuviera ascendencia turca pura.. در عین حال، هیچ مدرک موثقی که گواه زیستن گروه های ترک در ایران ساسانی باشد، در دست نمی باشد.

Es obvio que según una antigua tradición, la ascendencia de una persona se cuenta en función del padre, y si queremos determinar la raza o la descendencia de alguien en función de la madre, también debemos dejar de lado a los safávidas, abasíes y otomanos.- ایرانی- Griego, árabe-iraní- Vete y vete- eslavo- Conde griego. La mayoría de los primeros califas abasíes tenían madres iraníes.. El matrimonio de Khosrow Anushirvan con una princesa turca no constituye la dinastía Altai Sassanid- ایرانی شود، چه را که ایرانی بودن نژاد و فرهنگ و آیین و زبان و خلاصه هویت ساسانیان به واسطه ازدواج با یک زن ترک (که معلوم نیست خالص بوده است یا نه) دچار خدشه نمی شود. Pero si queremos pensar a la manera panturca, entonces ya no deberíamos considerar a las dinastías otomana y safávida.… را ترک بدانیم، چه رسد به غزنویانی که در صدد پیوند دادن خود به دودمان ساسانی بودند و در این جهت حتا شجرنامه های جعلی ساختند! مهران بهاری حتا فرق خاندان و سلسله ساسانی را نمی داند و گمان می کند که «خاندان ساسانی» نیز به سبب ازدواج های برون قومیٍ «سلسله ساسانی» نیمه ترک شده بود، حال آن که خاندان ساسانی واحدی بسیار بزرگتر از سلسله ساسانی بوده است. El matrimonio de Khosrow Anushirvan con una princesa romana no convierte a la familia sasánida en semirromana. در حالیکه مهران تنها یک نمونه از این ازدواج ها را می اورد ساسانیان بیشتر با خاندان های رومی ازدواج کرده اند و اگر یک پان رومیست همانند پان تورکها وجود داشت، این پان رومیست همه خاندان ساسانی را رومی خوانده بود. همچنین بهاری هیچ سندی برای یاوه خود درباره قباد و ازدواج وی با زنبق نمی آورد!

دیگر سخنان مهران بهاری درباره دولت گوگ ترک کاملا بی سند و خودساخته است و تنها موجب تمسخر خوانندگان می شود. برای نمونه، این فرد ادعا می کند که : «سابار ويا ساوار: نام يكى از گروههاى تركى باستان در آذربايجانּ همچنين نام شخص نيز بوده است».

که این ادعایی بدون سند و به کلی بی بنیان است. و یا در جای دیگر ادعا می کند که نام آغاجری در کتیبه های ساسانی آمده است!!

و یا می نویسد:

"Durante el período sasánida, había especialmente grupos de las zonas rurales y pastorales de Azerbaiyán, formados por los turcos de Saraqor, Bulghar, Khazar, Sabir, An-Aghor, Uqor, Barsil, Kangar, Aghacheri, Hun, Bun-Turk, Pechank. , Avar, Qapchag, Yazir y Yazir.". Es obvio que los pan-turcos, debido a que no tenían ningún documento que acreditara la ascendencia turca del pueblo de Azerbaiyán durante el período sasánida, han recurrido a decir mentiras tan escandalosas y han metido a muchos turcos y no turcos sin parentesco con ellos. Azerbaiyán.! هیچ سندی موجود نیست که نشان دهد قوم هایی مانند قپچاق، که هیچ نامی از انها در منابع پیش از اسلام نیامده است در آذربایجان سکونت گزیده اند و نیز هیچ منابعی وجود ندارد که بلغارها در آذربایجان ایران سکونت داشته اند. خزرها نیز صاحب یک امپراتوری چندقومی در شمال دریای مازندران بودند اما هیچ سندی وجود ندارد که آشکار سازد خزرهای یهودی یا بلغارهای اروپایی ساکن آذربایجان ایران بوده اند، در حالی که می دانیم اغلب آنان با ساسانیان در جنگ و ستیز بودند و آذربایجان جزء قلمرو حکومت ساسانیان بود. مسخره تر از همه اشاره به گروه پچنک ها است که در زمان ابوریحان بیرونی هم در آسیای میانه و نه در آذربایجان ساکن بودند! چه گونه می توان ادعا کرد که منطقه آذربایجان از دیرباز زیستگاه انبوهی از تیره های ترک بوده است در حالی که حتا یک سند نوشته شده به زبان ترکی از این منطقه و از این بازه زمانی به دست نیامده است اما در مقابل انبوهی کتیبه و نوشتار و سکه به زبان پهلوی و آتشکده زرتشتی از آذربایجان عهد ساسانی بر جای مانده است که همگی گواه ایرانی بودن این سرزمین اند.

علاوه بر درباريان٬ روحانيان زرتشتى نيز از هرمزد دل خوشي نداشتندּدر ايران نابردبارى دينى با حاكميت دولت هخامنشى كه آيين زرتشتى را دين رسمى دولت خويش نمودند آغاز شده است٬ با اينهمه٬ دين دولتى و سياست دولتى آزار و سركوب سيستماتيك ديگرانديشان و معتقدان به آيينها و اديان مختلف (موسوى٬ بوديسم٬ براهمائى٬ مسيحى و مانوى) در دوره ساسانيان پديدار شده استּساسانيان به گونه اى از آئين ديرين ايرانيان هخامنشى يعنى نوعى زردشتىگرى باز گشته بودند و از مروجين خشك و متعصب اين مذهب شده٬ درصدد تحميل اين كيش به همه اتباع و مستملكات خود بر آمده بودند. Durante la era sasánida, se estableció una fuerte relación entre los dos sistemas de religión y el Estado: se establecieron clases y jerarquías religiosas, un sistema regular de educación religiosa y una comprensión estándar de la religión con sus propios principios y conceptos. Y cada persona, grupo y pensamiento que iba en contra de su comprensión estándar e interpretación oficial ha sido destruido

هرمزد چهارم٬ پادشاه ترك ساسانى٬ در صدد قلع و قمع روحانيون زرتشتى و محدود نمودن نفوذ و قدرت آنان در دستگاه دولتى٬ و مخالفت با آزار و اذيت معتقدان به ساير اديان و مخالفت با برخى از اصول و فرائض زرتشتى مانند ازدواج با محارم بر آمدּ او با خوشرفتارى و مدارايى كه نسبت به مسيحيان در امپراتورى خويش نشان مىداد خشم روحانيون زرتشتى را برانگيختּ و هنگامى كه موبدان زرتشتى از وى خواستار آزار و تعقيب مسيحيان شدند٬ چنين پاسخ داد كه تخت و دولت تنها زمانى مصونيت خواهند داشت كه خوشبختى هر دو دين رعايت شودּ

Las mentiras descaradas de Mehran Bahari son infinitas: No hay evidencia que demuestre que los aqueménidos fueran los iniciadores de la intolerancia religiosa e hicieran oficial y universal la religión zoroástrica.. No hay pruebas que demuestren que los reyes sasánidas quisieran imponer su religión a sus súbditos; Como los cristianos eran los dueños de la segunda religión más grande en Irán. Antes de Hormazd IV, muchos reyes sasánidas (Como Narse, Hormuzd II, Yazdgerd I y el propio Anoushirvan) Tenían una posición tolerante hacia las minorías religiosas del país.. No existe ningún documento que demuestre que Hormazd IV intentara abolir algunos rituales zoroástricos y especialmente la costumbre de casarse con parientes.. Los panturcos, debido a su profunda degeneración moral, no tienen miedo de decir las mentiras más grandes y viles posibles..

Otro truco de Mehran Behari en este artículo es jugar con la palabra Turkzad.. ترکزاد در ادبیات فارسی معنی شخصی را می دهد که از مادر ترک و پدر ایرانی زاده باشد. اما پان ترک ها با« ترک اغلو» خواندن هرمزد چنین می خواهند وانمود کنند که پدر هرمزد، یعنی خسرو انوشیروان نیز ترک تبار بوده است، در حالی که معلوم شد نه هفتالیان زردپوست بودند و نه خسرو انوشیروان پیوندی با ترکان و یا هفتالیان داشته است.

El poeta racista Ferdowsi dice lo siguiente sobre Hormuzd Turkzad, quien aumentó la influencia de los turcos y la cultura turca en el gobierno y la sociedad de Sasán, y se opuso a los cortesanos, nobles, clérigos y tradiciones zoroástricas como el matrimonio con mahrams.:

بدو گـفـت بـهرام کاي ترك زاد ٬ بـه خون ريختن تا نباشي تو شاد

تو خاقان نژادى٬ نـه از کيقـباد ٬ کـه کـسري تو ر اتاج بر سر نهاد٬

سخن بس کن از هرمز ترك زاد٬ که اندر زمانه مباد آن نژاد!

