داد و ستد واژگان زبانهای ترکی و زبانهای ایرانی

نشانی لینک اصلی مقاله

در پیرامون  داد و ستد واژگان زبانهای ترکی و زبانهای ایرانی میتوان به چند مقاله خوب اشاره کرد:

http://www.azargoshnasp.com/languages/Persian/persianmain.htm

بویژه به:

علی اصغر دلبری:

تعامل زبان و ادب پارسی با زبان و ادب ترکی و

Persian loanwords in Anatolian Turkish Andreas Tietze- Oriens, 20 (1967) pp- 125-168 

Persische Ableitungsuffixe im Azerosmanischen Andreas Tietze

Wiener Zeitschrift fur die Kunde des Morgenlandes (59/60) pp- 154-200, 1963/1964

همچنین مقاله فشرده ولی سودمند در رابطه با نفوذ زبانهای ایرانی بر زبان ترکی آذربایجان در اینجا درج میشود:

دنباله ی این نوشته را بخوانید »

داد و ستد واژگان زبانهای ترکی و زبانهای ایرانی

نشانی لینک اصلی مقاله

در پیرامون  داد و ستد واژگان زبانهای ترکی و زبانهای ایرانی میتوان به چند مقاله خوب اشاره کرد:

http://www.azargoshnasp.com/languages/Persian/persianmain.htm

بویژه به:

علی اصغر دلبری:

تعامل زبان و ادب پارسی با زبان و ادب ترکی و

Persian loanwords in Anatolian Turkish Andreas Tietze- Oriens, 20 (1967) pp- 125-168 

Persische Ableitungsuffixe im Azerosmanischen Andreas Tietze

Wiener Zeitschrift fur die Kunde des Morgenlandes (59/60) pp- 154-200, 1963/1964

همچنین مقاله فشرده ولی سودمند در رابطه با نفوذ زبانهای ایرانی بر زبان ترکی آذربایجان در اینجا درج میشود:

دنباله ی این نوشته را بخوانید »

زبان فارسی را رضاشاه رسمی کرد و آن را بر ایران تحمیل کرد

دروغ پا​ترکیستانه: زبان فارسی را رضاشاه رسمی کرد و آن را بر ایران تحمیل کرد!

نشانی مقاله

این سخن پوچ نیز دنباله ادعای پوچ پیشینه است.  زبان فارسی همیشه زبان اول و رسمی دربار سامانیان و صفاریان و غزنویان و شدادیان و اتابکان مراغه و آذربایجان و خوارزمشاهیان و سلجوقیان و ایلخانیان و قاجار و ده ها سلسله ایرانی​تبار و ترک​تبار حاکم بر ایران بود.  تنها در زمان صفویه با اینکه زبان دربار ترکی بود باز زبان فارسی زبان کتبی و رسمی کشور بود و سکه​ها و کتاب​ها و مدارک تاریخی به این زبان هستند.  حتی این زبان همانطور که همه میدانند زبان رسمی آنوتولی در دوران سلجوقیان و حتی دوران آغازی عثمانیان نیز بود.  و سلسله​های تیموریان و مغولان هند هم این زبان را زبان رسمی سرزمین خود داشتند.  با وجود اینکه در دوران تیموریان ترکی جغتای قوت گرفت ولی هرگز نتوانست هم​پای زبان پارسی به رسمیت شناخته شود و کم کم آن زبان به فراموشی سپرده شد چنانکه امروز ترکی جغتایی یک زبان مرده حساب میشود.  همانطور که ترکی عثمانی (تنها زبان رسمی مهم دیگر ترکی) نیز امروز یک زبان مرده حساب میشود و البته مرده شدن آن زبان تقصیر سیاست​های اتاترک است که در آخر این مقاله درباره​ی آن خواهیم خواند.

Arnold J. Toynbee, A Study of History,V, pp. 514-515)

In the Iranic world, before it began to succumb to the process of Westernization, the New Persian language, which had been fashioned into literary form in mighty works of art…gained a currency as a lingua franca; and at its widest, about the turn of the sixteenth and seventeenth centuries of the Christian Era, its range in this role extended, without a break, across the face of South-Eastern Europe and South-Western Asia from the Ottoman pashalyq of Buda, which had been erected out of the wreckage of the Western Christian Kingdom of Hungary after the Ottoman victory at Mohacz in A.D. 1526, to the Muslim «successor-states» which had been carved, after the victory of the Deccanese Muslim princes at Talikota in A.D. 1565, out of the carcass of the slaughtered Hindu Empire of Vijayanagar. For this vast cultural empire the New Persian language was indebted to the arms of Turkish-speaking empire-builders, reared in the Iranic tradition and therefore captivated by the spell of the New Persian literature, whose military and political destiny it had been to provide one universal state for Orthodox Christendom in the shape of the Ottoman Empire and another for the Hindu World in the shape of the Timurid Mughal Raj. These two universal states of Iranic construction on Orthodox Christian and on Hindu ground were duly annexed, in accordance with their builders’ own cultural affinities, to the original domain of the New Persian language in the homelands of the Iranic Civilization on the Iranian plateau and in the Basin of the Oxus and the Jaxartes; and in the heyday of the Mughal, Safawi, and Ottoman regimes New Persian was being patronized as the language of litterae humaniores by the ruling element over the whole of this huge realm, while it was also being employed as the official language of administration in those two-thirds of its realm that lay within the Safawi and the Mughal frontiers.

John Perry, THE HISTORICAL ROLE OF TURKISH IN RELATION TO PERSIAN OF IRAN in Iran & the Caucasus, Vol. 5 (2001), pp. 193-200. excerpt: “We should distinguish two complementary ways in which the advent of the Turks affected the language map of Iran. First, since the Turkish-speaking rulers of most Iranian polities from the Ghaznavids and Seljuks onward were already iranized and patronized Persian literature in their domains, the expansion of Turk-ruled empires served to expand the territorial domain of written Persian into the conquered areas, notably Anatolia and Central and South Asia. Secondly, the influx of massive Turkish-speaking populations (culminating with the rank and file of the Mongol armies) and their settlement in large areas of Iran (particularly in Azerbaijan and the northwest), progressively turkicized local speakers of Persian, Kurdish and other Iranian languages. Although it is mainly the results of this latter process which will be illustrated here, it should be remembered that these developments were contemporaneous and complementary. “

Grousset, Rene, The Empire of the Steppes, (Rutgers University Press, 1991), 161,164; «..renewed the Seljuk attempt to found a great Turko-Persian empire in eastern Iran..», «It is to be noted that the Seljuks, those Turkomans who became sultans of Persia, did not Turkify Persia-no doubt because they did not wish to do so. On the contrary, it was they who voluntarily became Persians and who, in the manner of the great old Sassanid kings, strove to protect the Iranian populations from the plundering of Ghuzz bands and save Iranian culture from the Turkoman menace.»

Stephen P. Blake, “Shahjahanabad: The Sovereign City in Mughal India, 1639-1739”. Cambridge University Press, 1991. pg 123:

“For the Seljuks and Il-Khanids in Iran it was the rulers rather than the conquered who were “Persianized and Islamicized”.

Roemer, H. R. (1986). “The Safavid Period”. The Cambridge History of Iran, Vol. 6: The Timurid and Safavid Periods. Cambridge: Cambridge University Press. pp. 189–350. ISBN 0521200946. Excerpt from Page 331:”Depressing though the condition in the country may have been at the time of the fall of Safavids, they cannot be allowed to overshadow the achievements of the dynasty, which was in many respects to prove essential factors in the development of Persia in modern times. These include the maintenance of Persian as the official language and of the present-day boundaries of the country, adherence to the Twelever Shi’i, the monarchical system, the planning and architectural features of the urban centers, the centralised administration of the state, the alliance of the Shi’i Ulama with the merchant bazaars, and the symbiosis of the Persian-speaking population with important non-Persian, especially Turkish speaking minorities”

اما در رابطه با زبان فارسی و به قانون رسمی شدن آن در کشور ایران باید به قانون مشروطه اشاره کرد.  متن مشروطه و تمامی اسناد مشروطه به زبان پارسی است. 