به همه حال اقدامات و تدابير هرمز تركزاد٬ به همراه آشفتگىهاى ناشى از جنگهاى درازمدت٬ ناخشنودىاى عظيم در ميان طبقات حاكمه ايجاد نمود كه منجر به توطئه ها و خونريزىهاى بسيار و در نهايت سبب گرفتاري و مرگ هرمز چهارم گرديدּدر دربار٬ درباريان و اعيان و روحانيت زرتشتى و بهرام چوبين به توطئه برخاستندּشورشى برپا شد٬ هرمز از تخت عزل و به سرعت توسط پارتيزانهاى فرزند خويش٬ و بستام (ويستاهم) نخست كور و سپس به قتل رسيدּ(بوسات٬ باسات به تركى به معنى سلاح٬ زره و حفاظ است)ּ مقامات عالى دولتى عزل شدند و پسر هرمز٬ خسرو دوم معروف بهخسرو پرويزشاه اعلان گرديد (وى نيز نيمه زردپوست و از مادرى هپتاليت و آغ هون بود)ּبدين ترتيب زندگي و سلطنتهرمز چهارم٬ بيست و دومين شاهنشاه سلسله ساساني پايان يافتּ با عزل هرمزد چهارم بنيانهاى دولت ساسانى متزلزل شدּ

در شاهنامه فردوسی بزرگ، که مهران بهاری به شیوه ای ننگین او را نژادپرست می خواند، اما می دانیم که او از نزد خود چیزی را به متن اصلی شاهنامه نیافزوده است، توصیفات مثبتی نیز درباره هرمزد یافته می شود:

Levantar y pegar al brazo. / A un hombre como la leche y a su perdón como una nube.

De ojos negros, feroz e impaciente. / Deja pasar al padre, él era Shahriar.

Abundancia del tesoro del padre. / Durante muchos años no se consideró malo. (شاهنامه فردوسی، جلد هشتم، انتشارات ققنوس، 1378، ص 1855).

خوب است اینجا به طور مختصر نظر سه سخنور ایرانی را درباره ترکان بیاوریم. شگفتا که پان ترکیست ها این شاعران ایرانی و پارسیگو را سعهی میکنند به سود خود مصادره کنند:

قطران تبریزی درباره ترکان می سراید:

چه ارزد غدر با دولت چه ارزد مکر با دانش // اگر چه کار ترکان هست مکاری و غداری

خاقانی شیروانی می سراید:

آشنای دل بيگانه مشو / آب و نان از در بيگانه مخور

نان ترکان مخور و بر سرخوان / با ادب نان خور و ترکانه مخور

خون خوری ترکانه کاین از دوستی است//
خون مخور ، ترکی مکن ، تازان مشو //
کشتیم پس خویشتن نادان کنی//
این همه دانا مکش ، نادان مشو//

نظامی گنجوی می سراید:

تُرکی صِفَت وَفای ما نيست // تُرکانِه سُخن سِزای ما نيست// آن کز نَسَبِ بُلَند زايد// او را سُخن بُلند بايد// به نِفرين تُرکان زَبان بَرگُشاد // که بی فِتنِه تُرکی زِ مادَر نَزاد//زِ چينی بِجُز چينِ اَبروُ مَخواه //ندارند پِيمان مردم نِگاه // سُخن راست گُفتند پيشينيان // که عَهد و وَفا نيست در چينيان // همه تَنگ چِشمی پَسنديده اند// فَراخی به چَشمِ کَسان ديده اند// خبر نی که مهر شما کين بُوَد// دل تُرکِ چين پُر خَمُ و چين بُوَد// اگر تُرکِ چينی وَفا داشتی // جهان زيرِ چين قَبا داشتی

و این دو شاعر (خاقانی و نظامی) فردوسی بزرگ را چندین بار ستاییده اند. برای نمونه از خاقانی: شمع جمع هوشمندان است در دیجور غم// نکته ای کز خاطر فردوسی طوسی بود// زادگاه طبع پاکش جملگی حوراوش اند// زاده حوراوش بود چون مرد فردوسی بود//

و نظامی گنجوی گوید: سخن گوی پیشینه دانای طوس// که آراست روی سخن چون عروس//

همانطور که استاد شهریار هم دست کم سه شعر ستاینده درباره فردوسی دارد.

در آن زمان ترکها (به مفهوم نژاد زرد یعنی ترکان اصیل) اقوامی غارتگر و مهاجم بودند و به یقین چنین حرکاتی در ذهن ایرانیان و ملت های متمدن تر باعث به وجود آمدن دیدگاهی منفی درباره ترکان در ادبیات آنان گشته است.

اما این ادعا که خسرو پرویز نیمه زردپوست و از مادری هفتال بوده، دروغی محض و جعلی مطلق است. چنین ادعای بی بنیان و مضحکی را در هیچ سند و منبع تاریخی نمی توان یافت. اما بدیهی است که در تاریکخانه ذهن پان ترک ها شرور هر چیزی را می توان تولید کرد و هر حقیقتی را می توان قلب نمود! دایی های او به نام بندویه و بستام که پسران شاپور و نوه خربنداد (کربنداد) و از طبقه سپهبدان و با ریشه اشکانی هستند، بسیار یاد شده است (برای نمونه دینوری- Página 107) و پیداست افرادی ایرانی هستند. دایی ها خسرو پرویز، و در نتیجه مادر او، فرزندان شاپور پسر خُربنداد بودند و خاندان آنان، کهسپاهبدنام داشت، از تبار اشکانیان بود. اساسا ساسانیان با هفتال ها دشمن و همواره در حال نبرد بودند. همچنین همه منابع بر این نکته تایید می کنند که دوران اوج ساسانیان با خسرو انوشیروان به پایان رسید و بنابراین مهران باز طبق معمول از خود دروغهای بی سند ساخته است.

اما چیزی که برای خوانندگان خنده دار است این است که با وجود همه پندها و آموزه های اخلاقی دین زردشت و سخنان حکیمانه خسرو انوشیروان و تمدن بزرگی که ایرانی ساسانی داشته است، پان ترک ها تنها به موضوعی چسبیده اند که در زمان و مکان امروزی ناپسند دانسته می شود، یعنی ازدواج با خویشان نزدیک. در حالی که اقوامی مانند ایلامی و کاسی و اعراب جاهلیه و مصری های کهن ودارای سنت ازدواج با خویشان همخون بودند، اما پان ترکیست ها از سر درماندگی و تهی دستی، برای حمله و هجمه به دولت ساسانیان بر روی این موضوع انگشت نهاده اند.

به ناچار ما برای آگاهی خوانندگان به نمونه هایی از خباثت و پلیدکاری پادشاهان ترک و قبیلهای غز و بشقرد و غیره اشاره خواهیم کرد. در دین زردشتی امردبازی و همجنسبازی و لواط سخت محکوم است و از این لحاظ دین زردشتی از ادیان های دیگر هم سختگیر است (برای نمونه به ارداویراف نامه نگاه کنید). اما عمل بچه بازی و امردبازی و لواط امری معمول بین پادشاهان ترک و قبیله های غز و بشقرد و غیره بوده است و ما چند نمونه از آن ها در پایان این مقاله ذکر خواهیم کرد.

مادران بسيارى از شاهان ساسانى٬ شاهزاده هاى قوم و خاندان زرد پوست هپتاليت-آغ هون بوده اندּ برخى از منابع آغ هونها را ترك٬ برخى ديگر مغول و گروهى نيز ايرانى زبان شمرده اند٬ اما همه بر زرد پوست- منقولوئيد بودن آنان متفق اندּ از اينرو خاندان ساسانى به لحاظ تبارى بشدت آميخته و خاندانى آلتائى-ايرانى و بىشك نيمه زردپوست استּ افزون بر آن برخى از شاهان و بزرگان خاندان ساسانى و به طور مشخص٬ هرمزد چهارم ويا فيروز سوم از سوى مادر خالصا ترك مىباشندּاينگونه حكمداران در زمره نخستين حكمرانان ترك بومى دولتهاى حاكم بر ايران شمرده مىشوندּ

آن چه به طور محقق از منابع تاریخی بر می آید آن است که از میان شاهان ساسانی فقط هرمزد چهارم مادری ترک داشته است، و نه هفتالی. بنابراین، ادعای سراپا بی سند و دلیل مهران بهاری مبنی بر این که مادر بسیاری از شاهان ساسانی زردپوست و هفتالی بوده، دروغی محض است. در حالی که مجموعأ 30 نفر با عنوان شاهنشاه ساسانی فرمان روایی کرده اند و هرمزد، بیست و دومین شاه آن بود و شاهان 23 Y 27 آن نیز اساسأ از خاندان ساسانی نبودند، چه گونه می توان ادعا کرد که خاندان ساسانى به لحاظ تبارى به شدت آميخته و خاندانى آلتایى- ايرانى و بىشك نيمه زردپوست است ؟! این همه مغلطه گری و دروغ بافی و درهم و برهم گویی گواه آشکار تهی دستی و درماندگی و خودفریبی و حماقت پان ترک هاست.

جالب آن که مهران بهاری از شاهی به نام فیروز سوم به عنوان دومین شاه خالصأ ترکزاد نام می برد، اما حقیقت آن است که در دودمان پادشاهی و سلطنت ساسانی فیروز دومی وجود نداشته است تا چه رسد به فیروز سوم!!! این نیز گواه دیگری بر بی سوادی و بی خردی و نادانی پان ترک های نژادپرستی است که خود را عالم و دانشمند می پندارند!

Ardashir I
Shapur I
Hormoz I
Bahram I
Bahram II
Bahram III
Narseh
Hormoz II
Shapur II
Ardashir II
Shapur III
Bahram IV
Yazdgerd I
Bahram V
Yazdgerd II
Hormoz III
Peroz
Balash
Kavad I (first reign)
Zamasp
Kavad I (second reign)
Khosro I, Anoushirvan
Hormoz IV
Bahram VI, Chobin
Khosro II, Parviz
Kavad II
Ardashir III
Shahrvaraz
Porandokht
Hormoz V
Yazdgerd III

224 – 241 CE
241 – 272 CE
272 – 273 CE
273 – 276 CE
276 – 293 CE
293 – 293 CE
293 – 302 CE
302 – 309 CE
309 – 379 CE
379 – 383 CE
383 – 388 CE
388 – 399 CE
399 – 420 CE
420 – 438 CE
438 – 457 CE
457 – 459 CE
459 – 484 CE
484 – 488 CE
488 – 496 CE
496 – 498 CE
498 – 531 CE
531 – 579 CE
579 – 590 CE
590 – 590 CE
590 – 628 CE
628 – 628 CE
628 – 629 CE
629 – 629 CE
629 – 630 CE
630 – 632 CE
632 – 651 CE

همانطور كه از بررسى زندگانى هرمزد چهارم (تركزاد) و حتى بهرام گور (تركى گوى) و انوشيروانּּּּ بر مى آيد٬ در دورانى كه هنوز كوچكترين اثر و خبرى از زبان فارسى درى در داخل مرزهاى كنونى ايران نبود٬ زبان تركى -اقلا از هزار و چهار سال پيش- در بالاترين و عالىترين سطوح دولتى سلسله هاى حاكم بر بخشهايى از ايران كنونى مانند سلسله ساسانى٬ حضور داشته استּزبان تركى٬ هميشه زبان تاريخى و طبيعى دولتمردان٬ دولتزنان و دولتهاى حاكم بر ايران بوده است و پس از اين نيز مىبايست همينطور باشدּ

دروغ های کریه و پلید مهران بهاری سرسام آور است: او بهرام گور را ترکی گوی می خواند بی آن که بگوید بر اساس چه مدرکی بر وی معلوم شده است که این پادشاه ساسانی ترکی گو بوده است. Es posible que Mehran Bahari haya pasado algún tiempo en la corte de Bahram Gour y, por lo tanto, conocía parte de su lenguaje y habla.!! زبان ترکی هرگز در بالاترین سطوح دولتی سلسله ساسانی حضور نداشته و هیچ گاه زبان تاریخی و طبیعی دولتمردان ایران نبوده است، چه اگر جز این بود، اینک انبوهی از اسناد و مدارک و متون دولتی و دیوانی و سیاسی و اقتصادی و دینی نوشته شده به زبان ترکی از عصر ساسانی در دست می داشتیم، که نداریم! پس مهران بهاری بر چه اساسی و با اتکا به چه سندی مدعی می شود که زبان تاریخی و طبیعی (!) دولت های حاکم بر ایران ترکی بوده است؟ جست و جو برای یافتن پاسخ این پرسش، ما را جز به دریافت روان نژندی پان ترک ها به چیز دیگری رهنمون نمی شود.

زبان ترکی برای نخستین بار با اعضای دودمان غزنوی به طبقه حاکمان ایران وارد شد اما زبان فارسی در دوره حکومت سامانیانی که پیش از غزنویان حاکم بودند، زبان دولتی و فرهنگی وقت بود. از آن جا که غزنویان سازمان دولتی سامانیان را به میراث بردند لذا زبان دولتی آنان نیز فارسی بود و از این روست که هیچ اثری به زبان ترکی از زمان غزنویان در دست نمی باشد در حالی که آثار فراوانی از درباریان غزنوی به زبان فارسی وجود دارد. اما این مسائل ربطی به ساسانیان ندارد. در عصر ساسانی زبان پهلوی یا همان پارسی میانه زبان دولتی و دولتمردان بوده است و ترکی جز در میان چند کنیز، که پادشاهان ترک به دربار ساسانیان فرستاده بودند، هیچ جایگاه دیگری نداشته است. هیچ نوشته ای از ساسانیان بر سنگ و گل و چوب و فلز و کاغذ و چرم وجود ندارد که به زبان ترکی نوشته شده باشد و آشکار است که وجود یک پادشاه زاده شده از مادری ترک نمی تواند سنت و ساختار دیرینه و ثابت سیاسی- دیوانی – فرهنگی یک دولت ایرانی را ترکی کند! دین ساسانیان نیز ایرانی، زبان دربارشان هم پهلوی و هویت آنان به آشکارا ایرانی بود. ممکن است برخی از اعضای خاندان ساسانی با دختران ارمنی یا رومی یا ترکی ازدواج کرده باشند ولی این اقوام نقشی در حکومت چهار صد ساله ساسانی نداشته اند. زبان ترکی حتا در نزد سلسله قاجار هم چندان نفوذی نداشته است و پس از این نیز هرگز نفوذی در ایران زمین نخواهد داشت.

خوب نکته هایی نیز درباره زبان محاوره ای و میانجی دولت گوک ترک بیان کنیم تا نشان دهیم که زبان ترکی حتا جایگاه خاصی نیز در دولت گوک ترک پیش از اسلام نداشته است چه رسد به دولت ایرانی(آریایی) ساسانی! زبان اول دولت گوک ترک پیش از اسلام نه ترکی بل که سغدی بود و این باز نشان دهنده فرومایه بودن ترکان دولت گوک ترک (اولین دولت ترکی تاریخ) است که برای متمدن کردن خود نیاز به تمدن ایرانی داشتند. در همین باره، نکاتی را از منبعی معتبر، به اختصار، ذکر می کنیم (در این منبع، فهرستی از واژگان سغدی، یک زبان ایرانی شرقی که آثار اندکی از آن در پامیر به جای مانده است، ارائه گردیده است):

«کوک – ترکان ایزد آسمان، ایزدبانوی زمین و روان های نیاکان خود را می پرستیدند. در پایان سده ششم میلادی، بوداییان جنوب چین یک کتاب دینی بودایی به نامنیروانه سوترهپیش قاغان فرستادند و کوشیدند تا رعایای وی را به آیین بودایی درآوردند. منابع چینی که به ذکر این واقعه می پردازند نمی گویند که این کتاب از اصل سنسکریت به چه زبانی ترجمه شده بود، اما احتمالا این ترجمه به سغدی بوده که در آن ایام گروه های کثیری به آن تکلم می کردند. En 568 M. که قاغان ترکان غربی به نام ایستمی سفیری را با مأموریت بازرگانی پیش امپراتور یوستینیانوس دوم فرستاد، وی را نه از میان ترکان، بل که از میان سغدیان برگزید. این فرستاده سغدی که مانیاک نام داشت نامه ای باالفبای سکوثیاییبه خدمت امپراتور برد و مترجم وی نامه را برای امپراتور ترجمه کرد. و نیز در 481 M. یک سغدی مسیحی سمرقندی به نام نشفرن بود که قاغان ایغورها وی را پیش پادشاه تبت فرستاد و نشفرن در جریان این سفر در لداخ نوشته ای به سغدی که بر صلیبی نستوری افزوده بود از خود به جا گذاشت. اما کهن ترین کتیبه شناخته ترکان قدیم، یعنی کتیبه بوغوت در مغولستان نیز به سغدی نوشته شده است. در واقع، در سده ششم میلادی زبان ترکان چندان تکامل نیافته بود که بتواند به بیان مفاهیم پیچیده بودایی بپردازد» (Alif. llama al telefono: Relaciones entre iraníes y turcos a finales del período sasánida, Cambridge History of Iran, 3/1, Amirkabir Publications, 1380, pág. 731).

در این مقاله، پس از ذکر فهرستی از واژگان ایرانی که به زبان ترکی ایغوری راه یافته اند، آمده است:

«از این شمار فراوان عناصر ایرانی میانه در بوداگرایی اویغوری بنیادی روشن است که نه هندیان یا چینیان، بل که سغدی ها بودند که برای نخستین بار ترکان را به دین خود درآوردند» (Ibíd., pág. 733).

پس ایرانیان سغدی، ترکان نا متمدن را از دینی بدوی به دینی که متعلق به تمدن هندوایرانی (بودایی و مانوی) بود درآوردند و تعداد بسیاری را متمدن کردند.

«سغدی ها آشکارا آموزگاران خط اویغورها بودند. تاکنون نقاشی های مینیاتور تنها در تورفان، مرکز کهن فرهنگ ایران میانه، چینی و ترکی پیدا شده است. کهن ترین این نقاشی ها، که در سده هفتم و هشتم میلادی کشیده شده اند، برگرفته از کتب ایران میانه اند» (Ibíd., pág. 737).

پس ایرانیان سغدی به ترکان خط را آموختند.

باز در این مقاله می خوانیم:

«مانویت نیز از طریق سغدیان چانگ-آن به میان ایغورها رسید» (Ibíd., pág. 735).

و بدون شک بیش تر اسناد و نوشتارهای تورفان به زبان های ایرانی سغدی و پارسی میانه وتعلق دارد و تنها تعداد اندکی از آن ها به ترکی آمیخته با واژگان بسیار ایرانی نوشته شده است.

درباره مراسم مانوی در نزد ترکان می خوانیم:

«ترکان نیز برای اعمال دینی خود به ایرانی میانه روی می آورند، اما میزان آن محدود بوده است» (Ibíd., pág. 736).