دکتر ماشاءالله آجودانی در کتاب ارزشمندش “یا مرگ با تجدد” با آوردن فهرستی از این روزنامه ها چون “کاغذ اخبار”، “وقایع اتفاقیه”، “روزنامه دولت علیه ایران”، “روزنامه ملتی”، “روزنامه دولت ایران”، “وقایع عدلیه”، “نظامی”، “مریخ”، شرف”، “تربیت”، “تبریز” بزیبائی و شیوائی ویژه خود نشان داده است که زبان فراگیر و “ملی” در آن سالها چیزی جز پارسی نمی بوده است. او همچنین نمونه ارزشمندی نیز به این بررسی می افزاید که قبیله گرایان را چندان خوش نخواهد آمد، سخن از گزارش محمد امین رسولزاده، نخستین رئیس جمهوری آذربایجان است که می نویسد: « در اینجا [ارومیه]نمی توانید غیر از چند مشترک حبل المتین روزنامه خوان دیگری پیدا بکنید. روزنامه های ترکی قفقاز نیز در اینجا خریدار و خواننده ندارند. اصلا در اینجا ترکی خواندن متداول نیست. اگرچه همه ترک هستند ولی ترکی نمی خوانند. همه جای آذربایجان چنین است. حتی چنان تیپهائی وجود دارند که این حال را برای قفقاز نیز پیشنهاد می کنند و خیال می بافند که باید همه عالم اسلام زبان فارسی یاد بگیرند و به فارسی بخوانند. … در عرض پانزده روزی که در ارومیه بودم هرچه جستجو کردم بلکه یک نفر خریدار روزنامه ترکی پیدا کنم ممکن نگردید» یا مرگ با تجدد، م. آجودانی، ص. 222 تا 225

همچنین دو سند ضدایرانی به وضوح نشان میدهند که زبان رسمی در ایران در دوران قاجار و انقلاب مشروطه تصویب شد و نه در دوران رضاشاه:

In the book “The Kurds: Culture and Language Rights” we read:

“The first constitution of Iran, adopted in 1906, by the Qajar dynasty (1779-1925), proclaimed that Persian was the official language of the multilingual country, although it was not until the Pahlavi dynasty came to power in 1925 that the central government was able to implement this stipulation effectively.

In 1923, Government offices were instructed to use Persian in all written and oral communications.  A Circular sent by the Central Office of Education of Azerbaijan province to the education offices of the region, including that of the Kurdish city of Mahabad, provided that:”On orders of the Prime Minister it has been prescribed to introduce the Persian language in all provinces especially in schools.  You may therefore notify all the schools under your jurisdiction to fully abide by this and conduct all their affairs in Persian language..and the members of your office must follow the same while talking’’(Kerim Yildiz, Georgina Fryer, Kurdish Human Rights Project, ‘’The Kurds: Culture and Language Rights’’, Kurdish Human Rights Project, 2004, pg 72)

چنانکه دیده میشود در این کتاب به طور واضح میگوید که در انقلاب مشروطه زبان فارسی زبان رسمی کشور تصویب میشود.  همچنین همانطور که یادآوری شد تمامی اسناد مشروطه به زبان فارسی میباشند.  خود منشور انقلاب مشروطه باز به زبان فارسی نوشته شده است و نه هیچ زبانی دیگر و در آن دوران به هیچ زبان دیگری نیز ترجمه نشده است.  یک سند بیگانه دیگر در این مورد:

Professor Tasduez Swietchowski, a relative pro-Azerbaijan republic writes:

“The crisis in Iran came to a head in December 1905, when the Russian Revolution had already crested. A long series of disturbances, including the bast, an act of taking sanctuary, in this case on the grounds of the British legation, forced the Shah, Muzaffar al-Din (1896-1907), to yield to popular demands, much as Nicholas II had to do in Russia: on August 5, 1906, he signed a law proclaiming a consti­tution under which the Majlis (parliament) was to be elected on the basis of a restricted franchise that benefited primarily the interests of the clergy and the bazaar merchants. The constitution included the provision that made Persian the official language, an acknowledge­ment of the historical rivalry of Persian and Turkic elements and a departure from the long tradition of their symbiosis in Iran.” ( Tadeusz Swietochowski. Russia and Azerbaijan: A Borderland in Transition. p 29. ISBN: 0231070683)

در این کتاب که نویسنده آن در نشست​های پان​ترکیستی نیز شرکت میکند به طور واضح و روشن میگوید که در انقلاب مشروطه زبان فارسی زبان رسمی کشور به طور رسمی قانونی میشود. 

بنابراین رسمی بودن زبان فارسی هم در دوران مشروطه و هم در دوران انقلاب اسلامی یک امر مردمی است و از طریق مجلس مردمی این زبان به طور قانونی نیز رسمی میشود.  منشور انقلاب مشروطه نیز تنها به زبان فارسی است و در انقلاب مشروطه هیچ جا به زبان دیگری اشاره نشده است و همه جا از ملت ایران سخن رفته است. 

بنابراین دروغی که رضاشاه زبان فارسی را زبان رسمی کشور کرده​است! یک دروغ است.  زبان فارسی همیشه جایگاه ویژه​ای در ایران داشته است.  همین نکته بس که در مقبره الشعراء تبریز بجز شهریار تمامی شاعران دیگر پارسی​گو هستند و اغلب البته پیش از دوران ترکزبان شدن آذربایجان در آن مکان بودند (کسانی مانند اسدی طوسی و قطران تبریزی و همام تبریزی و خاقانی و غیره که ترک​زبان نیز نبودند). 

Indeed according to the same author:

“The hold on of Persian as the chief literary language in (caucasus) Azerbaijan was broken, followed by rejection of classical Azerbaijani, an artificially heavily Iranized idiom that had long been in use along with Persian, though in a secondary position’’( T. Swietochowski, Russian Azerbaijan, 1905-1920: The Shaping of National Identity. in a Muslim Community, (Cambridge: Cambridge University Press, 1985), pp 26 )

Thus it was natural for Persian, which had the oldest continous tradition and most expansive literature to become an official language of Iran in 1906.  Classical Azerbaijani also was never on equal terms with Persian during the Qajar era.  It should be noted that Persian was the standard language of education in Iran during the Qajar era.  For example in the autobiography of Ayatollah Mohammad Hosayn Tabataba’I, himself from Tabriz, we read:

The present writer, Mohammad Hosayn Tabataba’i was born into a family of scholars in Tabriz in 1271 A.H. solar/1892 A.D.  I lost my mother when I was five years old, and my father when I was nine.  To provide for our support, our gaurdian (the executor of my father’s estate) placed my one younger brother and myself in the care of a servant and maidservant.  Shorly after our father’s death, we were sent to primary school, and then, in time, to secondary school.  Eventually, our schooling was entrusted to a tutor who made home visits; in this way we studied Farsi and primary subjects for six years”

There was in those days no set program for primary studies.  I remember that, over the period from 1290/1911 to 1296/1917, I studied the Noble Qur’an, which normally was taught before all else, Sa’adi’s Golestan and Bustan, the Illustrated Nesab and Akhlaq, the Anvar-e Sohayli, the Tarikh-e Mo’jam, the writing of Amir-e- Nezami, and the Irshad al-Hisab.” (Allameh Sayyed Mohammad Hosayn Tabataba’I, “Islamic Teachings an Overview”, Translated by R. Campbell, Printed and bound in Beirut –Lebanon, Second Prining: 1991)

آیا ترکان به زبان پارسی محبت کردند و آن را گسترش دادند؟

لینک به مقاله ی اصلی

فردی قوم​گرا به نام رضا براهنی ادعا میکند:

«هزار سال ترکها بر ایران سلطنت کردند و هزار سال ادبیات فارسی مستمرا تولید شد». 

اول اینکه ترکان مناطق وسیعی از سرزمین ایرانیان را از فرهنگ زداییدند و یا زبان آن را ترکی کردند.  مانند سغد و خوارزم و بخشهایی از خراسان بزرگ و آذربایجان و آران و شروان که مردمان ایرانی​زبان و پارسی​زبان در آن دوران داشتند.   دوم شکوفایی ادبیات پارسی با صفاریان و سامانیان آغاز میشود و آغازش آن هیچ نوع وابستگی به ترکان ندارد.   اما در رابطه با سلسله​های ترک پرسشی بر می آید که چرا آنها ادبیات خودشان را تولید نکردند؟ آیا آنها خودستیز بودند که به سوی ادبیات بیگانگان بروند؟  آیا هیچ قومی ادبیات خودش را از ادبیات دیگران پست تر میشمارد؟  چرا سلجوقیان حتی ابیات شاهنامه را بر دیوار قونیه حک کردند؟  پاسخی بجز این نیست که زبان ترکان بیابانگرد و مهاجم و غیر ایرانی حاکم بر سرنوشت ایران و ایرانیان – دست کم تا مدت چند قرن -از حد زبان محاوره تجاوز نمی کره است.  برای نمونه ترکان غزنوی که حتی یک اثر ترکی باقی نگذاشتند صاحب زبان و ادب و فرهنگی نبوند که آن را در مناطق فرمانروایی خود به طور زبان اداری و ادبی بکار ببرند.  

در رابطه با زبان پارسی و ترکان یک نوشتار دلپذیر و فراگیر به نام “زبان فارسی و حکومت​های ترکان” به قلم دکتر جلال متینی در اینجا درج شده است:

http://www.azargoshnasp.com/languages/Persian/persianmain.htm

بقول یکی از دوستان: این فاتحان ترک وقتی پس از کشورگشایی نوبت به کشورداری می‌رسید هیچ هنر و تجربه‌ای نداشتند و به همین دلیل مجبور می‌شدند برای برپا نگه داشتن فرمانروایی خود دست به دامان همان ایرانیانی شوند که در زمان جنگ و قدرت‌گیری، آنان را از دم تیغ بی‌دریغ گذرانده بودند و شهرها و خانه‌ها و مسجدها و مدرسه‌ها و کتابخانه‌هاشان را سوزانده و ویران کرده بودند. وزیران و کارگزاران ایرانی برایشان حکومت را بگردانند. حتا نسل دوم یا سوم بیشتر این حاکمان ترک با فرهنگ ایرانی بزرگ می‌شدند. این فرزندان نام‌های ایرانی و اسلامی داشتند و به زبان پارسی سخن می‌گفتند و آموزگاران ایرانی آن را تربیت می‌کردند. آنگاه پس از مدتی شهرنشینی همان حاکمان ویرانگران و فرزندانشان می‌شدند حامیان هنر و ادب و کتابخانه و مدرسه می‌ساختند و … کسانی مانند سلطان مسعود غزنوی پسر محمود، ملکشاه سلجوقی، شاهرخ پسر تیمور نمونه‌های بسیار معروف این وضع هستند. باید پرسید اگر خواجه بونصرمشکان و ابوالفضل بیهقی و خواجه نظام‌الملک توسی و خیام نیشاپوری و دیگران نبودند این حکومت ترکان چند سال دوام می‌آورد؟ حتا سلجوقیان روم (آناتولی) هم – که در ظاهر از ایران جدا بودند – زیر نفوذ فرهنگ ایران بودند و نام‌های شاهان کیانی را برخود می‌نهادند مانند سلطان کیقباد! و وزیران ایرانی داشتند مانند معین‌الدین پروانه که همزمان با مولانا جلال‌الدین بلخی در قونیه بر سر کار بود. (البته حضور ایرانیان در آن زمان در قونیه و دیاربکر و شهرهای دیگر آناتولی را نباید فراموش کرد.)

بنابراین هیچ کس نمی​تواند ادعا کند که سلسله​هایی مانند سلجوقیان یا غزنویان دارای “هویت ترکی” بودند زیرا اینها حتی نسب​نامه خود را تغییر دادند تا خود به ساسانیان برسانند و همه جا فرهنگ ایرانی را پذیرفتند.  وزیران آنها اغلب ایرانی بودند.  بنابراین پان​ترکیستها نمیتوانند این سلسله​ها را بجز از لحاظ تبار پدی ترک بشمرند.  وگرنه اینها از لحاظ فرهنگ همگی ایرانی و پارسی‌زبان شده بودند و زبان رسمی این سلسله‌ها نیز پارسی بود.  خلاصه زبان ترکی سلجوقیان و غزنویان یک زبان ادبی نبوده است و آنها بر یک کشور ایرانی حاکم بودند و اغلب درباریان آنها نیز ایرانی بودند، و آنها نیز هیچ آگاهی چندانی از هویت قومی خود نداشتند، و ناچار تسلیم فرهنگ ایران شدند.   هیچ سندی وجود ندارد که آنها خودآگاهانه زبان فارسی را رسمی کردند بلکه زبان فارسی زبان رسمی پس از سامانیان ماند زیرا قلمرو ایران ایرانی‌زبان بودند (نه ترک) و درباریان و وزیران و مستوفیان و منشیان که گردانندگان اصلی حکومت بودند اغلب ایرانی بودند.  بنابراین “لطف سلاسل ترک به زبان فارسی” یک دروغ است و انها گزینشی بجز فارسی نداشتند (یعنی زبان ترکی آن دوران در حدی نبود که به عنوان یک زبان ادبی و دیوان و غیره بکار رفته شود و فرهنگ شهرنشینی هنوز میان ترکان مهاجم به ایران رواج نداشت).  آنچه واقعیت دارد آنست که این سلاسل چاره‌ای بجز زبان پارسی نداشتند: یک) اکثریت فلات ایران همان ایرانی‌تبار بودند. دو) این سلسله‌ها خود ایرانی شدند زیرا آگاهی چندانی از هویت قومی خود نداشتند.  آموزگاران همین پادشاهان همه ایرانی بودند.  سه) وزیران و منشیان و مستوفیان و گردانندگان این حکومتها اغلب ایرانی بودند. 

یک هزار واژه اصیل ترکی در پارسی

لینک مقاله ی اصلی

برگرفته از تارنمای فرهنگ ایران باستان

دوست گرامی‌ام آقای …..مقاله‌ای را به نام «یک‌هزار واژه اصیل ترکی در پارسی» معرفی نموده‌اند که مطالعه‌ی هر سطر آن، خواننده را ناگزیر به طلب شفای عاجل برای نویسنده‌ی آن می‌کند! نگارنده‌ی این مقاله‌ی مضحک در حالی سخن از وجود یک‌هزار واژه ترکی در فارسی می‌گوید که – به قول ….. عزیز – نود درصد واژگانی که ردیف کرده، در زبان فارسی وجود یا کاربردی ندارند؛ مانند: آتاتورک، آتابای، آتاش، ارومچک، آغرق، آلامانچی، ایناغ، تانری، یغمور و… !!! معناشناسی‌های این نویسنده‌ی بزرگ، ‌از ریشه‌شناسی‌های‌اش نیز مضحک‌تر است. او واژه‌ی «الاغ» را چنین معنی می‌کند: اولا (عوعو کردن گرگ) + اق (حامل)!!! و نام «قزوین» را – که ترکی می‌داند – این چنین: «تفرج‌گاه قاز دختر افراسیاب»!!! اما جالب‌تر از همه، آن است که نویسنده مذکور، به شکلی مذبوحانه، بل که جنون‌آسا می‌کوشد که چند صد واژه‌ی ناب پارسی را ترکی وانمود کند؛ مانند: آیین، آتش، آرش، آریا (!!!)، استاد، آشامیدن، جوشیدن، بابک، افشین، اردیبهشت، آناهیتا، ایران، برابر (!!!)، دریا، بیستون، خوب، دریا، بنده، تیز، دشمن، شاه، پرداخت و… !!! وی «آذربایجان» را نیز نامی ترکی می‌داند و آن را به مضحک‌ترین شکل ممکن، «مکان خان جوانمرد قوم آذ» معنا می‌کند!!! این نویسنده‌ی دانشمند برای آن که به هر ترتیبی، کلمه‌ها و نام‌های پارسی را ترکی کند، واژه‌ها را سلاخی می‌کند، سر و ته کلمات را به دل‌خواه‌اش می‌زند و هر حرفی را به حرف دیگری تبدیل می‌کند تا سرانجام، واژه‌ای که تولید می‌شد، چیزی شبیه به الفاظ ترکی باشد!! (مثلاً برای این که واژه‌ی «خون» را ترکی‌ کند، می‌نویسد: خون = خان = قان). ظاهراً ولع و طمع تمدن‌خواری پان‌ترکیستها از محدوده‌ی آب و خاک و مردمان فراتر رفته و به گستره‌ی الفاظ و واژگان نیز رسیده است! البته باید درک کرد که اشرار پان‌ترکیست برای جبران فقر زبان ترکی، چاره‌ای جز چنین فریبکاری و شیادی و دروغ‌بافی‌ای نداشته‌اند! چه اگر زبان ترکی غنا و توانایی کافی را داشت، دیگر چه نیازی بود که آن همه واژه فارسی را به سود زبان ترکی مصادره کنند و زبان فارسی را وام‌دار واژگان ترکی‌ای جلوه دهند که حتا در خود زبان ترکی نیز وجود ندارد؟! این نویسنده‌ی بی‌نوا که حتا سواد ترکی نیز ندارد، نمی‌داند بیش‌تر واژه‌هایی که ترکی دانسته، «مغولی» هستند و میان این دو زبان، تفاوتی بسیار است (به سان تفاوت میان انگلیسی و آلمانی)؛ واژه‌هایی مانند: ییلاق، قشلاق، ایل، قشون، جلو، قورمه، چاق، آقا،  قیماق، چماق و…
همین نگارنده، در جایی از مقاله‌ی خود، اشکانیان را ترک‌تبار می‌خواند و برای اثبات این سخن خود می‌نویسد: «مورخان و لغوی‌های بزرگ مانند دهخدا، اعتمادالسلطنه و علی بن حسن مسعودی آن‌ها را ترک دانسته‌اند»!!! اما نویسنده به جای این که توضیح دهد این دانشمندان تاریخ و باستان‌شناسی (!!) دقیقاً در کدام مقاله و رساله و کتاب و بر اساس کدام اسناد و مدارک تاریخی و باستان‌شناختی چنین ادعایی کرده‌اند، ما را به این پانویس ارجاع می‌دهد: «هیأت، جواد، سال‌نامه‌های بیست‌گانه‌ی وارلیق»!!! خلاصه آن که، این نویسنده‌ی باهوش نه تنها خبر ندارد که آن سه نفر (دهخدا و…) در کجا چنین فتوایی را داده‌اند، بل که نمی‌داند استادش «جواد هیأت» نیز در کدام جلد و صفحه از سال‌نامه‌ی بیست‌گانه‌ی وارلیق چنین ادعای بی‌خردانه‌ای را به آن سه نفر چسبانده است!!! و در یک کلام: آن کس که نداند که نداند که نداند/// در جهل مرکب ابد الدهر بماند.
همین نویسنده در ابتدای مقاله‌ی خود، اوج بحران عقلی خویش را به نمایش گذاشته، می‌نویسد: «اروپاییان … تحقیقات گسترده‌ای روی این موضوع انجام داده و نتیجه گرفته‌اند که 40 درصد زبان ایتالیایی، 20 درصد زبان انگلیسی، 17 درصد زبان آلمانی و … از واژه‌های زبان ترکی تشکیل شده‌اند. اجازه بدهید این گونه بگوییم: اگر ترکی نبود، یک پنجم زبان انگلیسی و دو پنجم زبان ایتالیایی حذف می‌شد»!!! ای کاش نگارنده‌ی این جملات جنون‌آسا، حداقل منبع و مرجع یکی از این تحقیقات گسترده‌ی اروپاییان را معرفی می‌کرد تا ما از خواندن این ادعای لطیف‌وار و بی‌پایه، این چنین روده‌بر نمی‌شدیم!