باز در این مقاله می خوانیم:

«مسیحیت نستوری را می بایست نه همان راهبان سریانی، بل که مبلغان سغدی نیز در میان ترکان پراکنده باشند، زیرا در روستای بولایق شمار زیادی متون مسیحی هم به سریانی هم به سغدی همراه با شمار اندکی اوراق پراکنده ترکی به دست آمده است» (Ibíd., pág. 736).

و باز هم در این مقاله می خوانیم و چون این بخش مهم است انگلیسی ان را هم می نویسیم:

“There are many borrowings from Middle Iranian in Turkish culture to be mentioned. Although the Turks learned writing soon after the foundation of their empire, their oldest inscription, as we have seen, was in Sogdian, the lingua franca of the time and in the Sogdian script, as is shown in the inscription near Bugut. Only with the beginning of the nationalism at the start of the 8th century did the Kok-Turks, and later the Uigur Qaghans in the 9th century, write their inscription in their own language alongside a version in Chinese or Chinese and Sogdian. The script used for these inscriptions, the so-called Kok-Turks “Runic” writing, was a lively adaptation, perhaps by a Sogdian, of cursive Aramaic, and indeed the Sogdian, “Uigur” and Manichaen scripts can all be attributed to the ephigraphical inventiveness of Sogdians.”

«وام واژه های بسیاری از زبان های ایرانی میانه در فرهنگ ترکی قابل ذکرند. هرچند ترک ها اندکی پس از برپایی امپراتوری خود کتابت را آموختند، اما کهن ترین سنگ نبشته آنان، چنان که در کتیبه ای در نزدیکی بوگوت نمودار است، به زبان سغدی، زبان مشترک و میانجی آن عصر، و به خط سغدی است. تنها با آغاز ملی گرایی [در میان ترکان] در آغاز سده ی هشتم میلادی بود که کوک – ترک ها، و سپس ایغورها در سده نهم میلادی، کتیبه های شان را به زبان خودشان، در کنار نگارشی چینی یا چینی و سغدی، نبشتند. خط مورد استفاده در این کتیبه ها، خط اصطلاحارونیککوک – ترک ها، اقتباسی روشن، شاید به وسیله فردی سغدی، از خط شکسته آرامی بود، و در واقع می توان [ابداع] همه خطوط سغدی وایغوریو مانوی را به خلاقیت کتابتی سغدی ها نسبت داد»

و حالا مهران بهاری با کمال وقاحت و دروغگویی تنها به صرف این که خاقان ترک دختری را به خسرو انوشیروان داده (طبعا کسی دوست ندارد دختر خودش را به یک شاه بیگانه بدهد ولی در این زمان چاره ای نداشته است زیرا انوشیروان و ایران توانا تر بودند) در عنوان مقاله اش می نویسد: هزار پانصد سال حاکمیت دولتی زبان ترکی!!! که تنها پاسخ به آنزرشک” Es!

محمود کاشغری می نویسد:

Tatsiz turk bolmash

Bassiz bork bolmash(s

Qué cruel:
هیچ ترک بدون ایرانی نمی شود

هیچ کلاهی بدون سر نمی شود

و این نشان دهنده آن است که ایرانیان فرهنگ را به ترکان آموخته اند.

وزیری چینی به نام Pei Ku در قرن 7-8 میلادی در گفت و گو با امپراتور چین می گوید:
ترک ها مردم بسیار ساده ای هستند و حکومت کردن ما بر آنان آسان است. ولی افسوس که قوم (ایرانی) سغدی که در سرزمین آنان زندگی می کند بسیار زیرک و حیله گر است و سغدی ها معلم و رهبر فکری اینان می باشند.

برگرفته از:

Liu, Mau-tsai 1958 Die Chinesischen Nachrichten zur Geishichte der Ost-Turken. 2. Vols. Gottinger Asiast. Forschungen 10. Weisbaden.

پس این ایرانیان بودند که دین مانوی و بودایی و مسیحی را به ترکان منتقل کردند. حتا زبان عمومی و میانجی دولت کوگ ترک در دوران ساسانی زبان سغدی است و آنان نامه های شان را به سغدی می نوشتند و نه ترکی و حالا پان ترک ها با کمال وقاحت می گویند که زبان ترکی در خاندان ساسانی و حکومت آنان رواج داشته است!! درباره علم و تمدن آموختن ترک ها از ایرانیان در دوران اسلامی مقاله های زیادی نوشته شده است که بحث از آن ها خارج از گنجایش این گفتار است. همین بس که امروز اغلب ترکان و ترکزبانان جهان پیروان امام اعظم ابو حنیفه هستند. ابوحنیفه، که بیشینه مسلمانان جهان پیرو او هستند، نیاکانش ایرانی زردشتی بودند. بسیاری از پی روان غیر ایرانی او به جای واژگان عربی واژگان آیین زردشتی کهن مانند نماز و آبدست و روزه را به کار می برند. همچنین، همه گرد آوردندگان احادیث شیعه و سنی ایرانی بودند. اما ترکان غزنوی و سلجوقی چون خود فاقد فرهنگ بودند نیاز به زبان فارسی و ایرانیان در امر کشورداری داشتند. در مقاله ای دیگر می خوانیم:

«قبایل اغوز که بنیان ها قدرت سلجوقی را تشکیل می دادند، و سلجوقیان به گروهی از آنان تعلق داشتند، به لحاظ فرهنگی واپس گرا بودند و برخلاف دیدگاه اظهار شده از سوی برخی دانشمندان (Turco)، فاقد زبانی نوشتاری بودند»

(Tourkhan Gandjei, BSOAS, Universidad de londres, Vol. 49, No. 1)

یکی از شگردهای دیگر مقاله مهران بهاری این بوده است که زبان ترکی موجود در دوران کوک ترکها را با زبان ترکی امروزی یکی دانسته است. در حالی که اگر درست بگوییم ترکی زبانی واحد و منفرد نیست بل که یک خانواده ی زبانی است، همان طور که ایرانی نیز یک خانواده زبان است. چنان ترک زبانان آناتولی حتا قادر نیستند که ادبیات دوره عثمانی را بفهمند و اصلا معلوم نیست که آنان چگونه می توانند ادبیات دوره کوگ ترک ساسانی (که وجود هم نداشته است) را بخوانند!

در حاليكه نام و زبان تركى از زمان بهرام گور و هرمزد چهارم عينا تا به امروز محافظه و منتقل شده است٬ و زبان و خلق ترك امروزى در ايران٬ با اندك دگرگونى باقيه زبان و گروههاى تركى دوران ساسانيان در ايران مىباشد٬ زبان و تبار ساسانيان با در آميختن با تركان و اعراب از صحنه تاريخ پاك و زدوده شده استּ

دروغ پردازی های وقیحانه مهران بهاری همچنان ادامه دارد. چنان که گفته شد، هیچ اثری به زبان ترکی از ایران عصر ساسانی در دست نیست و همان زبان و تبار اصیل ساسانیان تا به امروز تداوم یافته و زبان پهلوی نیز در قالب زبان فارسی دری ادامه یافته است. اما در مقابل، ترکان دارای یکی از آشفته ترین تبارهای دنیا هستند که به جز زبان هیچ چیز مشترک دیگری ندارند. این در حالی است که ایرانیان در ایران و کردستان و افغانستان کم و بیش یکرنگ هستند و اغلب جزو نژاد سفید مدیترانه می باشند.

زبان پهلوی دوران ساسانی٬ جاى خود را نخست به عربى و سپس به زبان بومى تركى داده استּ اينكه در دوران هزار و اندى 55ساله‌ی حكومت های ترك، زبان تركی توانست جايگزين زبانهاى ديگر مانند پهلوى گردد و به زبانى سراسرى و زبان اكثريت مردم ايران تبديل گردد، مسئله‌ای است فرهنگی و تاريخی كه ناشی از شرايط و ظرفيت و مقبوليت زبان تركى در پاسخگوئی به نيازهای فرهنگی اقوام ساكن در و دولتهاى حاكم بر ايران بوده استּ

زبان ترکی نه سراسری است و نه زبان اکثریت مردم ایران، وگرنه مهران بهاری یاوه های کنونی خود را نه به زبان فارسی، بل که به زبان ترکی می نوشت! زبان فارسی امروز زبان اکثریت مردم ایران است و زبانهای وابسته به ان حدود 76-80% جمعیت مردم را می سازند. برای همین هم نام کشور ایران (سرزمین آریایی ها) از دیرباز بوده است و در آینده هم خواهد بود و مانند کشور یونانی انوتولی به ترکیه تبدیل نشد! همه اسناد موجود گویای آن هستند که 95% مردم ایران زبان فارسی را می فهمند. اما حتا آذربایجانی هایی هستند که زبان ترکی را نمی فهمند. هرگز زبان ترکی جایگزین زبان فارسی (فارسی میانه) نگشته است بل که فارسی امروزی ادامه همان فارسی میانه است. این زبان فارسی بود که توانست سلسله هایی مانند غزنویان را ایرانی کند و این نکته نمودار آن است که قوم ترک (یا خلق ترک!) سابقه اداره دولتی نداشت و دارای فرهنگ ناچیزی بود و برای همین هم اغلب یا همه آثار بازمانده از دوران پادشاهان ترکزبان این سرزمین مانند : غزنویان و سلجوقیان و صفویان و قاجار وبه فارسی است و نه به ترکی. حتا زبان شاهان مغول هند نیز فارسی بود زیرا دولتمردان ایرانی سابقه ای طولانی در اداره حکومت داشتند و فارسی نیز تنها زبان دولتی و فرهنگی آن روزگاز بود. زبان ترکی به عنوان یک زبان بیگانه هیچ جایگاهی در میان بیشینه مردم ایران ندارد. نام کشورما هزاران ها سال است که ایران است و نه ترکستان، زیرا همه مردم این کشور خود را ایرانی می دانند و نه ترک.