خودفریبی و عوام‌فریبی پان‌ترک‌ها بی‌حد و نهایت است و بی‌شرمی و گستاخی آنان، بی‌منتها. «محمدصادق نائبی»، قلم‌به‌دست نوآمده‌ای که چندی است به فرمان و خواست اربابان نژادپرست آنکارایی- باکویی خود به ترک‌تازی علیه زبان پارسی و فردوسی بزرگ روی آورده است، در دفاعیه‌ای که اخیراً ‌در پایگاه نژادپرستانه‌ی «تریبون» منتشر ساخته، با تقلایی مفتضحانه خواسته است که به انتقادات دشمن‌شکن دوست گرامی‌مان «مردوایج» پاسخی دهد. اما وی با آن همه درازگویی و زبان‌بازی در دفاعیه‌ی خود، باز توضیح نداده است که براساس کدام مدرک و مرجع رسمی و موثق مدعی است که 40 درصد واژگان زبای ایتالیایی، 20 درصد واژگان زبان انگلیسی و 17 درصد واژگان زبان آلمانی را لغات ترکی تشکیل می‌دهد؟! و همچنان شرح نداده که براساس کدام اصول زبان‌شناسی و ریشه‌شناسی و واژه‌‌شناسی علمی و مورد اجماع، آشکارترین واژگان و نام‌های پارسی (مانند: آتش، آرش، آریا، افشین، اناهیتا، ایران، بابک، باغ، بزرگ، بغ، شاه، گل و…) را ترکی پنداشته است؟! و باز توضیح نداده که براساس چه ترفند و شگردی توانسته است که «اسم‌های خاص» ترکی (مانند: آتاترک، ازبک، آلپ‌ارتونقا، آلتون‌تاش، آلماآتا، اویغور، ایلک‌خانیان، بایسنقر، بلغار، تانری، خان‌بالیغ، سبکتگین، طغتگین، طوغای، قبچاق، قره‌قویونلو، گوی‌ترک، هون، و…) را به عنوان «واژگان» ترکی موجود و مستعمل در زبان فارسی جا بزند و غالب کند؟! (براساس این قاعده‌ی ابداعی نائبی، مثلاً هرگاه مردم ترکیه نام پای‌تخت کشور «آنگولا» را به زبان بیاورند و بگویند: لوآندا، یا حتا نام چندتن از شخصیت‌های آنگولایی را ببرند، آن گاه می‌توان مدعی شد که «یک‌هزار» بل که «ده‌هزار» واژه‌ی آنگولایی در زبان ترکی وجود دارد!!).
بدین ترتیب، محدصادق نائبی با دست‌هایی کاملاً تهی از هر نوع سند و مدرک و روش‌مندی علمی، و با تأکید مضبوحانه بر همان تخیلات مورد پسند نژادپرستان پان‌ترک، برگ دیگری از پرونده‌ی کثیف و ننگین ایدئولژی شوم پان‌ترکیسم را به نمایش گذاشته است. جالب آن که وی با کوبیدن نعل وارونه، کوشیده تا منتقدان‌اش را به مزدوری و پان‌گرایی متهم کند، حال آن که مزدوری و وابستگی وی و هم‌مسلکان‌اش، به برکت گفته‌ها و نوشته‌های رسواگرانه‌شان، از کفر ابلیس نیز مشهورتر است!
سوای این نکات، محمدصادق نائبی با «ریشه» (= Stem؛ ماده‌ و بن فعل) دانستن واژه‌‌ی فارسی «پنجره» در متن دفاعیه‌اش، و یاوه‌‌هایی که در پی آن سر داده، به رسواگرانه‌ترین شکل ممکن، نشان داده و اثبات کرده است که دانش و معلومات ادبی و زبان‌شناسی‌اش، در حد «هیچ» است.

امید زنجان و زبان فارسی لهجه سی و سوم زبان عربی

در چند سال اخیر، پان‌ترکیستها برای ثبات دروغهای خود پای سازمان بین الملل   و یونسکو را به میان کشیده‌اند.  چنان‌که هفت‌نامه‌ی امیدزنجان، دروغی شرم‌آور به این‌ سان را چاپ نمود و پان‌ترکیستهایی مانند ماشاءالله رزمی و غیره آن را در مجلات رایاسپهر نیز گسترش دادند.

دروغ باین سان است:

سازمان یونسکو طی آماری ترکی را سومین زبان با قاعده دنیا و زنده‌ای دنیا معرفی کرده و فارسی را لهجه‌ی سی و سوم عربی به حساب آورده است.  سازمان یونسکو سال 1999 میلادی را سال «دده قورقود» نامگذاری کرده است.  این افتخار بزرگ بر ترک‌زبانان مبارک باد!

نخست باید گفت که هر سال یا چندسالی سازمان یونسکو بزرگداشت مشاهیر و آثارهای فرهنگی کشورهای گوناگون را جشن میگیرد و جشن دده‌قورقود متعلق به کشورهای ترک‌زبان بوده است و نه کل کشورهای یونسکو.  چنانکه برای نمونه جشن بزرگان ایرانی مانند ناصر خسرو و فردوسی یا زردشت جشن کشور عربستان نبوده است.  یعنی این چیز خاصی نیست و یونسکو کم و بیش هرسال جشن مشاهیر و دستاوردهای فرهنگی  کشورها(آنها که پیشنهاد بزرگداشتی را میکنند) را انجام میدهد.

اما بخش دروغین این روزنامه همان جمله‌ی نخستین آنست.  یعنی یونسکو هرگز چنین آمار و ارقام دروغینی نداده است.  برای نمونه هر زبان شناسی میداند که ما چیزی به نام “زبان ترکی” نداریم بلکه خانواده‌ی زبانهای تورکیک داریم که دوتا از این زبانها همان ترکی آذربایجانی و ترکی استانبولی است.

با کمال اندوه ولی باید گفت که بجای اینکه مقامات فرهنگی ایران، از جمله “فرهنگستان ایران” پاسخگوی این دروغها باشند ، آنها خوابیده بودند و ناچار پان‌ترکیستها نیز در نشریات خاص خود این دروغها را گسترش دادند.  در نهایت یکی از پژوهشگران ایرانی به نام سلیم نیساری، مچ دروغ‌گویان را گرفته و موضوع را به طور نوشتاری دوجانبه با سازمان علمی و فرهنگی یونسکو در میان گذاشت.

پاسخ یونسکو هم این بود:

یونسکو-مورخ مارس 13 2002

در جواب نامه‌ی مورخ 12 ژانویه 2002 که پرسیده بودید آیا یونسکو اعلامیه‌ای در مورد درجه بندی زبان‌های مهم جهان منتشر ساخته است، اشعار می‌دارد که یونسکو هرگز به صدور چنین اعلامیه‌ی غیرمنطقی مباردت نکرده است.

بنگرید به:

جلال متینی، “دروغهای بزرگ درباره‌ی آذربایجان”، ایرانی‌شناسی، دوره‌ی جدید، سال 16

و همچنین:

«اطلاعیه‌ی یونسکو در مورد درجه بندی زبانها»، کتاب هفته، تهران، مورخ 25 اردبیهشت 1381.

خوب این هم یک نمونه دیگر از دروغ‌های پان‌ترکیستها.  این جماعت هرگز به اصول راست‌گویی پایبند نبوده است و دروغ‌گویی و تحریف تاریخ و آمار همواره بخشی جدا‌ناپذیر از آرمان‌های پان‌ترکیستها بوده است.

لینک مقاله ی اصلی

جایگاه زبان ترکی و سایر زبانها

یک گزارشی دروغین و بی​پایه‌ی دیگر!

پاسخ از: دکتر علی دوستزاده

پیوند به مقاله کامل زبان پارسی و دروغهای پان ترکیست ها

مقاله ی جعلی در کرکوک نت( سایت رسمی ترکمنهای عراق) و تعدادی دیگر از سایتهای مروج پان ترکیسم درج شده: نشانی مقاله ی دروغزن

همچنین بنگرید به ریشه فارسی دری و دروغهای پان ترک ها

یکی از پان​ترکیستها میگوید:

کلیه ی اطلاعات زیراز موسسه ی ائی. ام. تی و آ. ام. تی که در اروپا و آمریکا واقع شده و تحت مدیریت برجسته ترین زبان شناسان اداره می شود، گرفته شده است و همه ساله گزارشهای زیادی را درباره ی زبانها منتشر می کنند و کلیه ی استانداردهای زبان شناسی از این ادارات که دولتی هستند،اعلام می شود. به اطلاعات استخراجی از این موسسات توجه کنید:
– 19% کلمات انگلیسی از زبان ترکی گرفته شده است.
– 92% کلمات فارسی از عربی و ترکی گرفته شده و مابقی بدون هیچ فرمولی تولید شده اند.
– 2% کلمات ترکی از ایتالیایی، فرانسوی و انگلیسی گرفته شده است.
– در هیچ یک از زبانهای بین المللی لغتی از زبان فارسی وجود ندارد.
– 39% کلمات ایتالیایی، 17% کلمات آلمانی و 9% کلمات فرانسوی از زبان ترکی گرفته شده است.
– 100% کلمات ترکی ریشه ی اصلی دارند.
– 100% کلمات انگلیسی، آلمانی ، فرانسوی و ترکی دارای عمق ریخت شناسی هستند.
– 83% کلمات انگلیسی ریشه ی اصلی دارند.
– جملات ترکی 2% ابهام جمله ای ایجاد می کنند.(یعنی اگر یک خارجی زبان ترکی را از روی کتاب یاد بگیرد، پس از ورود به یک کشور ترک زبان مشکلی نخواهد داشت.)
– جملات انگلیسی نیم درصد و جملات فرانسوی تقریبا 1% ابهام تولید می کنند.
– جملات فارسی 67% ابهام تولید می کنند.(یعنی یک خارجی که فارسی را یاد گرفته، به سختی می تواند در ایران صحبت کرده و یا جملات فارسی را درک کند مگر آنکه مدت زیادی در همان جامعه مانده و به صورت تجربی یاد بگیرد ) که این برای یک زبان ضعف نسبتا بزرگی است.
– جملات عربی 8 تا 9% ابهام تولید می کنند.
– معکوس پذیری(ترجمه ی کامپیوتری) کلیه ی زبانها به جز زبانهای عربی و فارسی امکان پذیر بوده و برای عربی خطای موردی 45% و برای فارسی 100% است. یعنی زبان فارسی را نمی توان با فرمولهای زبان شناسی به زبان دیگری تبدیل کرد.
زبان ترکی را شاهکار زبان معرفی کرده اند که برای ساخت آن از فرمولهای بسیار پیچیده ای استفاده شده است. خانم “نیکیتا هایدن” متخصص و زبان شناس مشهور آلمانی در موسسه ی اروپایی ((یورو توم)) گفته است: ” انسان در آن زمان قادر به تولید این زبان نبوده و موجودات فضایی این زبانم را خلق کرده و یا خداوند به پیامبران خود عالیترین کلام ارتباطی را داده است.
هم اینک زبان ترکی در بیشتر پروژه های بین المللی جا باز کرده است. به مطالب زیر که برگرفته از مجله ی New science چاپ آمریکا و مجله ی International Languages
چاپ آلمان است، توجه نمایید:
– کلیه ی ماهواره های هواشناسی و نظامی اطلاعات خود را به زبانهای انگلیسی، فرانسوی و ترکی به پایگاههای زمینی ارسال می کنند.
– پیچیده ترین سیستم عامل کامپیوتری os2/8 و معمولی ترین windows زبان ترکی را به عنوان استاندارد پایه ی فنوتیکی قرار داده اند.
– کلیه ی اطلاعات ارسالی از رادارهای جهان به 3 زبان انگلیسی، فرانسوی و ترکی علایم پخش می کنند.
– کلیه ی سیسستم های ایونیکی و الکترونیکی هواپیماهای تجاری از سال 1996 به 3 زبان انگلیسی، فرانسوی و ترکی در کارخانه ی بوئینگ آمریکا مجهز می شوند.
– کلیه ی سیستم ها و سامانه های جنگنده ی قرن 21 “جی- اس- اف” که به تعداد هفت هزار فروند در حال تولید است، به 2 زبان انگلیسی و ترکی طراحی شده اند.
همه ی این مطالب نشان دهنده ی استاندارد بودن و بین المللی شدن و اهمیت ژئوپولیتیکی زبان ترکی است. متاسفانه زبان رسمی ما(فارسی(از هیچ قاعده ی فنولوجیکال نیز پیروی نمی کند و دارای ساختار تک دینامیکی است. اما زبان ترکی با در نظر گرفتن تمام وجوه به عنوان سومین زبان زنده ی دنیا شناخته شده است، طی یک دستورالعمل اجرایی در تاریخ مه 1992 رسما از طریق همین موسسات به سازمان بین المللی یونسکو اعلام شده که زبان ترکی در کلیه ی دانشگاهها و دبیرستانهای اروپا و آمریکا جزو درسهای رسمی شود و این مسئله هم اکنون در کلیه ی دانشگاههای اروپا و دانشگاههای مطرح آمریکا اجرا شده و دومین زبانی است که در حال تهیه ی تافل مهندسی دانشگاهی برای آن هستند. اما زبان فارسی رتبه ی 261 را به خود اختصاص داده است آن هم نه به عنوان زبان، بلکه به عنوان لهجه که این زبان را با ساختاری که بتوان جمله سازی مفهومی ایجاد کند، شناخته اندو و اگر روی این مسئله کار جدی نشود، در یادگیری مثلا زبان انگلیسی، ترکی یا فرانسوی مشکل عمده ای ایجاد کرده و می کند و می بینیم که فارسی زبانان برای یادگیری زبان انگلیسی با مشکل عمده ای مواجه هستند، ولی ترک زبانان با مشکل یادگیری و تلفظ مواجه نیستند. این مسئله به رفتارهای مغز انسان برمی گردد که خود دارای بحثهای دامنه داری است و اینکه بسیاری از جملات فارسی بر اساس عادت شکل گرفته اند نه براساس فرمول ساخت و با این وضعیت فرمول پذیری آن امکان ندارد

هرچند این خبر ساختگی نشانگر عمق ناراستی و دروغگویی مکتب پان​ترکیسم است ولی افسوس که این خبر دروغین را پان​ترکیستها در مکانهای مختلف گسترش میدهند.

نخست هر سندی باید مرجع درست داشته باشد.  برای نمونه:

” کلیه ی اطلاعات زیراز موسسه ی ائی. ام. تی و آ. ام. تی که در اروپا و آمریکا واقع شده”

چنین موسسه​ای EMT  و AMT  معنیشان چه هست؟  در هر مقاله علمی اگر فرنامی(اکرونمی) بکار رود اول آن فرنام را معرفی میکنند.  این سازمانها در کجای آمریکا و اروپا واقع شدند؟  در چه زمانی چنین اطلاعاتی (البته دروغ پان​ترکیستها زیرا هیچ کسی که عقل داشته باشد سخنان پوچ پان​ترکیستانه نمیزند) را چاپ کردند؟  نام این موسسه چیست؟

چرا پان​ترکیستها این همه دروغ میگویند؟

پس این اولین دروغ مقاله است که نمیتواند حتی نام و نشان درست حسابی برای دروغهای خود بتراشد.

“19% کلمات انگلیسی از زبان ترکی گرفته شده است.”

این یک دروغ است.  بقدری سخیف است که نیاز به پاسخ ندارد!  یعنی یکی از پنج لغت انگلیسی از ترکی است!

“- 92% کلمات فارسی از عربی و ترکی گرفته شده و مابقی بدون هیچ فرمولی تولید شده اند.”