فارسى با پارسى و پارسها با فارسها ارتباطى باهم ندارند. زبان و خلق فارسى دو پديده جديد كاملا نوظهور در ايران اندּ در ايران امروز نه زبانى به اسم پارسى و نه قومى به اسم پارس وجود نداردּزبان فارسى درى امروزى زبانى است ژارگون- كرئول كه از آميزش زبانى وارد شده به داخل مرزهاى كنونى ايران از كشور همسايه افغانستان٬ با زبانهاى عربى و تركى و ديگر زبانهاى ايرانى غيرفارسى (سغدى و خوارزمى و راجى و ּּּ) و برخى زبانهاى بومى ايران حاصل شده است. اين كه زبان فارسى درى شكل تحول يافته زبان پهلوى است و يا پهلوى ساسانى٬ فارسى ميانه زرتشتى است همه ادعاهايى سخيف٬ بى اساس و باطل اند. زبان فارسى درى به هيچ وجه مادر تمام زبانهاى رايج در فلات ايران نمىباشد. همه زبانهاى باستانى و يا مدرن متعلق به خانواده زبانهاى ايرانى را لهجه و يا گويشى از فارسى-پارسى-پرشين شماردن٬ گفتمانى پان ايرانيستى و راسيستى است.

این هم نمونه ای دیگر از دروغ پردازی های وقیحانه مهران بهاری: آخر چه گونه ممکن است شخصی که هیچ اطلاعاتی درباره زبان پارسی میانه و زبان پارسی باستان ندارد این چنین به خود جرات دهد که در مورد آن ها، به خیال خود، نظریه پردازی های علمی کند؟!

مهران بهاری به سبب عمق نادانی خود ادعا می کند که «فارسی با پارسی ربطی ندارد»، حال آن که واژه «فارس» فقط شکل عربی شده (معرب) «پارس» است و نه چیز دیگری!!!!! چنین است که حافظ می گوید: شکرشکن شوند همه طوطیان هند / زین قند پارسی که به بنگاله می رود. این بیت فردوسی نیز گواه پیوند مطلق پهلوی و فارسی است: اگر پهلوانی ندانی زبان / به تازی تو اروند را دجله خوان. بنابراین زبان فارسی چیزی جز ادامه زبان پارسی باستان و میانه نخواهد بود. مروری بر چند واژگان متعلق به هر سه زبان پارسی باستان و میانه و نو نیز گواه آشکار این پیوند است:

Aspa (Persa antiguo) > asp (پارسی میانه) > Caballo (Pérsico)

Kāma (Persa antiguo) > Kām (پارسی میانه) > کام (Pérsico)

Daiva (Persa antiguo) > dēw (پارسی میانه) > دیو (Pérsico)

Drayah (Persa antiguo) > drayā (پارسی میانه) > دریا (Pérsico)

Dasta (Persa antiguo) > dast (پارسی میانه) > دست (Pérsico)

Bāji (Persa antiguo) > bāj (پارسی میانه) > باج (Pérsico)

Brātar (Persa antiguo) > brādar (پارسی میانه) > برادر (Pérsico)

Būmi (Persa antiguo) > būm (پارسی میانه) > بوم (Pérsico)

Martya (Persa antiguo) > mard (پارسی میانه) > مرد (Pérsico)

Māha (Persa antiguo) > māh (پارسی میانه) > ماه (Pérsico)

Vāhara (Persa antiguo) > wahār (پارسی میانه) > بهار (Pérsico)

Stūnā (Persa antiguo) > stūn (پارسی میانه) > ستون (Pérsico)

Šiyāta (Persa antiguo) > šād (پارسی میانه) > شاد (Pérsico)

Duruj / drauga (Persa antiguo) > drōgh (پارسی میانه) < دروغ (Pérsico)

پیوند ایران و فارس نیز در متون کهن بارها گواهی گردیده است، چنان که حمزه اصفهانی می نویسد (تاریخ پیامبران و شاهان، ترجمه جعفر شعار، انتشارات امیرکبیر، 1367، ص 2): «آریان که همان فرس است در میان این کشورها قرار دارد و این کشورهای شش گانه محیط بدان اند، زیرا جنوب شرقی زمین در دست چین، و شمال در دست ترک، میانه جنوب در دست هند، رو به روی آن یعنی میانه شمالی در دست روم و جنوب غربی در دست سودان و مقابل آن یعنی شمال غربی در دست بربر است».

برای آگاهی خوانندگان از پیوند و ارتباط کامل زبان فارسی کنونی با زبان پارسی میانه (پهلوی) نمونه هایی از نوشته های پهلوی را در زیر نقل می کنیم تا آشکار شود که حقیقتأ زبان فارسی کنونی ادامه زبان پهلوی عصر ساسانی است:

1) قطعه شعری به زبان پهلوی (متون پهلوی، جاماسپ آسانا):

Dārom andarz-ē az dānāgān

Az guft-ī pēšēnīgān

Ō šmāh bē wizārom

Pad rāstīh andar gēhān

Agar ēn az man padīrēd

Bavēd sūd-ī dō gēhān

برگردان فارسی:

«دارم اندرزی از دانایان

از گفته ی پیشینیان

به شما بگزارم (= گزارش دهم)

به راستی اندر جهان

اگر این از من پذیرید

بُوَد سود دو جهان».

2) بخشی از کارنامه ارشیر بابکان که یکی از متون معتبر و مهم پهلوی است:

pad kārnāmag ī ardaxšīr ī pābagān ēdōn nibišt ēstād kū pas az marg ī alaksandar ī hrōmāyīg ērānšahr 240 kadag-xwadāy būd. spahān ud pārs ud kustīhā ī awiš nazdīktar pad dast ī ardawān sālār būd.
pābag marzobān ud šahryār ī pārs būd ud az gumārdagān ī ardawān būd. ud pad staxr nišast. ud pābag rāy ēč frazand ī nām-burdār nē būd.
ud sāsān šubān ī pābag būd ud hamwār abāg gōspandān būd ud az tōhmag ī dārā ī dārāyān būd ud andar dušxwadāyīh ī alaksandar ō wirēg ud nihān-rawišnīh ēstād ud abāg kurdān šubānān raft.

برگردان فارسی:

«در كارنامه اردشير بابكان ايدون نوشته شده است كه پس از مرگ اسكندر رومي، ایرانشهر را ۲۴۰ کدخدای بود. اسپهان و پارس و سامانهاي نزديك به آن ها در دست سالار اردوان بود. بابك شهريار و مرزبان پارس و از گماردگان اردوان بود و در (شهر) استخر نشيمن داشت. بابك را هيچ فرزند نام برداری نبود. و ساسان، (كه) شبان بابك بود، همواره همراه با گوسفندان بود و از تخمه داراي دارايان بود. و اندر دژخدايي (= حكومت بد) اسكندر به گريز و نهان- روش شده بود و با كُردهاي شبان مي رفت».

بدون هیچ تردیدی هر فرد فارسی زبانی می تواند بیشینه این نوشته های پهلوی را دریابد و از این رو بدیهی است که میان زبان فارسی کنونی و زبان پهلوی پیوند و ارتباط کامل و مستقیمی وجود دارد و زبان فارسی ادامه همان زبان پهلوی ای است که در کتیبه های ساسانی و متون پهلوی (مانندکارنامه اردشیر بابکان) گواهی گردیده است. آشکار است که زبان های ایرانی دیگر، مانند سغدی و پارتی و خوارزمی نیز بر زبان فارسی کنونی تاثیراتی داشته اند اما پایه اصلی این زبان همان زبان پهلوی است (بریتنیکا: زبانهای ایرانی).

در همین زمینه، خوب است مقایسه ای نیز میان زبان انگلیسی کنونی و زبان انگلیسی کهن انجام دهیم. زبان انگلیسی امروزی ریشه در زبان انگلیسی کهن دارد. زبان انگلیسی کهن اثری مشهور و حماسی به نام بئوولف از حدود نهصد سال پیش دارد. اما این داستان را هیچ فرد انگلیسی زبان امروزی نمی فهمد و تنها با گذراندن دوره های مخصوص می توان زبان انگلیسی کهن را آموخت و متون آن را خواند. برای نمونه چند سطری از همان حماسه بئوولف را به زبان انگلیسی کهن می آوریم:

oretmecgas æfter æþelum frægn:

Hwanon ferigeað ge fætte scyldas

græge syrcan ond grimhelmas

heresceafta heap? Ic eom Hroðgares

و برگردان انگلیسی امروزی آن:

asked of the heroes their home and kin

Whence, now, bear ye burnished shields

harness grey and helmets grim

spears in multitude? Messenger, Yo, Hrothgar’s

با مراجعه به این صفحه خواهید دید که یک فرد انگلیسی زبان قادر به فهم متون انگلیسی کهن نخواهد بود:

http://www.georgetown.edu/labyrinth/library/oe/texts/a4.1.html

اما در مقابل، یک ایرانی کنونی نه تنها اشعار رودکی و فردوسی کهن تر از داستان بئوولف را در می یابد، بل که می تواند متن های پارسی میانه (پهلوی) را نیز کمابیش به خوبی بفهمد.