این هم یک دروغ شاخ​دار دیگر پان​ترکیستها است.  برای نمونه اگر کسی به آثار مهم فارسی بنگرد از شاهنامه تا گرشاسپنامه تا دارابنامه تا مثنوی مولانا و دیوان حافظ و پنج گنج نظامی و تاریخ بلعمی و دانشنامه​ی علائی ابن سینا هرگز ادعای پوچ آنها را نمیبیند.  در رابطه با واژگان وام​گرفته تازی و ترکی (که در رابطه با ترکی بسیار درصد آن کم است) بیشتر خواهیم نوشت.  روشن هم نیست که منظور این افراد از “زبان ترکی” چیست.  زیرا زبانشناسان خانواده آلتایی را شناسایی کردند که زبانهای تورکیک (و نه زبان بلکه زبانها) در آن قرار دارند.  از میان زبانهای تورکیک میتوان به زبان اویغوری و اوزبکی و یاکوتی و قرقیزی و کازاخی و زبانهای قفقچاق و اغوز قدیم  و زبانهای مردم عثمانی و جغتایی اشاره کرد.  البته در ایران اگر میگوییم زبان ترکی منظور زبان ترکی آذربایجان است که خارجیها به آن “آذری” و “آذری تورکیک” و “آذربایجانی تورکیک” میگویند.  اما در جهان علم منظور “ترکی استنابولی” است.   پس اینها زمانیکه میگویند “زبان ترکی” هیچ منظورشان روشن نیست و به دروغ نیز ادعا میکنند که زبان ایغوری و ترکی استانبولی یکی هست.  در حالیکه زمانیکه سران مملکتهای تورکیک (اوزبکستان و ترکمنستان و آران/شروان و ترکیه و کازاخستان و قرقیزستان) گرد هم برای همایشهای سالانه جمع میشوند زبان روسی و انگلیسی را برای زبان مشترک و رابطه​ساز بکار میبرند.  ما در اینجا فرض میکنیم نگارنده متن دروغین و از خودساخته منظورش ترکی استانبولی باشد زیرا زبان‌شناسان هرگز زبان ترکی استانبولی را با زبانی مانند ایغوری یکی نمی‌دانند.

” 39% کلمات ایتالیایی، 17% کلمات آلمانی و 9% کلمات فرانسوی از زبان ترکی گرفته شده است.”
هرچند این خبر ساختگی نشانگر عمق ناراستی و دروغگویی در مکتب پان​ترکیسم است ولی افسوس که این خبر دروغین را پان​​ترکیستها ترویج میدهند.  کدام انسان عاقلی میتواند چنین حرفهای پوچی از خود بتراشد و سپس آن را به جامعه ایرانی ارائه دهد!  گویا زبان ایتالیایی که بازمانده زبان لاتین است و هیچ نفوذی از ترکی ندیده است را اینها هدف خوبی قرار دادند!  زیرا کسی در ایران کم و بیش چیزی از این زبان نمی‌داند ولی جنس ایتالیایی مشهور است.  تنها کافی است که به چند صفحه لغتنامه زبان ایتالیایی بنگریم تا دروغهای پان​ترکیستها آشکار شود.

“- 100% کلمات انگلیسی، آلمانی ، فرانسوی و ترکی دارای عمق ریخت شناسی هستند.”
باز اینجا دروغنویسی آشکار است.  ایشان ادعا میکنند که زبان “فارسی” و “عربی”   فاقد “عمق ریخت​شناسی “(منظورش روشن نیست از این ترکیبات) هستند ولی از طرف دیگر ادعا میکنند زبان ترکی دارای “عمق ریخت​شناسی” هست!  این متن پان​ترکیستها چون خودساخته و خودبافته و دروغ است ناسازگاری در آن دیده میشود.

“- جملات ترکی 2% ابهام جمله ای ایجاد می کنند.(یعنی اگر یک خارجی زبان ترکی را از روی کتاب یاد بگیرد، پس از ورود به یک کشور ترک زبان مشکلی نخواهد داشت.)
– جملات انگلیسی نیم درصد و جملات فرانسوی تقریبا 1% ابهام تولید می کنند.
– جملات فارسی 67% ابهام تولید می کنند.(یعنی یک خارجی که فارسی را یاد گرفته، به سختی می تواند در ایران صحبت کرده و یا جملات فارسی را درک کند مگر آنکه مدت زیادی در همان جامعه مانده و به صورت تجربی یاد بگیرد ) که این برای یک زبان ضعف نسبتا بزرگی است.
– جملات عربی 8 تا 9% ابهام تولید می کنند.
– معکوس پذیری(ترجمه ی کامپیوتری) کلیه ی زبانها به جز زبانهای عربی و فارسی امکان پذیر بوده و برای عربی خطای موردی 45% و برای فارسی 100% است. یعنی زبان فارسی را نمی توان با فرمولهای زبان شناسی به زبان دیگری تبدیل کرد.”

باز اینجا دروغها بیشتر آشکار میشود.  زیرا زبانهای ترکی و نه زبان ترکی وجود دارد.  کشورهایی وجود دارند که زبانهای آلتایی تورکیک را سخن میگویند و نه زبانی به نام “ترکی”.  زیرا زبان “ترکی” بدون هیچ پسوند و پیشوند در علم زبانشناسی امروز به زبان ترکی استانبولی برمیگردد.  و این زبان در واقع یک زبان جعل​شده با انبوه واژگان بدون ریشه میباشد.  در پیوست مقاله نشان خواهیم داد که واژگان جعلی و بی‌ریشه تنها بخاطر تعصب نژادی در این زبان فراوانند.  برخلاف ادعای پوچ پان​ترکیستها امروز ترجمه​گر برای همه زبانهای مهم جهان (و البته زبان فارسی) وجود دارد و در کل در تمامی این ترجمه​گرها حتی از فرانسه به انگلیسی و برعکس ابهام دارند.  در واقع حتی در ترجمه معنایی بین دون زبان همیشه اندکی ابهام خواهد داشت و برای همین هرگز نمیتوان اشعار مولانا یا حافظ یا فردوسی یا شیکسپیر و میلتون و غیره را به زبانی ترجمه کرد.  در کل ولی ساختن این آمارهای دروغین و آن نسبت دادن به یک سازمان دروغین دیگر نشانگر پریشان​گویی و عمق پست​فکری پیروان مکتب پان​ترکیسم است.

” زبان ترکی را شاهکار زبان معرفی کرده اند که برای ساخت آن از فرمولهای بسیار پیچیده ای استفاده شده است. خانم “نیکیتا هایدن” متخصص و زبان شناس مشهور آلمانی در موسسه ی اروپایی ((یورو توم)) گفته است: ” انسان در آن زمان قادر به تولید این زبان نبوده و موجودات فضایی این زبانم را خلق کرده و یا خداوند به پیامبران خود عالیترین کلام ارتباطی را داده است.”

هرچی در اینترنت و گوگل گشتیم هیچ نام و نشانی زبانشناسی به این نام در دانشگاهی متعبر ندیدیم.  اصولا یک “متخصص و زبانشناس” امروزی چنین حرفهای خنده‌آوری و لاغی را نیمزند و ناچار مکتب دروغ​باف و دروغ​نویس پان​ترکیسم برای تلقین برتر بودن “زبان و فرهنگ ترکان”  به چنین دروغهایی چنگ می‌زند.

کلیه ی اطلاعات ارسالی از رادارهای جهان به 3 زبان انگلیسی، فرانسوی و ترکی علایم پخش می کنند.

اینجا نیز تاریخ​بافان دروغگاه پان​ترکیسم  پریشان​گویی را به حد اعلا بردند.  زیرا رادار کاربردش همان جستن یک هدف و سرعت آن است!  بنابراین موج​هایی هم که ارسال میکند موج​​های الترومگنتیسی خاص برای جستن هدف است و نه موجهای آوایی که بخواهند “علایم پخش” کنند!  یعنی یک رادار که یک هواپیما را دنبال میکند برای آن هواپیما ترکی نمی‌فرستد!

“. اما زبان فارسی رتبه ی 261 را به خود اختصاص داده است آن هم نه به عنوان زبان، بلکه به عنوان لهجه که این زبان را با ساختاری که بتوان جمله سازی مفهومی ایجاد کند”

چر​ت​گویی و دروغ​نویسی پیروان پان​ترکیستها در این متن خودساخته پان​ترکیسی بحدی رسیده است که زبان فارسی با تاریخ کهنش را میخواهند گویش زبان دیگری را به جهانیان بشناسانند.  روشن نیست که کدام تازی​زبان این بیت را درمی​یابد:

به نام خداوند جان و خرد

کزین اندیشه برتر برنگذرد

بنابراین یک اخبار دروغ جعل کردن، و سپس آن را به سازمانهای بی​نام و نشان “معتبر”  ربط دادن، باز یک نمونه دیگر از دروغهای پان​ترکیستها است.  یکیشان در مجله‌ی امید زنجان ادعا مکیند فارسی گویش 33‌مین تازی است و دیگری حالا ادعا میکند 261..

در نهایت در رابطه با این خبر دروغین اجازه بدهید این گونه بگوییم.  به قول این مقاله: اگر ترکی نبود، یک پنجم زبان انگلیسی و دو پنجم زبان ایتالیایی حذف می‌شد!! ای کاش نگارنده‌ی این جملات جنون‌آسا، حداقل منبع و مرجع یکی از این تحقیقات گسترده‌ی اروپاییان را معرفی می‌کرد تا ما از خواندن این ادعای لطیف‌وار و بی‌پایه، این چنین درچار شگفتی و بی‌خردی باورهای پان​ترکیسم نمیشدیم!

در همین ارتباط :

امید زنجان و زبان فارسی لهجه سی و سوم زبان عربی

ریشه فارسی دری و دروغهای پان ترک ها

 

 

جايگاه زبان تركی و ساير زبانها

یک گزارشی دروغین و بی​پایه‌ی دیگر!

پاسخ از: دکتر علی دوستزاده

پیوند به مقاله کامل زبان پارسی و دروغهای پان ترکیست ها

مقاله ی جعلی در کرکوک نت( سایت رسمی ترکمنهای عراق) و تعدادی دیگر از سایتهای مروج پان ترکیسم درج شده: نشانی مقاله ی دروغزن

همچنین بنگرید به ریشه فارسی دری و دروغهای پان ترک ها

یکی از پان​ترکیستها میگوید:

کلیه ی اطلاعات زیراز موسسه ی ائی. ام. تی و آ. ام. تی که در اروپا و آمریکا واقع شده و تحت مدیریت برجسته ترین زبان شناسان اداره می شود، گرفته شده است و همه ساله گزارشهای زیادی را درباره ی زبانها منتشر می کنند و کلیه ی استانداردهای زبان شناسی از این ادارات که دولتی هستند،اعلام می شود. به اطلاعات استخراجی از این موسسات توجه کنید:
– 19% کلمات انگلیسی از زبان ترکی گرفته شده است.
– 92% کلمات فارسی از عربی و ترکی گرفته شده و مابقی بدون هیچ فرمولی تولید شده اند.
– 2% کلمات ترکی از ایتالیایی، فرانسوی و انگلیسی گرفته شده است.
– در هیچ یک از زبانهای بین المللی لغتی از زبان فارسی وجود ندارد.
– 39% کلمات ایتالیایی، 17% کلمات آلمانی و 9% کلمات فرانسوی از زبان ترکی گرفته شده است.
– 100% کلمات ترکی ریشه ی اصلی دارند.
– 100% کلمات انگلیسی، آلمانی ، فرانسوی و ترکی دارای عمق ریخت شناسی هستند.
– 83% کلمات انگلیسی ریشه ی اصلی دارند.
– جملات ترکی 2% ابهام جمله ای ایجاد می کنند.(یعنی اگر یک خارجی زبان ترکی را از روی کتاب یاد بگیرد، پس از ورود به یک کشور ترک زبان مشکلی نخواهد داشت.)
– جملات انگلیسی نیم درصد و جملات فرانسوی تقریبا 1% ابهام تولید می کنند.
– جملات فارسی 67% ابهام تولید می کنند.(یعنی یک خارجی که فارسی را یاد گرفته، به سختی می تواند در ایران صحبت کرده و یا جملات فارسی را درک کند مگر آنکه مدت زیادی در همان جامعه مانده و به صورت تجربی یاد بگیرد ) که این برای یک زبان ضعف نسبتا بزرگی است.
– جملات عربی 8 تا 9% ابهام تولید می کنند.
– معکوس پذیری(ترجمه ی کامپیوتری) کلیه ی زبانها به جز زبانهای عربی و فارسی امکان پذیر بوده و برای عربی خطای موردی 45% و برای فارسی 100% است. یعنی زبان فارسی را نمی توان با فرمولهای زبان شناسی به زبان دیگری تبدیل کرد.
زبان ترکی را شاهکار زبان معرفی کرده اند که برای ساخت آن از فرمولهای بسیار پیچیده ای استفاده شده است. خانم “نیکیتا هایدن” متخصص و زبان شناس مشهور آلمانی در موسسه ی اروپایی ((یورو توم)) گفته است: ” انسان در آن زمان قادر به تولید این زبان نبوده و موجودات فضایی این زبانم را خلق کرده و یا خداوند به پیامبران خود عالیترین کلام ارتباطی را داده است.
هم اینک زبان ترکی در بیشتر پروژه های بین المللی جا باز کرده است. به مطالب زیر که برگرفته از مجله ی New science چاپ آمریکا و مجله ی International Languages
چاپ آلمان است، توجه نمایید:
– کلیه ی ماهواره های هواشناسی و نظامی اطلاعات خود را به زبانهای انگلیسی، فرانسوی و ترکی به پایگاههای زمینی ارسال می کنند.
– پیچیده ترین سیستم عامل کامپیوتری os2/8 و معمولی ترین windows زبان ترکی را به عنوان استاندارد پایه ی فنوتیکی قرار داده اند.
– کلیه ی اطلاعات ارسالی از رادارهای جهان به 3 زبان انگلیسی، فرانسوی و ترکی علایم پخش می کنند.
– کلیه ی سیسستم های ایونیکی و الکترونیکی هواپیماهای تجاری از سال 1996 به 3 زبان انگلیسی، فرانسوی و ترکی در کارخانه ی بوئینگ آمریکا مجهز می شوند.
– کلیه ی سیستم ها و سامانه های جنگنده ی قرن 21 “جی- اس- اف” که به تعداد هفت هزار فروند در حال تولید است، به 2 زبان انگلیسی و ترکی طراحی شده اند.
همه ی این مطالب نشان دهنده ی استاندارد بودن و بین المللی شدن و اهمیت ژئوپولیتیکی زبان ترکی است. متاسفانه زبان رسمی ما(فارسی(از هیچ قاعده ی فنولوجیکال نیز پیروی نمی کند و دارای ساختار تک دینامیکی است. اما زبان ترکی با در نظر گرفتن تمام وجوه به عنوان سومین زبان زنده ی دنیا شناخته شده است، طی یک دستورالعمل اجرایی در تاریخ مه 1992 رسما از طریق همین موسسات به سازمان بین المللی یونسکو اعلام شده که زبان ترکی در کلیه ی دانشگاهها و دبیرستانهای اروپا و آمریکا جزو درسهای رسمی شود و این مسئله هم اکنون در کلیه ی دانشگاههای اروپا و دانشگاههای مطرح آمریکا اجرا شده و دومین زبانی است که در حال تهیه ی تافل مهندسی دانشگاهی برای آن هستند. اما زبان فارسی رتبه ی 261 را به خود اختصاص داده است آن هم نه به عنوان زبان، بلکه به عنوان لهجه که این زبان را با ساختاری که بتوان جمله سازی مفهومی ایجاد کند، شناخته اندو و اگر روی این مسئله کار جدی نشود، در یادگیری مثلا زبان انگلیسی، ترکی یا فرانسوی مشکل عمده ای ایجاد کرده و می کند و می بینیم که فارسی زبانان برای یادگیری زبان انگلیسی با مشکل عمده ای مواجه هستند، ولی ترک زبانان با مشکل یادگیری و تلفظ مواجه نیستند. این مسئله به رفتارهای مغز انسان برمی گردد که خود دارای بحثهای دامنه داری است و اینکه بسیاری از جملات فارسی بر اساس عادت شکل گرفته اند نه براساس فرمول ساخت و با این وضعیت فرمول پذیری آن امکان ندارد

هرچند این خبر ساختگی نشانگر عمق ناراستی و دروغگویی مکتب پان​ترکیسم است ولی افسوس که این خبر دروغین را پان​ترکیستها در مکانهای مختلف گسترش میدهند.

نخست هر سندی باید مرجع درست داشته باشد.  برای نمونه:

” کلیه ی اطلاعات زیراز موسسه ی ائی. ام. تی و آ. ام. تی که در اروپا و آمریکا واقع شده”

چنین موسسه​ای EMT  و AMT  معنیشان چه هست؟  در هر مقاله علمی اگر فرنامی(اکرونمی) بکار رود اول آن فرنام را معرفی میکنند.  این سازمانها در کجای آمریکا و اروپا واقع شدند؟  در چه زمانی چنین اطلاعاتی (البته دروغ پان​ترکیستها زیرا هیچ کسی که عقل داشته باشد سخنان پوچ پان​ترکیستانه نمیزند) را چاپ کردند؟  نام این موسسه چیست؟

چرا پان​ترکیستها این همه دروغ میگویند؟

پس این اولین دروغ مقاله است که نمیتواند حتی نام و نشان درست حسابی برای دروغهای خود بتراشد.

“19% کلمات انگلیسی از زبان ترکی گرفته شده است.”

این یک دروغ است.  بقدری سخیف است که نیاز به پاسخ ندارد!  یعنی یکی از پنج لغت انگلیسی از ترکی است!

“- 92% کلمات فارسی از عربی و ترکی گرفته شده و مابقی بدون هیچ فرمولی تولید شده اند.”