ادعای سراپا بی بنیان و باطل پان ترک ها درباره زبان فارسی، نه تنها گواه عمق دروغ پردازی و پریشان گویی آنان، بل که نمودار احساس حقارت آنان در برابر شکوه زبان فارسی و احساس نفرت آنان نسبت به زبان فرهنگ ساز و فرهنگ پرور و ملی ایرانیان است. جالب مهران بهاری پیش از این نیز در تارنگار چنین ادعایی را بازگو کرده بود :« زبان فارسى امروزى با زبان پارسى باستان نه تنها يكى نيست بلكه ادامه هم نيز نيستند مگر در مخيله فرنيك برخى.» در همان تارنگار یک ایرانی فرهیخته پاسخ وی را چنین می دهد: «به عنوان کسی که پارسی باستان و پارسی ميانه را می داند، از صحبت شما در مورد اين که فارسی کنونی دنباله زبان آذرفرنبغ نيست تعجب زده شدم. ممکن است اولا بفرمایيد پارسی باستان و پارسی ميانه را در حضور چه کسی تحصيل کرديد، بعد هم بنده را از دريای دانش تان سيراب کنيد که چرا فارسی امروزی يا فارسی سعدی و فردوسی، دنباله پارسی ميانه ساسانی نيست؟ (وجود کلمات عربی و مغولی رو علم نکنيد، اصول زبان، بنياد دستوری، تغيير صداها، ريشه شناسی رو مطرح بفرمایيد. انگليسی هم ۴۵ درصدش فرانسه و لاتين است، ولی انگليسی امروز دنباله همان انگليسی قديم بئوولف و چاسره).»

و سپس مهران بهاری با کمال آشفتگی خود را در تنگنا می بیند و بدین سان از پاسخ گویی می گریزد: « اگر جاى شما بودم به ياد گرفتن تاريخ ايران و زبانشناسى كه ظاهرا چندان آينده در اين عرصه ها نخواهيد داشت.. مسائل ايران٬ جدا از مسائل اقليت فارس و زبان و تاريخش است.» اما باز پاسخی از سوی همان ایرانی فرهیخته دریافت می کند: « معلوم شد که شما اصلا چيزهايي را که من نوشتم نخوانديدو در ضمن بنده و خوانندگان بي چاره اين وبلاگ را از دانستن اين که علم پارسی باستان و پارسی میانه شما از کجا می آید و به چه دلیل فکر می کنید فارسی فردوسی و سعدی و نیما، دنباله پارسی میانه ساسانی نیست بی نصیب گذاشتید.» و سپس باز مهران بهاری که با وقاحت و بى دانشى سابق اش جایی برای گریز ندارد ناچار سکوت را اختیار می کند. اکنون نیز خوانندگان دوست دارند بدانند که بهاری و پان ترک های دیگر از کدام دانشگاه موفق به دریافت تخصص در زبان های پارسی باستان و پارسی میانه شده اند. همچنین این بهاری پان ترک و هم تبارانش هستند که در ایران اقلیت اند و ناچار بایست زبان ملی مردم ایران یعنی فارسی را برای همان اهانت گری های خود به ایرانیان استفاده کنند.

و یکی از مضحک ترین سخن پراکنی های مهران بهاری:

فارس زبانهاى ايران امروز با پارسىهاى باستان يكى نيستند٬ ايندو٬ دو آنتيته تماما جداگانه اندּ پارسها قومى از ايرانىزبانهاى باستانندּحال آنكه فارس زبانهاى ايرانى امروزى گروهى نامتناجس متشكل از اختلاط بوميان ايران و ايرانىزبانها و تركها و اعراب و ּּּּ در سده هاى اخير استּ (شايد بتوان پارسىيان زرتشتى مهاجرت كرده به شبه جزيره هندوستان را باقيمانده پارسيان باستان به شمار آورد البته عده اى اين تئورى را نيز رد نموده اند)٬ اما خلق و زبان فارس امروزى به هيچ وجه با گروههاى موسوم به پارسى باستانى كوچكترين عينيتى نداردּخاندانهاى موسوم به پارسى اما به واقع آلتائى-ايرانى و نيمه زردپوست مانند ساسانيان نيز ٬ به لحاظ تاريخى و تبارى و زبانى با خلق فارس امروزى بى ارتباط اندּدر ايران امروز چيزى به اسمپرشينوجود ندارد٬ فارس وجود دارد. كاربرد پرشين-پارسى براى قوم و زبان فارسى٬ قائل شدن به خلوص تبارى و نژادى فارس زبانهاى امروزى و يا اعتقاد به پاكى و عدم اختلاط اقوام پارسى باستان در طول دو هزار سال گذشته؛ ناديده گرفتن تاريخ و فعل و انفعالات دو هزار ساله٬ تحريف آن و گفتمانى پان ايرانيستى- نژادپرستانه براى تصاحب هويت و ميراث تاريخى پارسها توسط فارس زبانان امروزى است و مىبايست اكيدا از آن اجتناب نمود.

این سخنان نیز گزافه ای بیش نیست. فارسی زبان های امروز، و نیز آذربایجانی ها، به لحاظ نژادی هیچ تاثیر خاصی از نژاد زرد ترک نپذیرفته اند و مطالعات ژنتیکی تاکنون چنین تاثیر و ارتباطی را آشکار نساخته است. امروزه فارسی زبان ها و سایر ایرانیانی که هویت ایرانی دارند (و نه ترکی و عربی) هویت شان به آریایی ها، یعنی پارس ها و مادها باز می گردد. همان ایرانیانی که دین زردشتی و اسطوره ها و آیین ها و زبان مشترک داشته اند. بنابراین هویت ایرانیان کاملا روشن و پایدار است، اما برخلاف این، پان ترک ها خود را به صدها قوم مختلف غیر ترک می چسبانند چه را که ریشه و خاستگاه خود را نمی شناسند! زبان هایی مانند فارسی، کردی، وهمگی ریشه در زبان های کهن تر ایرانی (پهلوی وپارسی باستان) دارند و پارسی زبانان امروزی همراه با سایر ایرانیان برخوردار از میراث اقوام آریایی پیشین هستند. اما از لحاظ نژادی پارسیان باستان هم با اقوام دیگر آمیخته اند و لذا ما اینک قوم ایرانی (آریایی) داریم ولی نژاد خالص آریایی نداریم اما نژاد غالب داریم. زردشتیان ایران هم هیچ فرقی از لحاظ تبار با سایر ایرانیان ندارند. اما مساله ترک ها کاملا متفاوت است و نژاد اصلی آنان کاملا دچار دگرگونی شده است. کافی است فقط به یک آزمایش گسترده ژنتیکی و نتایج آن توجه کرد:

http://www.ncbi.nlm.nih.gov/entrez/query.fcgi?cmd=Retrieve&db=PubMed&list_uids=14586639&dopt=Abstract

پژوهش ژنتيكي گسترده اي كه در سطح تركيه انجام شده است، به وضوح نشان مي دهد كه بيشينه مردم تركيه داراي مخزن ژنتيكی ای هستند كه بزرگترين بخش آن، يعنی ۹۴.۱٪، با مردم مجاور آن در بالكان و خاورميانه مشترك است:
The major components (haplogroups E3b, G, j, Yo, L, N, K2, and R1; 94.1%) are shared with European and neighboring Near Eastern populations
و اين در حالي است كه تبار پدري تركي آناتوليايي ها به کم تر از ۹٪ مي رسد!:
high resolution SNP analysis provides evidence of a detectable yet weak signal (<9%) of recent paternal gene flow from Central Asia

گمان مي كنم پان ترکیسم ترکیه تنها مسلکی در جهان باشد كه به تباری که فقط ۹٪ مردم شان دارند افتخار مي كند!

در مقاله دیگر درباره آرانی های ترکزبان و ارمنی ها می خوانیم که این دوم قوم از لحاظ جنیتیکی با هم بقدری نزدیک هستند که حتی آرانی ها به ارمنی ها بسیار به ارمنی ها نزدیکترند تا ترکهای ترکیه. نقل قول:

The presence, in the Caucasus, of groups who geographic neighbors are not their linguistic neighbors aloows us to address the question as to which better explains the genetic relationships of these groups: geography or language? In particular, Azerbaijananians speak a Turkic language but are surrounded by non-Turkic speakers, and Armenians speak an Indo-European language but are surrounded by non-Indo-European Speakers. Previous mtDNA analyses have shown that both Azerbaijanians and Armenians are more closely related genetically to other Caucasus groups than to their linguistic neighbors (Nasizde and Stoneking 2001), which indicates that the Azerbaijanian and Armenian languages were introduced via replacements. .. Indo-European-speaking Armenians and Turkic-speaking Azerbaijanians are genetically more closely related to their geographic neighbors in the Caucasus than to their linguistic neighbors elsewhere… Thus, all of the genetic evidence agrees that the Armenian and Azerbaijanian languages reflect language replacements, which occurred without any detectable genetic contribution of the original Indo-European and Turkic groups, respectivamente. This may still reflect an “elite dominance” scenario, a presumably the original Indo-European/Turkic migrant groups were very small and/or did not mix exensively with the resident groups. In any event, the migrant groups had a negligible genetic impact on the resident groups.