این هم یک دروغ شاخ​دار دیگر پان​ترکیستها است.  برای نمونه اگر کسی به آثار مهم فارسی بنگرد از شاهنامه تا گرشاسپنامه تا دارابنامه تا مثنوی مولانا و دیوان حافظ و پنج گنج نظامی و تاریخ بلعمی و دانشنامه​ی علائی ابن سینا هرگز ادعای پوچ آنها را نمیبیند.  در رابطه با واژگان وام​گرفته تازی و ترکی (که در رابطه با ترکی بسیار درصد آن کم است) بیشتر خواهیم نوشت.  روشن هم نیست که منظور این افراد از “زبان ترکی” چیست.  زیرا زبانشناسان خانواده آلتایی را شناسایی کردند که زبانهای تورکیک (و نه زبان بلکه زبانها) در آن قرار دارند.  از میان زبانهای تورکیک میتوان به زبان اویغوری و اوزبکی و یاکوتی و قرقیزی و کازاخی و زبانهای قفقچاق و اغوز قدیم  و زبانهای مردم عثمانی و جغتایی اشاره کرد.  البته در ایران اگر میگوییم زبان ترکی منظور زبان ترکی آذربایجان است که خارجیها به آن “آذری” و “آذری تورکیک” و “آذربایجانی تورکیک” میگویند.  اما در جهان علم منظور “ترکی استنابولی” است.   پس اینها زمانیکه میگویند “زبان ترکی” هیچ منظورشان روشن نیست و به دروغ نیز ادعا میکنند که زبان ایغوری و ترکی استانبولی یکی هست.  در حالیکه زمانیکه سران مملکتهای تورکیک (اوزبکستان و ترکمنستان و آران/شروان و ترکیه و کازاخستان و قرقیزستان) گرد هم برای همایشهای سالانه جمع میشوند زبان روسی و انگلیسی را برای زبان مشترک و رابطه​ساز بکار میبرند.  ما در اینجا فرض میکنیم نگارنده متن دروغین و از خودساخته منظورش ترکی استانبولی باشد زیرا زبان‌شناسان هرگز زبان ترکی استانبولی را با زبانی مانند ایغوری یکی نمی‌دانند.

” 39% کلمات ایتالیایی، 17% کلمات آلمانی و 9% کلمات فرانسوی از زبان ترکی گرفته شده است.”
هرچند این خبر ساختگی نشانگر عمق ناراستی و دروغگویی در مکتب پان​ترکیسم است ولی افسوس که این خبر دروغین را پان​​ترکیستها ترویج میدهند.  کدام انسان عاقلی میتواند چنین حرفهای پوچی از خود بتراشد و سپس آن را به جامعه ایرانی ارائه دهد!  گویا زبان ایتالیایی که بازمانده زبان لاتین است و هیچ نفوذی از ترکی ندیده است را اینها هدف خوبی قرار دادند!  زیرا کسی در ایران کم و بیش چیزی از این زبان نمی‌داند ولی جنس ایتالیایی مشهور است.  تنها کافی است که به چند صفحه لغتنامه زبان ایتالیایی بنگریم تا دروغهای پان​ترکیستها آشکار شود.

“- 100% کلمات انگلیسی، آلمانی ، فرانسوی و ترکی دارای عمق ریخت شناسی هستند.”
باز اینجا دروغنویسی آشکار است.  ایشان ادعا میکنند که زبان “فارسی” و “عربی”   فاقد “عمق ریخت​شناسی “(منظورش روشن نیست از این ترکیبات) هستند ولی از طرف دیگر ادعا میکنند زبان ترکی دارای “عمق ریخت​شناسی” هست!  این متن پان​ترکیستها چون خودساخته و خودبافته و دروغ است ناسازگاری در آن دیده میشود.

“- جملات ترکی 2% ابهام جمله ای ایجاد می کنند.(یعنی اگر یک خارجی زبان ترکی را از روی کتاب یاد بگیرد، پس از ورود به یک کشور ترک زبان مشکلی نخواهد داشت.)
– جملات انگلیسی نیم درصد و جملات فرانسوی تقریبا 1% ابهام تولید می کنند.
– جملات فارسی 67% ابهام تولید می کنند.(یعنی یک خارجی که فارسی را یاد گرفته، به سختی می تواند در ایران صحبت کرده و یا جملات فارسی را درک کند مگر آنکه مدت زیادی در همان جامعه مانده و به صورت تجربی یاد بگیرد ) که این برای یک زبان ضعف نسبتا بزرگی است.
– جملات عربی 8 تا 9% ابهام تولید می کنند.
– معکوس پذیری(ترجمه ی کامپیوتری) کلیه ی زبانها به جز زبانهای عربی و فارسی امکان پذیر بوده و برای عربی خطای موردی 45% و برای فارسی 100% است. یعنی زبان فارسی را نمی توان با فرمولهای زبان شناسی به زبان دیگری تبدیل کرد.”

باز اینجا دروغها بیشتر آشکار میشود.  زیرا زبانهای ترکی و نه زبان ترکی وجود دارد.  کشورهایی وجود دارند که زبانهای آلتایی تورکیک را سخن میگویند و نه زبانی به نام “ترکی”.  زیرا زبان “ترکی” بدون هیچ پسوند و پیشوند در علم زبانشناسی امروز به زبان ترکی استانبولی برمیگردد.  و این زبان در واقع یک زبان جعل​شده با انبوه واژگان بدون ریشه میباشد.  در پیوست مقاله نشان خواهیم داد که واژگان جعلی و بی‌ریشه تنها بخاطر تعصب نژادی در این زبان فراوانند.  برخلاف ادعای پوچ پان​ترکیستها امروز ترجمه​گر برای همه زبانهای مهم جهان (و البته زبان فارسی) وجود دارد و در کل در تمامی این ترجمه​گرها حتی از فرانسه به انگلیسی و برعکس ابهام دارند.  در واقع حتی در ترجمه معنایی بین دون زبان همیشه اندکی ابهام خواهد داشت و برای همین هرگز نمیتوان اشعار مولانا یا حافظ یا فردوسی یا شیکسپیر و میلتون و غیره را به زبانی ترجمه کرد.  در کل ولی ساختن این آمارهای دروغین و آن نسبت دادن به یک سازمان دروغین دیگر نشانگر پریشان​گویی و عمق پست​فکری پیروان مکتب پان​ترکیسم است.

” زبان ترکی را شاهکار زبان معرفی کرده اند که برای ساخت آن از فرمولهای بسیار پیچیده ای استفاده شده است. خانم “نیکیتا هایدن” متخصص و زبان شناس مشهور آلمانی در موسسه ی اروپایی ((یورو توم)) گفته است: ” انسان در آن زمان قادر به تولید این زبان نبوده و موجودات فضایی این زبانم را خلق کرده و یا خداوند به پیامبران خود عالیترین کلام ارتباطی را داده است.”

هرچی در اینترنت و گوگل گشتیم هیچ نام و نشانی زبانشناسی به این نام در دانشگاهی متعبر ندیدیم.  اصولا یک “متخصص و زبانشناس” امروزی چنین حرفهای خنده‌آوری و لاغی را نیمزند و ناچار مکتب دروغ​باف و دروغ​نویس پان​ترکیسم برای تلقین برتر بودن “زبان و فرهنگ ترکان”  به چنین دروغهایی چنگ می‌زند.

کلیه ی اطلاعات ارسالی از رادارهای جهان به 3 زبان انگلیسی، فرانسوی و ترکی علایم پخش می کنند.

اینجا نیز تاریخ​بافان دروغگاه پان​ترکیسم  پریشان​گویی را به حد اعلا بردند.  زیرا رادار کاربردش همان جستن یک هدف و سرعت آن است!  بنابراین موج​هایی هم که ارسال میکند موج​​های الترومگنتیسی خاص برای جستن هدف است و نه موجهای آوایی که بخواهند “علایم پخش” کنند!  یعنی یک رادار که یک هواپیما را دنبال میکند برای آن هواپیما ترکی نمی‌فرستد!

“. اما زبان فارسی رتبه ی 261 را به خود اختصاص داده است آن هم نه به عنوان زبان، بلکه به عنوان لهجه که این زبان را با ساختاری که بتوان جمله سازی مفهومی ایجاد کند”

چر​ت​گویی و دروغ​نویسی پیروان پان​ترکیستها در این متن خودساخته پان​ترکیسی بحدی رسیده است که زبان فارسی با تاریخ کهنش را میخواهند گویش زبان دیگری را به جهانیان بشناسانند.  روشن نیست که کدام تازی​زبان این بیت را درمی​یابد:

به نام خداوند جان و خرد

کزین اندیشه برتر برنگذرد

بنابراین یک اخبار دروغ جعل کردن، و سپس آن را به سازمانهای بی​نام و نشان “معتبر”  ربط دادن، باز یک نمونه دیگر از دروغهای پان​ترکیستها است.  یکیشان در مجله‌ی امید زنجان ادعا مکیند فارسی گویش 33‌مین تازی است و دیگری حالا ادعا میکند 261..

در نهایت در رابطه با این خبر دروغین اجازه بدهید این گونه بگوییم.  به قول این مقاله: اگر ترکی نبود، یک پنجم زبان انگلیسی و دو پنجم زبان ایتالیایی حذف می‌شد!! ای کاش نگارنده‌ی این جملات جنون‌آسا، حداقل منبع و مرجع یکی از این تحقیقات گسترده‌ی اروپاییان را معرفی می‌کرد تا ما از خواندن این ادعای لطیف‌وار و بی‌پایه، این چنین درچار شگفتی و بی‌خردی باورهای پان​ترکیسم نمیشدیم!

در همین ارتباط :

امید زنجان و زبان فارسی لهجه سی و سوم زبان عربی

ریشه فارسی دری و دروغهای پان ترک ها