Hum Genet. 2003 Mar;112(3):255-61. Epub 2002 Dec 14

Testing hypotheses of language replacement in the Caucasus: evidence from the Y-chromosome.
Nasidze I, Sarkisian T, Kerimov A, Stoneking M.

http://www.ncbi.nlm.nih.gov/entrez/query.fcgi?cmd=Retrieve&db=pubmed&dopt=Abstract&list_uids=12596050

نتیجه این مقاله اینست که ارمنی ها و آرانی ها از لحاظ د-ن-آ با سایر مردم قفقازی زبان نزدیکترند تا هندو اروپایی ها و ترکزبانان برون از قفقاز.

در کتاب دیگری می خوانیم:

“Another important replacement occurred in Turkey at the end of the eleventh century, when Turks began attacking the Byzantine Empire. They finally conqured Constantinopole (modern Istanbul) en 1453. The replacement of Greek with Turkish was especially significant because this language belongs to a different family—Altaic. Again the genetic effects of invasion were modest in Turkey. Their armies had few soldiers and even if they sometimes traveled with their families, the invading populations would be small relative to the subject populations that had along civilization and history of economic development. After many generations of protection by the Roman Empire, Sin embargo, the old settles had become complacent and lost their ability to resit the dangerous invaders”

(Luigi Luca Cavalli-Sforza , in “Genes, People and Languages”, 2000, pg 152).

و باز به طور مختصر این محقق والامقام جنتیک شناسی می گوید که نژاد مردم ترکیه با حمله های ترکان سلجوقی بسیار اندک تغییر کرد اما روند ترکی زبان شدن جمعیت بخاطر برتر شدن حاکمان ترک و مسلمان اتفاق افتاد.

اما چون نژاد اصلي ترکها زرد بوده است امروزه پان ترک ها بيشتر دچار بی هويتی هستند و کوشش می کنند که ديگران را ترک تبار نشان دهند وقوام غیر ترکی مانند ایلامی ها را تصاحب کنند. چون آذربایجانی از لحاظ تاریخی و نژاد و فرهنگ ایرانی و غیر ترک هستند و چون قوم ترک دارای فرهنگ ناچیزی است٬ پان ترک ها به ناچار باید برای قوم ترک دروغ بنویسند و تاریخ اختراع کنند. آشکار است که ايرانيان در طول زمان با اقوام دیگر آميخته اند (پارسها با ایلامی ها، و مادها با ماناها و…) اما عنصر نژاد ترک/ مغول زرد در میان ایرانیان بسيار کم است و اغلب مردم ایرانی کمتر اثری از ترکها/مغولها گرفته اند و کما اینکه ترکهایی هم که به ایران هجوم اوردند اغلب خالص نبودند بلکه از منطقه های ایرانی زبان آلانی/سکایی/سغدی.. گذر کرده اند. تركان براي نخستين بار در نيمه ي دوم سده ششم ميلادي به ماوراء النهر راه يافتند و در جوار مرزهاي ايران ساساني قرار گرفتند. تا پيش از آن، ايران ارتباطي با تركان نداشته است. رچارد فراي استاد دانشگاه هاروارد می نویسد: «مردم ايران را مي توان روي هم رفته جزو قفقازيان يا هندواروپاييان به شمار آورد كه در ميان شان از هر سه شعبه اين نژاد، يعني شمالي Nordic و آلپي و مديترانه اي يافت مي شود. آلپي ها يا جمجمه گردها اكثريت را دارند … ولي بي شك دست كم تا هزاره اول پيش از ميلاد اين مردم خلوط شده بودند و بنابراين ما بايد توجه خود را به جاي نژاد به زبان و گروه هاي شبان و كشاورز معطوف كنيم» (ميراث باستاني ايران، ترجمه مسعود رجب نيا، انتشارات علمي و فرهنگي، 1368، ص 17). پان عربیست ها نیز در حالی سخت از یکپارچگی قومی عرب زبانان ایران می گویند که خود عرب ها نیز دچار چندگانگی قومی و دارای تفاوت های فاحشی هستند. مصر و لبنان و سوریه و عراق تا آن جا که تحقیق شده است با عرب های ساکن عربستان تفاوت هایی دارند. همچنین عرب های سودان و الجزایر ودر هر جای جهان هم آنانی که خود را از نسل پیغمبر می دانند مانند مردم کشور خود هستند و نه مردم عربستان. یعنی در نژاد غالب حل شده اند.

عکس زیر هم بر اساس کتاب مشهور:

Cavalli-Sforza, Menozzi and Piazza, The History and Geography of Human Gene

http://www.angeltowns.com/members/racialreal/race_genes.jpg

نشان می دهد که نژاد غالب ایرانیان از ترک ها و مغول ها کم تر اثر پذیرفته است. در این کتاب نژاد غالب مردم ایران و افغانستان و مردم کردستان همانند است. به این نکته هم بایست توجه کرد که با وجود اینکه زبان ترکیه و آران و بخش هایی از ایران ترکزبان شدند، اما تغییر نژادی و جنتیکی این منطقه ها بسیار اندک بوده است و کمتر آثاری از نژاد اصلی ترک در این منطقه ها می شود یافت. در حالیکه پارسی زبانان و اغلب ایرانیان زبانهای ایرانی خود را نگه داشتند و ناچار به این نتیجه می رسیم که تاثیر نژادی ترکها بر بیشینه مردم بسیار اندک بوده است.

در پایان نکته قابل ذکر دیگر این است که پان ترک ها به شاهان ساسانی و اشکانی و شاهان بزرگ هخامنشی و اقوامی با تاریخ و تمدن کهن تر و برتر از خویش با بهانه ای کودکانه می تازند. اگر شاهان ساسانی را نمونه ی افرادی بدانیم که خود را زردشتیان مؤمنی و برجسته ای می دانستند، به یقین، ازدواج با خویشان هم خون در میان آنان بسیار اندک بوده است. اگر به تاریخ این سه سلسله نگاه کنیم نمونه های اندکی از رسم خویدوده یافت می شود و همانطور که گفتیم این رسم در میان ایلامیان و کاسیان و مصریان و اعراب پیش از اسلام هم رواج داشته است و چیز غیر عادی در زمان خود نبوده است. همچنین در تورات نمونه های واضحی آمده است مانند ابراهیم و سارا، لوط و دخترانش ، یعقوب و دخترانش leah و Rachel وهمچنین پان ترک ها به سبب نداشتن قهرمانان تاریخی به ربودن مصادره کردن قهرمانان ایرانی روی آورده اند که یکی از این قهرمانان همان بابک خرمدین است. چنان که همه می دانند بابک خرمدین یک آریایی بود و زبان اش هم ایرانی و غیر ترکی بود زیرا در آن زمان، اساسا زبان ترکی در ایران وجود نداشت. « ابن الندیم» در جایی که از خرم دینان٬ پیروان بابک٬ سخن می گوید، چنین اظهار می کند: اینان با نزدیکترین خویشاوندان خودشان معاشرت و مخالطت دارند و نزدیکترین رابطه ها را در میان همخونها و زنان همخون حرام نمی دانند ( ولهم مشارکه فی الحرام والاهل ولا یمتنع الواحد منهم من حرمه الاخر ولایمنعه لا با حتهم المحرمات و المحارم). در رابطه با رسم آیین خویدوده هنوز بحث هایی است که خود مقاله دیگر می طلبد. اما معلوم نیست پان ترک ها چگونه این روایت را در مورد بابک خرمدین که دینش شاخه ای از دین زردشت بوده است را برای خود توجیه می کنند! کما اینکه ازدواج میان پسرعمو و دختر عمو در بعضی اقوام و ملل ناپسندیده و در حکم ازدواج با محارم است؛ در حالی که در میان ملل شرق میانه این مزاوجت شاید مستحب نیز به شمار آید. یا ازدواج های دیگر که مقدس ترین اشخاص شرق به عمل آورده اند ولی امروز بسیاری که دیدگاه سنجیدن مسئله های تاریخی در زمان و مکان خود را ندارند، ان را قبیح شمرده اند.

اما افکندن نیم نگاهی به رفتار پادشاهان و قبایلهایی از اقوام ترک (نه آذربایجانی) نشان دهنده آن است که این اقوام از از تمدن و نزاکت با معیار امروزی و اسلامی دور بودند. برای نمونه پدیده لواط و همجنس بازی و امردبازی در بین اقوام ترک رایج و عادی بوده است در حالی است که دین زردشتی چنین رفتارهایی را شدیدأ محکوم می کند و قبیح می شمرد. پادشاهان عثمانی و شاهان ترک زبان دیگر به طور عادی فرزندان خود را کور می کردند یا می کشتند یا حتا مادرکشی می کردند. ما در این جا تنها به ذکر چند نمونه از رفتارهای وقیح ترکان بسنده می کنیم. رفتار زشت آنان به جایی رسید که علمای دين در عصر صفويان بر حلال بودن لواط و شراب بر پادشاه اسلام فتوا دادند!

در کتاب تاریخ بیهقی می خوانیم (به تصحیح علی اکبر فیاض، نشر علم، 1374، ص 30-329): «این (= طغرل عضدی) غلامی بود که از میان هزاران غلام چون او بیرون نیاید و قد و رنگ و ظرافت و لباقت. و او را از ترکستان خاتون ارسلان فرستاده بود به نام امیر محمود [غزنوی]. و این خاتون عادت داشت که هر سالی امیرمحمود را غلامی نادر و کنیزکی دوشیزه خیاره فرستادی بر سبیل هدیهامیر این طغرل را بپسندید و در جمله هفت و هشت غلامی که ساقیان او بودند پس از ایاز بداشتیک روز چنان افتاد که امیر به باغ فیروزی شراب می خورد بر گلو این ساقیان ماه رویان عالم به نوبت دوگان دوگان می آمدند. این طغرل درآمدو به ساقی گری مشغول شدند هر دو ماه روی. طغرل شرابی رنگین به دست بایستاد، و امیریوسف (= برادر محمود غزنوی) را شراب دریافته بود. چشم اش بر وی بماند و عاشق شد، و هر چند کوشید و خویشتن را فراهم کرد، چشم از وی برنتوانست داشت. و امیر محمود دزدیده می نگریست و شیفتگی و بیهشی برادرش می دید و تغافلی می زد …».

سفرنامه ابن فضلان (ترجمه سيد ابوالفضل طباطبائي، انتشارات شرق، 1345): «چون راه مزبور طي شد به قبيله اي از ترك ها به نام غزها (الغزيه) رسيديم. آنان مردمي صحرانشين هستند و خانه موئي يا سياه چادر دارند و هميشه در حركت انداين مردم زندگي صحرایی دارند و در رنج و مشقت به سر مي برند.در عين حال مانند الاغ گمراه اند، به خدا ايمان ندارند و فاقد عقل و شعورند و هيچ چيز را نمي پرستند. فقط بزرگان خود را ارباب مي خوانند. وقتي يكي از ايشان بخواهد با ریيس خود در كاري مشورت كند مي گويد:«اي خدا، در فلان كار چه كنم؟» ايشان در كار خويش با يكديگر مشورت مي كنند اما وقتي در امري اتفاق نمودند و روي آن تصميم گرفتند، يكي از پست ترين و فرومايه ترين آنان از ميان شان برخاسته، قرارشان را بر هم مي زند!

موضوع لواط نزد ايشان بسيار مهم است. مردي از اهل خوارزم به منطقه «گوذركين» كه جانشين پادشاه ترك است، وارد شد و چندي براي خريد گوسفند نزد دوست خود اقامت نمود. ميزبان ترك پسر بي ريشي داشت. مرد خوارزمي همچنان به او اظهار علاقه مي نمود تا او را به ميل خود حاضر و تسليم ساخت.

فرداي آن روز با مردي از ترك ها كه بسيار زشت و بدقيافه و رذل و پليد بود و لباس ژنده اي را در بر داشت برخورديم. آن روز باران سختي ما را گرفته بود.آن مرد گفت:«بايستيد.» تمام قافله كه شامل قريب سه هزار چهارپا و پنج هزار مرد بود از حركت ايستاد.آن گاه گفت:«هيچ يك از شما حركت نكند». همگي دستور او را اطاعت نموده ايستاديم و به او گفتيم: «ما دوستان گوذركين هستيم.» او پيش آمده خنده اي كرد و گفت: «گوذركين كيست! ريدم به ريش گوذركين.» سپس گفت: «پكند». به زبان خوارزمي يعني نان. من چند گرده نان به او دادم و آن ها را گرفت وگفت: «برويد به شما رحم كردم»

نزد قبيله باشقرد: اين جماعت شرورترين و كثيف‌ترين ترك‌ها و سخت‌ترين ايشان در آدم‌كشي مي‌باشند. [ناگهان مي‌بينيد] مردي مرد ديگر را به زمين انداخته سر او را مي‌بُرد و آن را برمي‌دارد و بدن‌اش را رها مي‌كند. آن‌ها ريش خود را مي‌تراشند و شپش مي‌خورند. بدين شكل كه درزهاي نيم‌تنه‌ي خود را جست‌وجو كرده، شپش‌ها را با دندان جويده، مي‌خورند … هر يك از ايشان تكه چوبي به شكل آلت مردي تراشيده و به گردن خويش مي‌آويزند و چون قصد سفر يا برخورد با دشمن كند، آن را مي‌بوسد و بر آن سجده مي‌گذارد و مي‌گويد: «خدايا با من چنين و چنين بكن!» من به ترجمان گفتم از يكي از ايشان بپرس دليل آن‌ها براي اين كار چيست و چرا اين آلت را خداي خود ساخته‌اند؟ گفت: «زيرا من از مانند آن بيرون آمده‌ام و براي خود آفريينده‌اي جز آن نمي‌شناسم».

جمع بندی:

دروغ بافی و جعل تاریخ و ادعاهای یاوه و بی سند و دلیل پان ترک ها تنها و تنها نشان دهنده عقده های تسکین ناپذیر آنان نسبت به تمدن ایرانیان و زبان پارسی میانه و فارسی و دولت بزرگ ساسانی است. به نظر داشته باشیم که سه دولت بزرگ هخامنشی و اشکانی و ساسانی ابرقدرت های زمانه خود بودند و ایرانیان همواره جلال و شکوه این سه دولت را در نظر داشته اند.

همانطور که قطران تبریزی در مدح یکی از فرمانروایان ایرانی به نام لشکری می گوید:

این جهان بودست دایم ملک ساسانیان خواست سالارش خدا در ملک ساسان کند
نیست کست در گوهر ساسانیان چون لشکری تا پس آن چون نیاکان شاهی ایران کند
همچو افريدون بگيرد ملك عالم سر بسر و آنگهي تدبير ملك خيل فرزندان كند
روم و گرجستان به فرمان منوچهر آورد هند و تركستان بزير حكم نوشروان آورد
او بتخت ملک ايران بر نشيند در سطخر کهترين فرزند خود را مهتر آران کند
تا همی فرمان داور خاک را ساکن کند تا همی تقدير يزدان چرخ را گردان کند
ملک او را از زوال ايمن همی گردون کند جان او را از فنا ایمن همی یزدان کند
شاد بنشيند بکام دل بر ايوان شهی وز فروغ روی خويش آراسته فرمان کند

و خاقانی نیز درباره یکی از شروانشاهان (که تبار خود را به ساسانیان می رساندند) می سراید:

شاه عجم اخستان که دین را//پیرایه ز عدل پروری ساخت
فرمان ده اسلامیان ، دارای دوران اخستان//عادلتر از بهرامیان ، پرویز ایران اخستان

و نظامی گنجوی دو تا از پنج گنجش را درباره ساسانیان سراییده است. محبوبیت و ارجمندی ساسانیان تا به حدی بود که غزنویان با جعل شجره نامه جعلی نسب خود را به ساسانیان می رساندند. «بعدها تبارنامه نویسان چاپلوس تبارنامه ای برساخته اند که نسب سبکتگین را به یزدگرد سوم، آخرین پادشاه ساسانی می رساند» (تاریخ ایران کمبریج، جلد چهارم، انتشارات امیرکبیر، 1379، ص 145.) و سلطان محمود چنان در فرهنگ برتر ایرانی ذوب شده بود که چامه سرایی به نام فرخی در وصف محمود می گوید:

زهی اندر جهانداری و بیداری چو افریدون//

زهی اندر نکوکاری و هشیاری چو نوشروان//

و در دوران صفویان نسب سیادت را از سوی مادر به پادشاهان ساسانیان باز می بردند و حتا کار به جایی رسید که واپسین پادشاه ایلخانی (نوادگان چنگیز مغول) انوشیروان عادل نام داشت. جالب آن که او را ملک اشرف برادر شیخ حسن چوپانی به ایل خانی برگزید و گویا در آن دوران شایع بوده است که او از نژاد کاویانی است (البته برخی نیز او را قبچاقی و برخی از نوادگان هولاکو دانسته اند). با توجه به نام او که انوشیروان است و شایعه نژاد کاویانی اش می توان حدس زد که مردم ایران حتی در دوره سلطه مغولان نیز پادشاهانی را که به نوعی (به راستی ویا به دروغ) به گذشته پرشکوه ایران مربوط می شدند به شاهی می پذیرفتند. وگرنه چه ضرورتی داشت که ملک اشرف پس از به قتل رساندن هر دو عمویش و از میان بردن همه رقیبان داخلی و خارجی خود بر تخت ننشیند و کسی را به مقام ایلخانی برساند که نه نام اش مغولی است و نه نسب اش؟ در دوران اسلامی بسياری از فرمانروايان تلاش داشتند با ساختن نسب نامه تبار خود را به شاهان باستانی ايران برسانند. اين نشان دهنده آن است که گذشته شکوهمند ايران برای عامه مردم مهم بوده و به فرمانروايان محلی اعتبار و مشروعیت می بخشيده است. تاريخ ساختگي و جعلي پانترك‌ها، بر مشتي اوهام و تخيلات روان‌پريشانه و جاهلانه استوار است.

یک پاسخ به ساسانیان ,هفتالیان و پان ترکیست ها

  • […] مطلبی هم درباره ی ترک بودن ساسانیان نوشته بود که پاسخش در اینجا موجود […]